Αντίληψη: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

{{χωρίς παραπομπές|20|01|2014}}

Η '''Αντίληψη''' (''perception, Wahrnehmung'') καλείται στην [[ψυχολογία]] μια σύνθετη και πολύπλοκη λειτουργία τού ψυχοφυσικού οργανισμού, που αυτόματα (μέσω δυναμικής αλληλοσυσχέτισης των μηνυμάτων τής [[εμπειρία]]ς) μέσα στα αρμόδια [[εγκέφαλος|εγκεφαλικά]] κέντρα αναγνωρίζει, ερμηνεύει άμεσα και αποδίδει νόημα ―με τη βοήθεια της νόησης (συλλαμβάνοντας απόψεις, ιδιότητες, ποιότητες ή σχέσεις των αντικειμένων μεταξύ τους), της διανοητικής ανάπτυξης, του συναισθήματος ([[διαθέση]]ς) και της προηγούμενης εμπειρίας (μάθησης) τού ατόμου― στα αισθητηριακά δεδομένα, δηλ. τα [[αισθήματα]] (που προέρχονται είτε από εξωτερικά/περιβαλλοντικά, είτε από οργανικά ή του κεντρικού νευρικού μας συστήματος ερεθίσματα) ανάλογα με το γνωσιακό σχήμα του, οργανώνοντάς τα έτσι σε μια ολότητα ως κάτι το συγκεκριμένο.

Η αντίληψη, που οπωσδήποτε συνιστά μια βασική πηγή συνειδητής [[γνώση]]ς (ενημέρωσης) τού κόσμου, απαραίτητη για την παροχή σημάτων αναγκαίων για τον ορθό προσανατολισμό τού ατόμου στο περιβάλλον και απαραίτητη για την παραγωγή αντίστοιχων τρόπων συμπεριφοράς, μπορεί να διαταραχθεί, αλλοιώνοντας την εικόνα τής πραγματικότητας (βλ. ψευδαισθήσεις, ψευδοψευδαισθήσεις, παραισθήσεις), κυρίως σε περιπτώσεις είτε αισθητηριακής (πληροφοριακής) αποστέρησης ή υπερτροφοδότησης (υπερφόρτωσης), είτε βλαβών τού Κεντρικού Νευρικού Συστήματος.

==Στη φιλοσοφία==