Άσυλο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Στην αρχαιότητα επικρατούσε η άποψη ότι αποτελούσε εσχάτη ασέβεια να βλάψει κάποιος ή ν΄αποσύρει από τους βωμούς και τα λοιπά ιερά εκείνους που προσέφευγαν στους τόπους αυτούς που τελούσαν υπό την προστασία των θεών· γεγονός που διέκρινε την ανθρώπινη από τη θεϊκή δικαιοσύνη. Προς αποφυγή όμως καταχρήσεων αναγνωρίσθηκαν γενικά ως απαραβίαστα διάφορα άσλαάσυλα, όπως παραπάνω ο ναός της Αθηνάς στην Σπάρτη, επτά τον αριθμό στην Αθήνα μεταξύ των οποίων και το [[Θησείο]] ιδιαίτερα για δούλος που έφευγαν από τους κυρίους τους και ζητούσαν να μεταπωληθούν στο Ποσειδώνιο του [[Ταίναρο]]υ. Κατά τη διάρκεια των Ρωμαϊκών χρόνων ο [[Τιβέριος]] περιόρισε και σχεδόν κατήργησε σε διάφορες ελληνικές πόλεις το δικαίωμα αυτό<ref>[[Τάκιτος]], Χρονικά (Annales) III, 60-63</ref> επικρατώντας, αντί των ναών των θεών, τα αγάλματα των αυτοκρατόρων να θεωρούνται ως άσυλα<ref>[[Δίων Κάσσιος]] ΜΖ, 19</ref> μέχρις ότου ο [[Αντωνίνος Πίος|Αντωνίνος]] κατάργησε την κατάχρηση αυτή.<ref>[[Σουητώνιος]] XVII</ref>