Εμμανουήλ Λαζαρίδης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο Εμμανουήλ Παναγ. Λαζαρίδης βρέθηκε στο προσκήνιο της επικαιρότητας του [[Μεσοπόλεμος|Μεσοπολέμου]], σημαδεύοντας την ιστορία του κέντρου της [[Αθήνα|Αθήνας]] ως αρχιτέκτων του μνημείου του Άγνωστου στρατιώτη (1928-1932). Γεννήθηκε στην [[Κωνσταντινούπολη]] το 1894 και αφού τελείωσε το Ζωγράφειο Γυμνάσιο εκεί, αναχώρησε το 1913 για να ακολουθήσει σπουδές αρχιτεκτονικής στην [[EcoleÉcole Nationale SuperieureSupérieure des Beaux Arts]] στο [[Παρίσι]]. Διέκοψε τις σπουδές του για να έρθει στην Ελλάδα και να ενταχθεί, ως εθελοντής, στο [[Κίνημα Εθνικής Αμύνης|κίνημα της Εθνικής Άμυνας]] του [[Ελευθέριος Βενιζέλος|Βενιζέλου]].

Παράλληλα, γράφτηκε στο [[Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο]] (ΕΜΠ) και μέχρι τη λήξη του [[Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Α' Παγκόσμιου Πολέμου]] εργάστηκε ως βοηθός στα γραφεία των καθηγητών Α. Νικολούδη και Β. Κουρεμένου. Στη συνέχεια επέστρεψε στο Παρίσι για να ολοκληρώσει τις σπουδές του και διακρίθηκε επανειλημμένα, με ιδιαίτερες επιδόσεις στην Ιστορία της Αρχιτεκτονικής και στα συνθετικά μαθήματα. Επιστρέφοντας στην Αθήνα παντρεύεται το 1924 την Κωνσταντινουπολίτισσα Αγνή Κ. Δημητρακοπούλου, με την οποία απόκτησε την πρόωρα χαμένη μοναχοκόρη του, Κατερίνα. Το ξεκίνημα της επαγγελματικής του σταδιοδρομίας συνέπεσε με τη θητεία του βενιζελικού δημάρχου [[Σπυρίδων Πάτσης|Σπυρίδωνα Πάτση]] και ο Λαζαρίδης, ως τμηματάρχης των Τεχνικών Υπηρεσιών του [[Δήμος Αθηναίων|Δήμου Αθηναίων]] συμβάλλει αποφασιστικά στο εξωραϊστικό πρόγραμμα της τετραετίας 1925-1929. Η ήττα του Πάτση στις δημοτικές εκλογές θα τερματίσει τη γόνιμη θητεία του Λαζαρίδη. Ακολούθησε η βράβευση του στον διαγωνισμό για το [[Μνημείο του άγνωστου στρατιώτη (Ελλάδα)|μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη]] και αλλεπάλληλες διακρίσεις σε άλλοτηυς αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς μέχρι το 1935 που τον έκαναν διάσημο και μπόρεσε να φτιάξει το δικό του αρχιτεκτονικό γραφείο. Σε συνεργασία με τους αρχιτέκτονες Λ. Μπόνη, Ν. Κακούρη και Γ. Βυργιώτη ίδρυσε την Σχολή Αρχιτεκτονικών Μελετών φροντιστηριακού χαρακτήρα για τους σπουδαστές του ΕΜΠ που στεγάζονταν στο γραφείο του και απευθυνόταν κυρίως σε όσους ήθελαν να σπουδάσουν στην EcoleÉcole des Beaux Arts. Ήταν κάτοχος εργοληπτικού πτυχίου Δ΄ τάξης από το 1948 και έτσι εκτός από την μελέτη και την επίβλεψη έπαιρνε μέρος και στην κατασκευή. Πέθανε στην Αθήνα το 1961.