Ανρί ντε Σαιν-Σιμόν: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
υπάρχουν στο πρότυπο |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 1:
Ο '''Ανρί Σαιν-Σιμόν''' [''Κλώντ'' ''Ανρί ντε Ρουβρουά, κόμης του Σαιν-Σιμόν'' - πλήρης απόδοση από τα [[Γαλλική γλώσσα|γαλλικά]] του Claude Henri de Rouvroy, comte de Saint-Simon] υπήρξε σημαίνουσα μορφή των γαλλικών γραμμάτων του 19ου αιώνα. Γεννήθηκε στο [[Παρίσι]] στις [[17 Οκτωβρίου]] [[1760]]. Απεβίωσε, στην ίδια πόλη, στις [[19 Μαΐου]] [[1825]]. Tο έργο του εγγράφεται στη συνέχεια του Εγκυκλοπαιδισμού, «φέρει τα σημάδια» της [[Γαλλική Επανάσταση|Γαλλικής Επανάστασης
▲Ο '''Ανρί Σαιν-Σιμόν''' [''Κλώντ'' ''Ανρί ντε Ρουβρουά, κόμης του Σαιν-Σιμόν'' - πλήρης απόδοση από τα [[Γαλλική γλώσσα|γαλλικά]] του Claude Henri de Rouvroy, comte de Saint-Simon] υπήρξε σημαίνουσα μορφή των γαλλικών γραμμάτων του 19ου αιώνα. Γεννήθηκε στο [[Παρίσι]] στις [[17 Οκτωβρίου]] [[1760]]. Απεβίωσε, στην ίδια πόλη, στις [[19 Μαΐου]] [[1825]]. Tο έργο του εγγράφεται στη συνέχεια του Εγκυκλοπαιδισμού, «φέρει τα σημάδια» της [[Γαλλική Επανάσταση|Γαλλικής Επανάστασης]], της Ναπολεόντειας Αυτοκρατορίας, της [[Παλινόρθωση των Βουρβόνων|Παλινόρθωσης]] και τροφοδοτεί πολλά φιλοσοφικά - πολιτικά ρευμάτα ([[Φιλελευθερισμός]], [[Σαιν-σιμονισμός]], [[Θετικισμός]], [[Σοσιαλισμός]], [[Αναρχισμός]], [[Κομμουνισμός]]).Μέσα από τα έργα του [[Καρλ Μαρξ|Μάρξ]] και του Ντυρκέμ, έμεινε γνωστός στην σύγχρονη ιστορία της σκέψης είτε ως ένας εκ των ουτοπικών προδρόμων του επιστημονικού σοσιαλισμού είτε ως ένας εκ των θεμελιωτών της γαλλικής [[Κοινωνιολογία|Κοινωνιολογίας]].
==Ζωή, ιδεολογία και πολιτική παρακαταθήκη==
Ο Σαιν-Σιμόν γεννήθηκε στο [[Παρίσι]] το 1760, γόνος αριστοκρατικής οικογένειας. Σε ηλικία 17 ετών στρατεύθηκε και πολέμησε στον πόλεμο της [[Αμερικανική Επανάσταση|Αμερικανικής Ανεξαρτησίας]] ως έφεδρος αξιωματικός. Από τη νεότητά του ακόμα χαρακτηριζόταν από
Στη διάρκεια της [[Γαλλική Επανάσταση|Γαλλικής Επανάστασης]] και την περίοδο της Τρομοκρατίας που ακολούθησε, η οικογένειά του καταδιώχθηκε και καταστράφηκε οικονομικά. Ο ξεπεσμένος πλέον κόμης συνελήφθη και φυλακίστηκε στο κάστρο ''Λουξεμβούργο''. Παρόλα αυτά κατάφερε στη συνέχεια να κάνει αξιόλογη περιουσία εμπλεκόμενος στην αγορά και πώληση ακινήτων, την οποία όμως κατασπατάλησε λίγα χρόνια αργότερα. Αυτό τον οδήγησε να περάσει το μεγαλύτερο τμήμα της ζωής του δανειζόμενος από φίλους του,
Ο ίδιος ήταν καλός χριστιανός, θεωρούσε όμως τους εκπροσώπους και τη γενικότερη πρακτική της θρησκείας, κατώτερη των επιστημών. Είχε τεράστια πίστη στις δυνατότητες της επιστήμης και συνεχώς συμβούλευε τους φίλους του, που κατείχαν εξέχουσες θέσεις, να έχουν κοντά τους επιστήμονες ως συμβούλους. Έλεγε χαρακτηριστικά πως αυτοί θα κυβερνούσαν κάποτε τον κόσμο, γεγονός που εν μέρει ισχύει σήμερα με τις στρατιές συμβούλων των πολιτικών ανδρών.
Είναι επίσης ο πρώτος που εισηγήθηκε την πολιτική ένωση της Ευρώπης. Πολέμιος των στείρων πολιτικών μεθόδων, κατέκρινε τους νομομαθείς για το γεγονός ότι ερμήνευαν και έφτιαχναν τους νόμους σαν να απευθύνονταν σε άψυχα πράγματα. ''Δεν φτιάχνουν οι νόμοι την κοινωνία, η κοινωνία φτιάχνει τους νόμους'', συνήθιζε να λέει και δημιουργεί με το φίλο του [[Αύγουστος Κοντ|Αύγουστο Κοντ]] την επιστήμη της κοινωνιολογίας, θέλοντας να υποτάξει τους νόμους ''κάτω από τα πόδια του λαού'' και όχι ''πάνω από το κεφάλι του'', αντιστροφή της πυραμίδας εντυπωσιακή για την εποχή εκείνη. Το πρώτο βήμα προς το σοσιαλισμό («κοινωνισμό», ενεργό συμμετοχή της κοινωνίας δηλαδή) έχει γίνει με τη μετατόπιση του ενδιαφέροντος από τους νόμους στην κοινωνία. Από αυτή τη στροφή πήρε και το όνομά της η νέα επιστήμη, η
Πίστευε πως η εκβιομηχάνιση, που τότε αναπτυσσόταν, θα έλυνε κάποτε όλα τα κοινωνικά προβλήματα, με την αφθονία και αύξηση των παραγόμενων αγαθών μέσω των νέων τεχνολογιών και την αύξηση του ελεύθερου χρόνου των εργαζομένων εξαιτίας της αυξημένης παραγωγής. Έβλεπε την κοινωνία σαν ένα τεραστίων διαστάσεων εργοστάσιο, πιστεύοντας στην οικονομική διαχείριση, τη ''διοίκηση δηλαδή των πραγμάτων'' και όχι στην αυταρχικότητα και την αφόρητη πίεση στους ανθρώπους, τη ''διοίκηση δηλαδή των εργαζομένων''.
| |||