Μπούρτζι (Ναυπλίου): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Αναίρεση έκδοσης 6127141 από τον 46.176.140.181 (Συζήτηση)
Γραμμή 2:
{{coord|37|34|11|N|22|47|25|E|display=title|region:GR_type:landmark}}
[[Image:Bourtzi Nafplion.JPG|thumb|250 px|Το Μπούρτζι, Ναύπλιο]]
Το '''Μπούρτζι''' ή «Καστέλι» κατά τους Ενετούς, ή «θαλασσόπυργος» κατά τον Αγώνα του [[1821]], είναι μικρή [[νησίδα]] μπροστά στο λιμένα του [[Ναύπλιο|Ναυπλίου]], ακριβώς απέναντι από το [[επάκτιο πυροβολείο]] των «ΠέντεΠέντ΄ - Αδερφιών», καλυπτόμενη πλήρως από παλαιό ενετικό [[Φρούριο]] στο οποίο οφείλει και το όνομά της.
 
Το Φρούριο αυτό αναγέρθηκε από τους [[Βενετοί|Ενετούς]] μετά την αποχώρηση του Μαχμούτ Πασά το [[1473]], εφοδιάζοντάς το με νεώτερα [[πυροβόλο|πυροβόλα]]. Το [[1502]] μεταβάλλοντας οι Ενετοί με οχυρώσεις τη ΝΔ πλευρά της [[Ακροναυπλία|Ακροναυπλίας]] σε αυτοτελή [[προμαχώνας|προμαχώνα]] με επάλξεις («Πέντε Αδέρφια»), συνέδεσαν αυτόν με τεχνητό βραχίονα από ογκόλιθους στον οποίο και πρόσδεναν αλυσίδα που έφθανε μέχρι το Μπούρτζι για τη προφύλαξη του λιμένα και της πόλης. Εξ ου και το όνομα «Λιμένας της Αλύσου».
Γραμμή 14:
Στην αμέσως μετέπειτα δεκαετία, κατά τις αιματηρές [[Ελληνικός Εμφύλιος 1823 - 1825|ελληνικές εμφύλιες εχθροπραξίες]] (1823 – 1833), δύο φορές αναγκάσθηκε η τότε κυβέρνηση να καταφύγει στο Μπούρτζι για την ασφάλειά της, στις [[25 Μαΐου]] του [[1824]] και στις [[2 Ιουλίου]] του [[1827]].
 
Μετά την έλευση του Βασιλέως [[Γεώργιος Α΄ της Ελλάδας|Γεωργίου του Α’]] και κατ΄ εντολή του, το 1865 το Μπούρτζι αφοπλίστηκε και κατέστη τόπος διαμονής του δημίου της [[λολισταςγκιλοτίνα|γκιλοτίνας]].
 
Τέλος με τη δημιουργία του Οργανισμού Τουρισμού, το Μπούρτζι αναπαλαιώθηκε εξόδοις του ιδιώτη και μελλοντικού του εκμισθωτή και διευθυντή, Παναγιώτη (Τάκη) Κωστούρου, και μετατράπηκε έτσι σε ένα από τα πρώτα άξια λόγου τουριστικά κέντρα Α΄ Κατηγορίας στην Ελλάδα (ξενοδοχείο 12 μόνο δωματίων, και εστιατόριο με ειδική μνεία στους καλύτερους διεθνείς ταξιδιωτικούς οδηγούς της εποχής), λειτουργώντας συνεχώς από την δεκαετία του 1930 μέχρι τα χρόνια της απριλιανής δικτατορίας που θεώρησε σκόπιμο να το κλείσει, μη ανανεώνοντας την εκμισθωτική άδεια.