Δουκάτο της Νάξου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Λίγο μετά την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους το 1453, ξέσπασε ο τουρκο-βενετικός πόλεμος που κράτησε μέχρι το 1479. Το 1468, 4 τουρκικά πολεμικά πλοία έριξαν άγκυρα στην Άνδρο, αιχμαλώτισαν τους κατοίκους και πήραν λάφυρα αξίας 15.000 δουκάτων και το 1470, μετά από επανάληψη της επίθεσης, οι Τούρκοι αιχμαλώτισαν πολλούς. Η Νάξος δέχτηκε την επίσκεψη του τουρκικού στόλου το 1477, που κατέλαβε ολοκληρωτικά την Επισκοπή της Νάξου. Με τη σύναψη της ειρήνης τα πράγματα ησύχασαν τόσο, ώστε να επιτρέψουν το 1494 στη Βενετία να αποκτήσει ολοκληρωτικά το Δουκάτο επιτέλους και να στείλει διοικητή (rector) να το κυβερνήσει. Έτσι πρώτος διοικητής διορίστηκε ο Πιέτρο Κονταρίνι με μισθό 500 δουκάτα το χρόνο. Τα 5 νησιά που τώρα αποτελούσαν το Δουκάτο -η Νάξος, η Μήλος, η Σαντορίνη, η Ίος, η Σύρος- είχαν χάσει το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού τους, τα κάστρα και οι λιμενικές εγκαταστάσεις τους ήταν παλιές και αφρόντιστες, τα χωράφια ακαλλιέργητα, με μόνη τη Μήλο να δίνει κάποια εισοδήματα από την εκμετάλλευση του νίτρου και της ελαφρόπετρας που υπήρχε στο έδαφός της, καθώς και από τις περίφημες μυλόπετρες της. Τελικά τον Οκτώβριο του 1500 η Βενετία παρέδωσε το Δουκάτο στον Φραγκίσκο Κρίσπο. Ωστόσο αυτή η αλλαγή υπήρξε επιζήμια για τα νησιά.

 

 

Η βασιλεία του Τζοβάνι Δ΄ Κρίσπο ήταν η μακροβιότερη. Στην αρχή προσπάθησε να επεκτείνει τα όρια της κυριαρχίας του καταλαμβάνοντας και τη Πάρο -μια προσπάθεια που τελικά απέτυχε- και έστειλε βοήθεια από ζωοτροφές στους [[Ιωαννίτες Ιππότες|Ιππότες της Ρόδου]], που τότε πολιορκούνταν από τον Σουλεϊμάν το Μεγαλοπρεπή (1480). Τα επόμενα χρόνια κύλησαν ειρηνικά μέχρι την εμφάνιση στις θάλασσες του Αιγαίου του πρώην πειρατή, τώρα Τούρκου ναύαρχου, Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσσα. Από τα 1536 και μετά οι βενετικές κτήσεις έπεφταν η μία μετά την άλλη: αρχικά τα Κύθηρα, η Αίγινα και στη συνέχεια η Σέριφος, η Ίος, η Ανάφη, η Αντίπαρος, η Αστυπάλαια και τέλος η Αμοργός, όλες τους έπεσαν στα χέρια των Τούρκων. Αυτά τα τελευταία 6 νησιά ουδέποτε ξανακυβερνήθηκαν από Λατίνους. Μετά, ύστερα από αντίσταση, κατέκτησε τη Πάρο και τέλος η Νάξος η ίδια παραδόθηκε και συνθηκολόγησε με τον όρο να πληρώνει στο σουλτάνο ετήσιο φόρο 5.000 δουκάτων. Μετά ακολούθησε η Μύκονος και η Άνδρος που έγιναν και αυτές φόρου υποτελής.

 

Ο Τζοβάνι Δ΄ απεβίωσε το 1564. Ο διάδοχός του, ο δευτερότοκος γιος του Τζάκομο Δ’, ήταν και ο τελευταίος Χριστιανός «αυθέντης» του Δουκάτου. Η αυλή της Νάξου υπό την ηγεσία του ήταν δοσμένη σε γιορτές και πανηγύρια, σε απολαύσεις και ασωτίες. Ακόμη χειρότερα οι καθολικοί ιερείς είχαν αποχαλινωθεί εντελώς. Ο κλήρος παρουσίαζε πλέον φανερά τις ερωμένες του και τα πλούτη του. Μάλιστα ο καθολικός ιεράρχης της Νάξου δεν δίστασε να παρουσιαστεί στην κηδεία της ερωμένης του και να δεχθεί τα συλλυπητήρια των υπολοίπων. Έτσι οι Έλληνες αποφάσισαν να στείλουν δυο απεσταλμένους τους στη Κωνσταντινούπολη και να ζητήσουν από το Σουλτάνο δικό του απεσταλμένο για να τους διοικήσει. Μόλις το έμαθε αυτό ο Τζάκομο Δ΄ πήγε στο Σουλτάνο με 12.000 δουκάτα, με την ελπίδα να καταφέρει να τον δωροδοκήσει και να διατηρήσει το Δουκάτο υπό την εξουσία του. Εκεί όμως, αντιμετωπίστηκε σκληρά. Όχι μόνο έχασε όλες τις κτήσεις του, αλλά φυλακίστηκε κιόλας για 6 μήνες (για τη προσβολή της δωροδοκίας). Ο σουλτάνος [[Σελίμ Β΄]] διόρισε διοικητή του δουκάτου τον Εβραίο ευνοούμενό του, [[Ιωσήφ Νάζης|Ιωσήφ Νάζη]], που το κυβέρνησε δια του αντιπροσώπου του Φραγκίσκο Κορονέλλο, επίσης Εβραίου στη καταγωγή, για 13 χρόνια.

==Ο Ιωσήφ Νάζης==

Όταν ο Σελίμ Β' έγινε σουλτάνος, του παραχώρησε το δουκάτο του Αιγαίου και το τίτλο του δούκα, με την υποχρέωση να τον προμηθεύει με 14.000 χρυσά δουκάτα το χρόνο, από τη φορολογία των νησιών. Χάρη σε αυτό το τίτλο έγινε ο πιο διάσημος και ισχυρός Εβραίος του καιρού του και οι ομόφυλοί του δεν δίσταζαν να του γράφουν διθυράμβους και να του αφιερώνουν τα έργα τους. Οι νησιώτες, όταν άκουσαν αυτό το νέο, θορυβήθηκαν πάρα πολύ και με πρεσβεία τους ζήτησαν από το σουλτάνο να επαναφέρει τον εκθρονισμένο δούκα Τζιάκομο Δ΄ Κρίσπο, αλλά αυτός αρνήθηκε. Ο Νάζη, όσο καιρό κυβέρνησε το δουκάτο (13 χρόνια), δεν πήγε ποτέ στα νησιά, το γιατί δεν είναι γνωστό. Οι ιστορικοί υποθέτουν ότι αυτό μπορεί να οφειλόταν είτε γιατί ήξερε την αντίδραση των νησιωτών, είτε γιατί του άρεσε η ζωή στη Κωνσταντινούπολη, είτε γιατί οι μεγάλες επιχειρήσεις που έπρεπε να διευθύνει δεν του επέτρεπαν τη μετοίκηση κάπου αλλού. Πιθανόν να ίσχυαν και οι τρεις αυτοί λόγοι, πάντως το σίγουρο είναι ότι έστειλε εκ μέρους του τον Φραντζέσκο Κορονέλλο να διοικήσει το Δουκάτο. Ο Κορονέλλο ήταν Ισπανοεβραίος και ο πατέρας του, ο Σολομών Κορονέλλο, είχε κάποτε χρηματίσει διοικητής της Σεγκόβια (στην Ισπανία)· ο ίδιος είχε σπουδάσει νομικά. Ούτε αυτός ήταν συμπαθής και πολύ περισσότερο που όντας πιστός υπήκοος των Τούρκων δεν άφηνε ούτε νέα, ούτε τροφές να περάσουν από τα νησιά του στην Τήνο ή στη Κύπρο (κάτι που οι χριστιανοί δούκες άφηναν να γίνεται) και όταν έπιανε υπηκόους των Τούρκων να δραπετεύουν τους συνελάμβανε και τους έστελνε πίσω στη Κωνσταντινούπολη. Σε μια περίπτωση μάλιστα έπιασε ένα κρητικό μπρίκι, που πήγαινε χρήματα και μπαρούτι στη φρουρά της Τήνου και αφού κράτησε το φορτίο, πούλησε ως σκλάβους το πλήρωμα. Ο Κορονέλλο, θανάσιμος εχθρός της Βενετίας όπως και ο Νάζη, παρακίνησε τον Πιαλή πασά να καταλάβει τη Τήνο. Σε ένα γράμμα του έγραφε στο Τούρκο ναύαρχο πως ''«η Τήνος είναι καταφύγιο όλων των φυγάδων δούλων και όλων των χριστιανών υποτελών. Αν δεν την καταλάβετε, τα άλλα νησιά ποτέ δεν θα ησυχάσουν.»''<ref>Buochenbach, «Orientallische Reyss»</ref>