Δημήτριος ο Φαληρεύς: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

 

}}

 

Γεννήθηκε γύρω στο [[345 π.Χ.]]. Ήταν μαθητής του [[Θεόφραστος|Θεόφραστου της Ερέσου]]. Λόγω της ρητορικής του ικανότητας απόκτησε στην Αθήνα τόσο μεγάλη επιρροή, που διορίσθηκε από τον βασιλιά [[Κάσσανδρος|Κάσσανδρο]] ως «''επιστάτης''» των Αθηναίων. Κυβέρνησε για δέκα ολόκληρα χρόνια (317-307 π.Χ.). Στο διάστημα αυτό υπηρέτησε επάξια, αυξάνοντας τα έσοδα της Αθήνας και αλλάζοντάς της μορφή με τις καλαίσθητες διακοσμήσεις του. Οι Αθηναίοι για να τον ευχαριστήσουν έστησαν προς τιμήν του 360 ανδριάντες, έναν για κάθε μέρα του έτους. Το [[307 π.Χ.]] και μετά την κατάληψη της Αθήνας από τον [[Δημήτριος ο Πολιορκητής|Δημήτριο Α' τον Πολιορκητή]] έφυγε για την [[Αλεξάνδρεια]] για να γλυτώσει από την θανατική ποινή που του επέβαλαν οι Αθηναίοι. Εκεί τον υποδέχτηκε ο [[Πτολεμαίος ο Σωτήρ|Πτολεμαίος Α']] με μεγάλες τιμές και του ανέθεσε την ίδρυση της [[Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας|Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας]]. Έθεσε τα θεμέλια της γραμματικής και της κριτικής φιλολογίας, βοήθησε με τις συμβουλές του στη μετάφραση των ιερογλυφικών χρονικών της [[Αρχαία Αίγυπτος|Αιγύπτου]] και των απόκρυφων ιουδαϊκών βιβλίων. Εξορίστηκε από τον [[Πτολεμαίος Β' Φιλάδελφος|Πτολεμαίο Β']] (διάδοχος του Πτολεμαίου Α') και κατέφυγε στην Άνω Αίγυπτο, όπου και πέθανε το [[283 π.Χ.]] από τσίμπημα φιδιού.