Δουκάτο της Νάξου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 12:
Μετά την Άλωση της [[Κωνσταντινούπολη|Κωνσταντινούπολης]] από τους [[Φράγκοι|Φράγκους]] το [[1204]], κατά την [[Δ΄ Σταυροφορία]], τα εδάφη της [[Βυζαντινή αυτοκρατορία|Βυζαντινής αυτοκρατορίας]] μοιράστηκαν ως πολεμική λεία στους Σταυροφόρους, μετά από δύο συσκέψεις, ως εξής με βάση τη συμφωνία [[Partitio Terrarum Imperii Romaniae]]: 1/4 θα λάμβανε ο μέλλων [[Λατινική αυτοκρατορία|Λατίνος αυτοκράτορας]] της Κωνσταντινούπολης μετά την εκλογή του από 12 εκλέκτορες (6 Φράγκους και 6 Ενετούς), 3/8 οι Φράγκοι και 3/8 οι Ενετοί.<ref>Peter Lock, ''Οι Φράγκοι στο Αιγαίο'', Ενάλιος 1998, σελ.91. [http://digicoll.library.wisc.edu/cgi-bin/History/History-idx?type=article&did=HISTORY.CRUSFIVE.I0022&isize=M Zacour, N. P.; Hazard, H. W. (ed.), ''The impact of the Crusades on the Near East'', σελ. 416 κ.εξ.] (στο συλλογικό έργο: Setton, Kenneth M (Ed.), ''A History of the Crusades'', volume V, Madison, Wisconsin: University of Wisconsin Press, 1985)</ref> Κατά την πρώτη σύσκεψη, προϊόν της οποίας ήταν συμφωνία αυτή, δεν ονοματιζόταν ακριβώς οι περιοχές που θα λάμβαναν τα μέρη. Έτσι ακολούθησε και δεύτερη.
Στη δεύτερη σύσκεψη, αρχικά η Βενετία, ως κυρίαρχη ναυτική δύναμη που ενδιαφερόταν να αποκτήσει βάσεις στο [[Αιγαίο πέλαγος|Αιγαίο]], ζήτησε για λογαριασμό της -επί του ποσοστού της εδαφικής έκτασης που της αναλογούσε- την [[Κρήτη]], την [[Κύπρος|Κύπρο]], τα νησιά του Βορείου Αιγαίου και κάποια παράλια στρατηγικά σημεία της Πελοποννήσου και της Στερεάς Ελλάδας (Ανατολικής και Δυτικής). Για το αν οι Κυκλάδες ανατέθηκαν με βάση την ''partitio'' στη Βενετία υπάρχει διαφωνία. Της ανατέθηκαν κατά τη Χρύσα Μαλτέζου στην ''Ιστορία του Ελληνικού Έθνους'', τ. Θ΄ (1979), σελ. 263, καθώς και κατά τον William Miller, ''Η Φραγκοκρατία στην Ελλάδα'' (μτφ. Άγγελου Φουριώτη, Ελληνικά Γράμματα 1960) σελ. 84. Έμειναν αδιάθετες κατά τους [http://digicoll.library.wisc.edu/cgi-bin/History/History-idx?type=article&did=HISTORY.CRUSTWO.I0020&isize=M Wolff, R. L.; Hazard, H. W. (ed.), ''The later Crusades, 1189-1311'' σελ. 191-192] (στο συλλογικό έργο: Setton, Kenneth M (Ed.), ''A History of the Crusades'', volume ΙΙ, Madison, Wisconsin: University of Wisconsin Press, 1969). Ασαφές το αφήνει ο Θανάσης Κωτσάκης, ''Το Δουκάτο της Νάξου'', στον συλλογικό τόμο ''Νάξος'', Δήμος Νάξου 2006, σελ. 135. Αντίθετα ότι είχαν ανατεθεί στους Φράγκους ως υποτελείς του Λατίνου αυτοκράτορα υποστηρίζουν οι [http://digicoll.library.wisc.edu/cgi-bin/History/History-idx?type=article&did=HISTORY.CRUSFIVE.I0022&isize=M Zacour, N. P.; Hazard, H. W. (ed.), ''The impact of the Crusades on the Near East'', σελ. 429] (στο συλλογικό έργο: Setton, Kenneth M (Ed.), ''A History of the Crusades'', volume V, Madison, Wisconsin: University of Wisconsin Press, 1985).
Τότε ο Σανούδο, που εκτελούσε χρέη δικαστή στο βενετσιάνικο προξενικό δικαστήριο στη Κωνσταντινούπολη, άφησε τη θέση του, συγκέντρωσε γύρω του ανθρώπους που τους υποσχέθηκε τιμάρια στα μέρη που θα κατακτούσαν, εξόπλισε 8 γαλέρες με δικά του έξοδα και ξεκίνησε για τα νησιά. Γρήγορα κυρίευσε 17 νησιά και μόνο σε 1 βρήκε κάποια αντίσταση, στη Νάξο.
| |||