Στυλ γκαλάν (μουσική): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

[[Αρχείο:1736 Les Indes Galantes.png|μικρογραφία|Η πρώτη σελίδα του έργου "Les Indes Galantes" του [[Ζαν Φιλίπ Ραμώ]] (περ. 1735).]]

 

Περί το 1721, ο Γερμανός μουσικοθεωρητικός και εγκυκλοπαιδιστής [[Γιόχαν Μάτεζον]] αναγνωρίζει και καταγράφει το νέο μουσικό ύφος, το οποίο και ονοματίζει εμπνευσμένος από την ευγενή του αιθητική ως ''γκαλάν'' (''einem galanten Stylo''). Αυτά τα πρώτα έργα ανήκουν σε συνθέτες που κανονικά κατατάσσονται στην εποχή του μπαρόκ, όπως οι [[Αντόνιο Καλντάρα]], Γκέοργκ Φίλιπ Τέλεμαν, [[Τζοβάννι Μπονοντσίνι]], αλλά και Ιταλοί οπερατικοί συνθέτες, όπως ο [[Αλεσσάντρο Σκαρλάττι]], ο [[Αντόνιο Βιβάλντι]] και σε μεγάλο βαθμό ο [[Γκέοργκ Φρήντριχ Χαίντελ]]<ref>Heartz 2003</ref>. Η αισθητική του ρεύματος αυτού απορρέει κυρίως από την ιταλική [[όπερα]], στην οποία την εν λόγω περίοδο κυριαρχεί το στοιχείο της [[μονωδία]]ς, σε αντίθεση με τη συνοδευτική –χορευτική συχνά– μουσική που ηχούσε στις διάφορες βασιλικές αυλές της Ευρώπης. Κατά τον ιστορικό Daniel Heartz, το στυλ γκαλάν ανήκε στην πόλη παρά στα παλάτια, και δη σε πόλεις με μεγάλη παράδοση στα θεάματα, όπως η Νάπολη, η Βενετία, η Δρέσδη, το Παρίσι κλπ. Πολλοί δε εκπρόσωποι του νέου ύφους είχαν εδραιωθεί σε αστικά κέντρα μικρότερης μουσικής εμβέλειας, όπως ο Γιόχαν Κρίστιαν Μπαχ στο Λονδίνο, ο [[Τζοβάννι Παϊζιέλλο]] στην Αγία Πετρούπολη και ο [[Λουίτζι Μποκερίνι]] στην μάλλον –μουσικά– απομονωμένη Μαδρίτη.