Μάρτιν Λούθερ Κινγκ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
CHE (συζήτηση | συνεισφορές) Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 1:
{{Πληροφορίες
| τιμητικό πρόθεμα =
|
| τιμητικό επίθημα =
| ιθαγενές όνομα =
| εικόνα = Martin Luther King, Jr..jpg
| πλάτος εικόνας = 220px
| λεζάντα =
| αξίωμα = '''1ος πρόεδρος της Διάσκεψης της Νότιας Χριστιανικής Ηγεσίας'''
| έναρξη = [[1957]]
| λήξη = [[1968]]
|
|
| αντιπρόεδρος =
| πρωθυπουργός =
| κυβερνήτης =
| υποκυβερνήτης =
| ηγέτης =
| προϊστάμενος υπουργός =
|
|
|
| προκάτοχος =
| διάδοχος = Ραλφ Αμπερνάθυ
| αξίωμα2 =
|
|
| μαζίμε2 =
|
|
| πρωθυπουργός2 =
|
| υποκυβερνήτης2 =
|
|
|
|
| προκάτοχος2 =
|
| αξίωμα3 = <!-- επανάληψη έως αξίωμα10, έναρξη10, λήξη10, κ.τ.λ. -->
|
|
|
|
|
| πρωθυπουργός3 =
|
| υποκυβερνήτης3 =
|
|
|
|
|
| διάδοχος3 =
|
| ημερομηνία_γέννησης = [[15 Ιανουαρίου]] [[1929]]
| τόπος_γέννησης = [[Ατλάντα]], [[Τζόρτζια]], [[Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής]]
| ημερομηνία_θανάτου = [[4 Απριλίου]] [[1968]] (39 ετών)
| τόπος_θανάτου = [[Μέμφις (Τενεσσί)]], [[Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής]]
|
| υπηκοότητα =
| πολιτικό_κόμμα =
| σύζυγος = [[Κορέττα Σκοτ Κινγκ]]
|
| παιδιά = Γιολάντα Κινγκ<br>Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Γ'<br>Ντέξτερ Σκοτ Κινγκ<br>Μπερνίς Κινγκ
| συγγενείς = Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ο πρεσβύτερος (πατέρας)<br>Αλμπέρτα Γουίλλιαμς Κινγκ (μητέρα)
| τόπος διαμονής =
| σπουδές = [[Πανεπιστήμιο της Βοστώνης]]
| επάγγελμα = Ιερέας, [[Ακτιβισμός|ακτιβιστής]]
| βραβεύσεις = [[Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης]] (1964)
| θρησκεία = Βαπτιστής
| υπογραφή = [[File:Martin Luther King Jr Signature2.svg|125px]]
| ιστοσελίδα = <!-- http://www.example.com -->
| πίστη =
| κλάδος =
| βαθμός =
}}
Ο '''Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ο νεώτερος''' (''Martin Luther King Jr.'', [[15 Ιανουαρίου]] [[1929]] – [[4 Απριλίου]] [[1968]]) ήταν [[Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής|Αμερικανός]] ιερέας των [[Βαπτιστές|Βαπτιστών]], ειρηνιστής και οπαδός της δράσης μέσω της παθητικής αντίστασης, ηγέτης του [[Αφροαμερικανοί|Αφροαμερικανικού]] Κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα των μαύρων. Αφού ολοκλήρωσε μια σειρά [[Θεολογία|θεολογικών]] σπουδών, έλαβε θέση [[Πάστορας|πάστορα]] σε εκκλησία των Βαπτιστών και αναμίχθηκε στον αγώνα των μαύρων για την απόκτηση πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Το 1955 ηγήθηκε της νικηφόρας εκστρατείας του [[Μποϋκοτάζ των λεωφορείων στο Μοντγκόμερυ (1955)|μποϋκοτάζ των δημοσίων λεωφορείων της πόλης Μοντγκόμερυ]] της [[Αλαμπάμα]] (εξαιτίας του φυλετικού διαχωρισμού των επιβατών) και το 1957 αναγνωρίζοντας την ανάγκη δημιουργίας ενός πανεθνικού οργάνου που θα συντόνιζε τον αγώνα των μαύρων ίδρυσε μαζί με άλλους, ιερωμένους και μη, τη Διάσκεψη της Νότιας Χριστιανικής Ηγεσίας (Southern Christian Leadership Conference), μία από τις κυριότερες αντιρατσιστικές οργανώσεις των Η.Π.Α., και έγινε ο πρώτος της πρόεδρος. Το 1961 εμψύχωσε την εκστρατεία "[[Επιβάτες για την Ελευθερία]]", την κινητοποίηση που έφερε και το πραγματικό τέλος στους φυλετικούς διαχωρισμούς σε όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς.
Το 1962 ηγήθηκε του αγώνα εναντίον του φυλετικού διαχωρισμού στο Ωλμπανυ της [[Τζόρτζια]] (Κίνημα του Ωλμπανυ) και το [[1963]] βοήθησε στη διοργάνωση ειρηνικών πορειών διαμαρτυρίας στη πόλη [[Μπέρμιγχαμ (Αλαμπάμα)]] της Αλαμπάμα. Την ίδια περιοδο ηγήθηκε επίσης της «Πορείας στην Ουάσινγκτον» και εκεί εκφώνησε την ιστορική ομιλία του που ξεκινά με τη φράση «Έχω ένα όνειρο...», στην οποία περιγράφει το όραμα του για ισότητα στην αμερικανική κοινωνία. Στις 14 Οκτωβρίου του 1964 του απονεμήθηκε το [[Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης|Βραβείο Νόμπελ]] για τους αγώνες του υπέρ των πολιτικών δικαιωμάτων των μαύρων μέσω ειρηνικών διαμαρτυριών. Το 1965 ηγήθηκε της [[Πορείες από τη Σέλμα στο Μοντγκόμερι|
Στα τελευταία χρόνια της ζωής του μίλησε εναντίον του [[Πόλεμος του Βιετνάμ|πολέμου στο Βιετνάμ]], κριτικάροντας σφοδρά την αμερικανική κυβέρνηση και το 1967 εκφώνησε τον επίσης περίφημο λόγο του «Πέρα απο το Βιετνάμ''»''. Το 1968, και ενώ σχεδίαζε ακόμα μια πορεία προς την [[Ουάσινγκτον]], την «πορεία των φτωχών», δολοφονήθηκε στις 4 Απριλίου στο Μέμφις του [[Τενεσσή]]. Ο Κινγκ έλαβε μετά θάνατον πολλές διακρίσεις όπως το ''Προεδρικό Μετάλλειο για την Ελευθερία'' και το ''Χρυσό Μετάλλιο του Κογκρέσσου''. Το 1986 η 15η Ιανουαρίου (η ημέρα της γέννησής του) ανακηρύχθηκε επίσημη εορτή στις Η.Π.Α.
==H ζωή του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ==
=== Τα πρώτα χρόνια ===
Γραμμή 105 ⟶ 110 :
===Γάμος===
[[Αρχείο:Martin Luther King Jr NYWTS 5.jpg|right|thumb|190px|Ο Κινγκ με τη σύζυγό του, Κορέττα Σκοτ.]]
Στο περιβάλλον του Πανεπιστημίου θα γνωριστεί με την [[Κορέττα Σκοτ Κινγκ|Κορέττα Σκοτ]], μια νεαρή από την [[Αλαμπάμα]] που είχε πάει στη Βοστώνη για να κάνει ανώτερες σπουδές στο τραγούδι, την οποία και παντρεύεται, όντας ακόμα φοιτητής, στις 8 Ιουνίου του [[1953]]. Την χρονιά της αποφοίτησης απο το Πανεπιστημίου, το [[1955]] ήταν ήδη μελλοντικός πατέρας αφού η Κορέττα Σκοτ ήταν έγκυος στο πρώτο τους παιδί, την Γιολάντα Κινγκ. Τα επόμενα χρόνια θα ακολουθήσουν ακόμα 3 παιδιά: Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ο τρίτος ([[1957]]), ο Ντέξτερ Σκοτ Κινγκ ([[1961]]) και η Μπερνίς Κινγκ ([[1963]]).
===Πάστορας===
[[File:Dexter Avenue Baptist.jpg|thumb|left|Η εκκλησία της οδού Ντέξτερ]]
Ένα χρόνο πριν τελείωσει το Πανεπιστήμιο, ο Κινγκ αποφασίζει τελικά, να μην βολευτεί σε μια ήσυχη και άνετη ζωή ακαδημαϊκών μελετών αλλά να χρησιμεύσει στους ομόφυλούς του σαν οδηγός στην σχέση τους με τον Θεό και με τον κόσμο. Έτσι εγκαταλείπει την προοπτική καριέρας ως καθηγητή θεολογίας, και σε ηλικία μόλις 24 ετών, το [[1954]], διορίζεται πάστορας σε μια μικρή εκκλησία – την εκκλησία των Βαπτιστών της λεωφόρου Ντέξτερ – στην ακρόπολη του ρατσισμού στο Νότο, το
Στα τέλη του [[1959]] η οικογένεια Κινγκ θα εγκαταλείψει το
Τον Σεπτέμβρη του [[1958]] εκδίδει το πρώτο του βιβλίο, ''Αποφασιστικά βήματα προς την Ελευθερία'' που περιέγραφε τον αγώνα στο
Στο τέλος του ίδιου μήνα και ενώ υπέγραφε τα βιβλία του σε ένα εμπορικό κέντρο στο Χάρλεμ της Ν. Υόρκης θα δεχτεί επίθεση με χαρτοκόπτη, απο την Ιζόλα Κάρρυ, μια ηλικιωμένη μαύρη, η οποία θα αποδειχτεί αργότερα στο δικαστήριο, ψυχικά ασθενής. Ο Κινγκ υποβάλλεται σε τρίωρη χειρουργική επέμβαση και καταφέρνει να διαφύγει τον κίνδυνο. Εκμεταλλευόμενος το διάστημα της ανάρρωσής του, πηγαίνει ταξίδι στην πατρίδα της καρδιάς του, την Ινδία, όπου γνωρίζει θριαμβευτική υποδοχή. Στην [[Ινδία]] θα συναντηθεί με τον πρωθυπουργό [[Παντίτ Νεχρού]] και με πολλούς οπαδούς του αγαπημένου του Γκάντι.
==Οι αγώνες του==
===Μποϋκοτάζ των δημόσιων λεωφορείων του Μοντγκόμερι===
::''Κύριο λήμμα: [[Μποϋκοτάζ των λεωφορείων στο Μοντγκόμερυ (1955)]]''
[[File:Rosa Parks (detail).tiff|thumb|Η Ρόζα Παρκς με τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, 1955]]
Την [[1 Δεκεμβρίου|1η Δεκεμβρίου]] του [[1955]], η μαύρη μοδίστρα [[Ρόζα Παρκς]] συνελήφθη από την αστυνομία γιατί, κατάκοπη και βαρυφορτωμένη με δέματα, τόλμησε να καθήσει σε "θέσεις μόνο για λευκούς" σε αστικό λεωφορείο και αρνήθηκε να παραχωρήσει τη θέση της σε έναν λευκό που μόλις είχε ανέβει. Δικαστήριο της Αλαμπάμα την καταδίκασε σε πρόστιμο 10 δολαρίων. Αμέσως, η κοινότητα των μαύρων απάντησε με μποϋκοτάρισμα της χρήσης των λεωφορείων, μέχρι να ματαιωθούν όλοι οι ρατσιστικοί νόμοι που ίσχυαν μέχρι τότε. Ο Κινγκ ηγήθηκε και κατεύθυνε τον αγώνα, που διήρκεσε 385 ολόκληρες μέρες προκαλώντας καθημερινές διαμαρτυρίες, συγκρούσεις, συλλήψεις, βομβιστικές επιθέσεις και απειλές αλλά έληξε θριαμβευτικά για τους μαύρους, στις [[13 Νοεμβρίου]] του [[1956]] με την απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ να θεωρήσει αντισυνταγματικές όλες τις πολιτικές φυλετικού διαχωρισμού στα λεωφορεία του Μοντγκόμερι.
===Διάσκεψη της Νότιας Χριστιανικής Ηγεσίας===
[[Αρχείο:Martin Luther King Jr NYWTS 6.jpg|right|thumb|190px|Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ το 1964]]
Η νίκη αυτή οδήγησε τον Κινγκ και άλλους φίλους του και συναγωνιστές να ιδρύσουν στις 11 του Ιανουαρίου του 1957 τη Διάσκεψη της Νότιας Χριστιανικής Ηγεσίας. Η οργάνωση εμψύχωνε πνευματικά και ηθικά τους μαύρους μέσα απο τους άμβωνες των εκκλησιών και οργάνωσε αρκετές διαμαρτυρίες σε όλες τις πόλεις των ΗΠΑ, με σκοπό τη βελτίωση της ζωής των μαύρων. Η πρώτη σημαντική εκστρατεία της οργάνωσης ήταν η ανάδειξη της πλήρους και πραγματικής κατοχύρωσης του δικαιώματος ψήφου για όλους τους μαύρους σε όλες τις πόλεις του Νότου. Η εκστρατεία είχε σαν σκοπό να οδηγήσει τους μαύρους να εγγραφούν κατά χιλιάδες στους εκλογικούς καταλόγους, παρά τα προσκόμματα που οι δημοτικοί υπάλληλοι τους δημιουργούσαν. Και αυτή η εκστρατεία ύστερα από πολλούς αγώνες στέφθηκε με επιτυχία αφού ο νόμος για τα πολιτικά δικαιώματα του 1964 και ο νόμος για το δικαίωμα του εκλέγειν του 1965, κατοχύρωσαν οριστικά τα δικαιώματα των μαύρων σε όλη την Αμερική. <ref>[http://kingencyclopedia.stanford.edu/encyclopedia/encyclopedia/enc_southern_christian_leadership_conference_sclc/index.html Southern Christian Leadership Conference (SCLC)<!-- Bot generated title -->]</ref>
Μια άλλη εκστρατεία στην οποία συμμετείχε η Διάσκεψη ήταν οι καθιστικές διαμαρτυρίες που άρχισαν να γίνονται σε εστιατόρια και άλλους δημόσιους χώρους, με σκοπό να καταργήσουν και εκεί τις φυλετικές διακρίσεις. Στην Ατλάντα, μάλιστα, ο Κινγκ θα συλληφθεί για ακόμα μια φορά, γιατί συμμετείχε στην καθιστική διαμαρτυρία μαζί με 280 φοιτητές.
Τον Δεκέμβριο του [[1961]] και ενώ συμμετείχε σε μια πορεία διαμαρτυρίας στο Όλμπανι, συνελήφθη και πάλι για διατάραξη της κοινής ησυχίας, αυτή τη φορά με ακόμα 700 διαδηλωτές.
===Η εκστρατεία του Μπέρμιγχαμ===
Την άνοιξη του 1963 η Διάσκεψη και ο Κινγκ οργάνωσαν ακόμα μια σειρά διαμαρτυριών εναντίον των φυλετικών διακρίσεων, αυτή τη φορά στη πόλη [[Μπέρμιγχαμ (Αλαμπάμα)|Μπέρμιγχαμ]] της [[Αλαμπάμα]]. Στις 12 Απριλίου του 1963 –Μεγάλη Παρασκευή– ο Κινγκ τέθηκε επικεφαλής μιας πορείας διαμαρτυρίας προς το δημαρχείο της πόλης. Σερίφης την πόλης ήταν ένας από τους σκληρότερους ρατσιστές του Νότου, ο διαβόητος Τζιμ “Μπούλ” Κόννορς, ο οποίος είχε σκοπό να διαλύσει τη πορεία και να τιμωρήσει αμείλικτα τους διαδηλωτές. Έτσι, χρησιμοποιώντας όλες τις βάρβαρες μεθόδους επιτέθηκε εναντίον άοπλων πολιτών με ρόπαλα, με μαστίγια, με γκλομπς αλλά και με αστυνομικά σκυλιά που ρίχτηκαν εναντίον των διαδηλωτών. Το ξύλο και τη φυλάκιση δεν την απέφυγε ούτε ο Κινγκ. Συνελήφθη και κρατήθηκε σε αυστηρή απομόνωση για μερικές μέρες. Εκεί μάλιστα έγραψε και την περίφημη επιστολή του ''Γράμμα απο τη φυλακή του Μπέρμιγχαμ''.
[[Αρχείο:RFK and MLK together.jpg|thumb|190px|Ο Κινγκ στη συνάντησή του με τον Ρόμπερτ Κένεντι στις 22 Ιουνίου του 1963, στον Λευκό Οίκο.]]
Η κακομεταχείριση που υπέστησαν οι μαύροι διαδηλωτές τράβηξε τα βλέμματα των τηλεοπτικών συνεργείων και κατά συνέπεια και του αμερικανικού κοινού. Παρενέβη μέχρι και ο υπουργός Δικαιοσύνης [[Ρόμπερτ Κένεντι]] που κατάφερε να τον απελευθερώσει.
Παρόλη την αστυνομική βία, οι μαύροι συνέχισαν για τις επόμενες 40 μέρες να διαδηλώνουν, αν και η απάντηση του σερίφη εναντίον τους, ήταν ιδιαίτερα σκληρή. Τα αστυνομικά σκυλιά ρίχνονταν ανεξέλεγκτα εναντίον των διαδηλωτών, και οι πυροσβεστικές μάνικες εξακόντιζαν τόνους νερού τραυματίζοντας πολλούς πολίτες. Στις 10 Μαΐου του 1963 όμως, η νίκη έστεψε τις προσπάθειές τους. Υπεγράφη τελικά συμφωνία με τις λευκές αρχές για την απελευθέρωση των 3000 κρατουμένων που κράταγε στα κελιά του ο Σερίφης Κόνορς, την κατάργηση των φυλετικών διακρίσεων στους δημόσιους χώρους και στις προσλήψεις.
{{απόσπασμα|...Η πόλη της Αλαμπάμα, Μπίρμπινχαμ είχε 340.000 κατοίκους εκείνη την εποχή και οι νέγροι αντιπροσώπευαν το 40% του πληθυσμού. Όταν στο τέλος του Β' Παγκοσμίου πολέμου άρχισε στις ΗΠΑ το κίνημα των νέγρων για την κατάργηση των φυλετικών διακρίσεων, οι Αρχές της πόλης του Μπέρμιγχαμ, όχι μόνο αρνήθηκαν να δεχτούν οποιαδήποτε μορφή ενσωμάτωσης των νέγρων στη λευκή κοινωνία, αλλά για να δείξουν την αδιαλλαξία τους, απαγόρευσαν την είσοδο των νέγρων στα 68 πάρκα της, στα 38 γήπεδά της, στις 6 πισίνες της και στα 4 γήπεδα του γκολφ. Όταν το 1963 η Ομοσπονδιακή κυβέρνηση προκήρυξε διαγωνισμό για προσλήψεις υπαλλήλων σε δημόσιες θέσεις, από τους 1500 νέγρους που παρουσιάστηκαν στις εξετάσεις με τους απαιτούμενους τίτλους σπουδών μόνο σε 60 επέτρεψαν να πάρει μέρος στο διαγωνισμό. Για τους άλλους θεωρήθηκε ανεπαρκής η προπαρασκευή. <ref>Μ. Λούθερ Κινγκ – ΟΙ ΦΑΚΕΛΟΙ ΜΟΝΤΑΤΟΡΙ. Εκδ. Φυτράκης, 1973. σελ. 91.</ref>}}
===Η πορεία προς την Ουάσιγκτον===
Ο Κινγκ, εκπροσωπώντας την οργάνωσή του, ήταν ένας από τους 6 ηγέτες οργανώσεων για τα πολιτικά δικαιώματα, που συμμετείχαν στην
[[Αρχείο:Civil Rights March on Washington, D.C. (Dr. Martin Luther King, Jr., President of the Southern Christian Leadership... - NARA - 542014.jpg|right|thumb|190px|Ο Κινγκ δίνει την ομιλία "''Έχω ένα όνειρο''".]]
Στις 28 Αυγούστου του [[1963]] 200.000 διαδηλωτές, λευκοί και μαύροι,συναντήθηκαν στο μνημείο του [[Αβραάμ Λίνκολν]] για να διαδηλώσουν την αντίθεσή τους σε κάθε μορφή διάκρισης. Σε αυτήν την εκδήλωση διαμαρτυρίας ο Κινγκ θα εκφωνήσει τον διάρκειας 17 λεπτών λόγο του, τον πιο γνωστό από όλους, ξεκινώντας με τη φράση «Εχω ένα όνειρο...». Ο λόγος αυτός θεωρείται απο τους ειδικούς ένας από τους καλύτερους στην ιστορία της ρητορικής στις ΗΠΑ{{πηγή}}. Η πορεία προς την Ουάσινγκτον απεδείχθη ιδιαίτερα επιτυχημένη εκστρατεία, αφού το 1964 ψηφίστηκε ο πιο σημαντικός ίσως νόμος που τερμάτιζε κάθε διάκριση μεταξύ των ανθρώπων με βάση τη φυλή, το φύλο, τη θρησκεία ή την καταγωγή. Με αυτόν τον νόμο παραχωρήθηκαν δικαιώματα ψήφου, καταργήθηκαν οι ξεχωριστές δημόσιες αίθουσες για λευκούς και μαύρους, οι διακρίσεις στα σχολεία, στα σωματεία και στους εύρεση εργασίας. <ref>[http://www.britannica.com/event/Civil-Rights-Act-United-States-1964 Civil Rights Act | United States [1964] | Britannica.com<!-- Bot generated title -->]</ref>
Η φιλειρηνική διάθεση του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, σε συνδυασμό με το αδιαφιλονίκητο κύρος του -ιδιαίτερα μετά τη μνημειώδη ομιλία του στην Ουάσινγκτον- τον αναγόρευσαν σε βασικό συνομιλητή των Αμερικανών προέδρων [[Ντουάιτ Αϊζενχάουερ]], [[Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι]] και [[Λίντον Τζόνσον]] για τα θέματα των μειονοτήτων, επίσημο, κατά κάποιο τρόπο, εκπρόσωπο των 22.000.000 μαύρων των Η.Π.Α. Στο τέλος του 1963, το [[Περιοδικό TIME|περιοδικό Time]], τον ανακήρυξε προσωπικότητα της χρονιάς.
===Βραβείο Νόμπελ===
[[Αρχείο:Martin Luther King Jr NYWTS 4.jpg|right|thumb|190px|Ο Κινγκ στην παρουσίαση του βιβλίου του, "''Γιατί δεν μπορούμε να περιμένουμε''".]]
Στις 14 Οκτωβρίου 1964 ο Κινγκ έμαθε ότι του απονεμήθηκε το [[Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης]]. Ο Κινγκ παραβρέθηκε στην τελετή που έγινε στο [[Όσλο]] στις 10 Δεκεμβρίου του 1964 και παρέλαβε το βραβείο του, στο όνομα των χιλιάδων αγωνιστών του κινήματος των πολιτικών δικαιωμάτων. Το χρηματικό ποσό που παρέλαβε μαζί με το βραβείο το μοίρασε σε διάφορα κινήματα για τα πολιτικά δικαιώματα. <ref>[http://kingencyclopedia.stanford.edu/encyclopedia/encyclopedia/enc_nobel_peace_prize_1964/index.html Nobel Peace Prize (1964)<!-- Bot generated title -->]</ref>
===Πορείες από τη Σέλμα στο Μοντγκόμερι===
:''Κύριο λήμμα: [[Πορείες από τη Σέλμα στο Μοντγκόμερι]]''
[[File:Bloody Sunday-Alabama police attack.jpeg|right|thumb|Από τα επεισόδια της "Ματωμένης Κυριακής".]]
Από τις αρχές του 1965, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ θα στρέψει το βλέμμα του στην επαρχία Ντάλλας της Αλαμπάμα. Στην επαρχία Ντάλλας ζούσαν 90.000 μαύροι, από τους οποίους μόνο οι 900 είχαν δικαίωμα ψήφου. Έτσι, ο Κινγκ θα εγκατασταθεί στη Σέλμα την πρωτεύουσα της επαρχίας για να οργανώσει τις κινητοποιήσεις υπέρ του δικαιώματος ψήφους και κατά των φυλετικών διακρίσεων. Το κλίμα στη Σέλμα είναι ιδιαίτερα εχθρικό, πολύ περισσότερο από άλλες πόλεις του Νότου, αφού οι φορείς της εξουσίας στην πόλη είναι αμετανόητοι ρατσιστές. Ιδιαίτερα ο Σερίφης της κομητείας Τζιμ Κλάρκ, είχε κιόλας οργανώσει μια δύναμη από 900 εθελοντές ιππείς, που τρομοκρατούσαν και φόβιζαν τον μαύρο πληθυσμό. Ούτε ο Κινγκ -παρότι πλέον ήταν ένας άνθρωπος βραβευμένος με Νόμπελ- δεν κατάφερε να ξεφύγει απο τα χέρια του Κλάρκ, και την 1η Φεβρουαρίου βρέθηκε και αυτός – μαζί με 2000 οπαδούς του – φυλακισμένος ξανά, για παράβαση του νόμου περί διαδηλώσεων. Όλες αυτές τις μέρες οι νέγροι ήταν σε αναβρασμό, αφού γίνονταν συνέχεια βίαιες συγκρούσεις, ξυλοδαρμοί ακόμα και δολοφονίες των διαμαρτυρομένων μαύρων. Ο Κινγκ αποφάσισε να γίνει μια πορεί διαμαρτυρίας απο τη Σέλμα στο κυβερνητικό μέγαρο του Μοντγκόμερι (πρωτεύουσα της πολιτείας). Έτσι το απόγευμα της Κυριακής 7 Μαρτίου 1965, γνωστή με το όνομα «Ματωμένη Κυριακή», γύρω στα 1000 άτομα, στη συντριπτική πλειοψηφία μαύροι, αλλά απόντος του Κινγκ, ξεκίνησαν την πορεία. Στην έξοδο από την πόλη, οι δυνάμεις του Κινγκ περίμεναν τους διαδηλωτές και όρμησαν εναντίον τους. Ρίχνοντας δεκάδες δακρυγόνα, ξυλοκοπώντας με τα γκλομπς αδιακρίτως άντρες, γυναίκες και παιδιά, κατάφεραν να τους διαλύσουν. 78 μαύροι μεταφέρθηκαν στα νοσοκομεία για τις πρώτες βοήθειες. Η στάση της Αστυνομίας ξεσήκωσε όλη την Αμερική εναντίον τους. Ωστόσο, η πόλη συνέχισε να είναι μπαρουταποθήκη έτοιμη να εκραγεί. Ο Κινγκ πήγε αμέσως στη Σέλμα και ανακοίνωσε τη διεξαγωγή ακόμα μιας πορείας προς το Μοντγκόμερι. Ο δικαστής της πόλης όμως, δεν επέτρεψε τη διεξαγωγή της πορείας και ο Κινγκ δεν ήθελε να παραβιάσει το νόμο. Έτσι βρέθηκε σε δύσκολη θέση. Και ίσως έκανε το χειρότερο λάθος στην διαδρομή του: επικεφαλής της πορείας και έχοντας δίπλα του δεκάδες κληρικούς όλων των δογμάτων και όλων των θρησκειών, όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με την αστυνομική δύναμη, προτίμησε να τιμήσει την συμφωνία που είχε κάνει με τις αρχές την προηγούμενη μέρα. Έσκυψε και προσευχήθηκε λίγα λεπτά και μετά γύρισε πίσω. Φυσικά, η πορεία δεν έγινε, αλλά αυτή η επιλογή του ξεσήκωσε πλήθος αντιδράσεων.
Στις 17 Μαρτίου, ο δικαστής τελικά επέτρεψε την πορεία και στις 21 Μαρτίου 4000 διαδηλωτές ξεκίνησαν από τη Σέλμα, διέσχισαν τους δρόμους του Νότου και έφτασαν ύστερα απο 6 μέρες στο Μοντγκόμερι. Στα 4 τελευταία χιλιόμετρα της πορείας πλήθος διάσημων προσωπικοτήτων ενώθηκε με τους διαδηλωτές. Μεταξύ τους βρίσκονταν οι [[Χάρι Μπελαφόντε]], [[Λέοναρντ Μπερνστάιν]], [[Τζόαν Μπαέζ]], [[Σάμι Ντέιβις Τζούνιορ]], [[Έλλα Φιτζέραλντ]], [[Μαχάλια Τζάκσον]] και άλλοι. Οι διαδηλωτές έφτασαν τους 30.000 και θριαμβευτές μπήκαν στο Μοντγκόμερι.
=== Αμφισβήτηση ===
[[Αρχείο:MLK and Malcolm X USNWR cropped-2.jpg|right|thumb|190px|Ο Κινγκ με τον Μάλκολμ Χ το 1964]]
Όλοι οι ιστορικοί συμφωνούν ότι η αποτυχημένη πορεία της 9ης Μαρτίου πλήγωσε αποφασιστικά το γόητρο του Κινγκ{{πηγή}}. Όλο και περισσότεροι μαύροι τον θεωρούσαν εξαρτημένο από το κατεστημένο και ρεφορμιστή.
Στα επόμενα χρόνια οι τακτικές της παθητικής αντίστασης θα αρχίσουν να επικρίνονται, κυρίως από τη νέα γενιά των μαύρων αγωνιστών που εκφράζονταν καλύτερα από πιο ριζοσπαστικά κινήματα, όπως τους [[Κόμμα Μαύρων Πανθήρων|Μαύρους Πάνθηρες]] και τον [[Μάλκολμ Χ]]. Η συνεργασία του με τις κατά τόπους αρχές, οι συνομιλίες του με τον [[Ρόμπερτ Κένεντι]] και τον [[Λίντον Τζόνσον]] θα κάνουν καχύποπτους τους μαύρους που θα τον κατηγορήσουν για συνεργασία με τους ρατσιστές και προδοσία του κινήματος, για ρεφορμισμό και πολιτική δουλοπρέπειας. Μάλιστα, η σπουδαστική οργάνωση για τα πολιτικά δικαιώματα που συνεργαζόταν για χρόνια με τη Διάσκεψη, θα αποσχιστεί ακολουθώντας αυτόνομη πορεία.
== Η δολοφονία του==
[[Αρχείο:Lyndon Johnson and Martin Luther King, Jr. - Voting Rights Act.jpg|right|thumb|190px|Ο Κινγκ με τον Λίντον Τζόνσον, στις 6 Αυγούστου του 1965.]]
Τις πρώτες μέρες του Απριλίου του 1968, επικρατούσε ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα στο [[Μέμφις (Τενεσσί)]], όπου είχε μεταφερθεί το επίκεντρο των φυλετικών ταραχών που συγκλόνιζαν, με αμείωτη ένταση, τις Η.Π.Α. Αυτή τη φορά αφορμή ήταν η απεργία που είχαν κηρύξει, από τις [[12 Φεβρουαρίου]], οι 1.300 εργάτες καθαριότητας, στη συντριπτική πλειονότητά τους μαύροι, διεκδικώντας μισθολογικές αυξήσεις και κατάργηση των φυλετικών διακρίσεων στην εργασία<ref>[https://web.archive.org/web/20061102004632/http://www.afscme.org/about/1529.cfm 1,300 Members Participate in Memphis Garbage Strike (February, 1968)] AFSCME</ref>. Η καταγίδα ξέσπασε στις [[28 Μαρτίου]] μετά τη δολοφονία 16χρονου μαύρου από σφαίρες αστυνομικού όπλου, κατά τη διάρκεια πορείας αλληλεγγύης προς τους απεργούς, που έδωσε το έναυσμα για νέο γύρο διαδηλώσεων, συγκρούσεων και λεηλασιών. Η πόλη τέθηκε σε αστυνομικό κλοιό, ο κυβερνήτης του [[Τενεσί]] έστειλε 40.000 άνδρες της εθνοφυλακής να αποκαταστήσουν την τάξη και το τοπικό δικαστήριο απαγόρευσε τις πορείες και τις διαδηλώσεις υπό το πρόσχημα του κινδύνου νέων επεισοδίων.
Μέσα σ' ένα τέτοιο κλίμα έφτασε στο Μέμφις ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, εις βάρος του οποίου είχαν γίνει ήδη απόπειρες δολοφονίας. Τον Ιανουάριο του [[1957]] έγινε η πρώτη απόπειρα κατά της ζωής του, καθώς τοποθετήθηκε βόμβα, η οποία τελικά δεν εξερράγη, στο σπίτι του, στο Μοντγκόμερι. Το [[1958]] γνώρισε από πρώτο χέρι την κτηνωδία των δεσμοφυλάκων της [[Αλαμπάμα]] σε μία από τις συχνές "επισκέψεις" του στις τοπικές φυλακές. Άλλη μία βομβιστική απόπειρα εναντίον του έγινε το [[1960]], σε μία από τις πολυάριθμες δικαστικές διώξεις του. Τον Ιανουάριο του [[1965]] κακοποιήθηκε άγρια στο πρόσωπο και τα γεννητικά όργανα από ρατσιστές όταν αποπειράθηκε να κρατήσει δωμάτιο σε ξενοδοχείο της Σέλμπα που ήταν "μόνο για λευκούς". Το [[1966]] γλίτωσε παρά τρίχα καθώς το στιλέτο που εκσφεδονίστηκε εναντίον του, κατά τη διάρκεια ομιλίας του στο [[Σικάγο]], αστόχησε για λίγα εκατοστά. Ο μαύρος ηγέτης ένιωθε τον κλοιό του θανάτου να γίνεται ολοένα και πιο ασφυκτικός γύρω του.
Στο μεταξύ, τα γεγονότα άρχισαν να τον ξεπερνούν. Από τις αρχές του 1966, το κίνημα των μαύρων έπαιρνε ολοένα και πιο ριζοσπαστική τροπή, καθώς τον τόνο έδιναν οι βίαιες εξεγέρσεις των μαύρων γκέτο στον βιομηχανικό Βορρά και όχι τόσο οι ειρηνικές εκδηλώσεις στον ρατσιστικό Νότο. Η οργάνωση του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ έχανε το προβάδισμα υπέρ των πιο δυναμικών οργανώσεων CORE και, κυρίως, του SNCC, του ριζοσπάστη μαύρου ηγέτη [[Στόουκλι Καρμάικλ]], που έριξε το σύνθημα "Μαύρη Δύναμη" και κάλεσε τους ομοφύλους του σε ένοπλο αγώνα για την κατάληψη της εξουσίας. Ακόμα πιο βίαιη, ανατρεπτική κατεύθυνση είχε η δράση της οργάνωσης "[[Κόμμα Μαύρων Πανθήρων|Μαύροι Πάνθηρες]]", με προφήτη όχι τον Γκάντι, αλλά τον δολοφονημένο ηγέτη των μαύρων Μάλκολμ Χ.
[[File:Martin Luther King was shot here Small Web view.jpg|thumb|left|Το μοτέλ "Λορέν", στο μπαλκόνι του οποίου πυροβολήθηκε ο Κινγκ.]]
Σ' αυτό το φόντο, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ριζοσπαστικοποίησε βαθμιαία τις θέσεις του, συνδυάζοντας τον φυλετικό αγώνα με τον κοινωνικό. Η απεργία των εργατών καθαριότητας έγινε αφορμή για να ξετυλίξει την καινούργια του φιλοσοφία:
"''Ξεκινήσαμε πριν από 12 χρόνια, στο Μοντγκόμερι, με μια διαμαρτυρία για να έχουμε το δικαίωμα να καθόμαστε στις άδειες θέσεις των λεωφορείων. Από εκεί, προχωρήσαμε στον αγώνα για την κατάργηση κάθε φυλετικού διαχωρισμού στα δημόσια κτίρια, τα σχολεία και τα ξενοδοχεία. Ύστερα αγωνιστήκαμε για την κατοχύρωση του δικαιώματος της ψήφου, ώστε να αποκτήσουμε πολιτική υπόσταση και δύναμη. Τώρα ήρθε η ώρα να προχωρήσουμε άλλο ένα βήμα και να διεκδικήσουμε οικονομική και κοινωνική δύναμη. Αυτό είναι το νόημα του ενδιαφέροντός μας για την απεργία των εργατών καθαριότητας''".
Με αυτές τις σκέψεις, ο κήρυκας της "μη βίας" αποφάσισε, αυτή τη φορά, να αψηφήσει την απαγόρευση των αρχών και ανακοίνωσε ότι θα τεθεί ο ίδιος επικεφαλής της "παράνομης" πορείας αλληλεγγύης προς τους απεργούς, στις [[8 Απριλίου]]. Προηγουμένως φρόντισε να συναντηθεί προσωπικά με τους νεαρούς ηγέτες των πιο μαχητικών ομάδων των μαύρων και να εξασφαλίσει την υπόσχεσή τους ότι δεν θα δημιουργηθούν νέα επεισόδια, αποδυναμώνοντας τα προσχήματα των τοπικών αρχών για πιθανή επέμβαση των αστυνομικών δυνάμεων.
[[File:James Earl Ray-F.B.I. wanted poster-.jpg|thumb|right |Η αφίσα με τον καταζητούμενο από το FBI Τζέιμς Ερλ Ρέι]]
Στις [[4 Απριλίου]], ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ πέρασε τη μέρα του στον δεύτερο όροφο του ξενοδοχείου "Λορέν", στο [[Μέμφις (Τενεσσί)]], όπου συσκέφτηκε για ώρες με τους συνεργάτες του, προετοιμάζοντας την ομιλία του και συζητώντας τα πρακτικά προβλήματα της πορείας. Στις 6 το απόγευμα βγήκε να πάρει καθαρό αέρα στο μπαλκόνι της οδού Μέλμπερι, στηρίχθηκε στο κιγκλίδωμα και αστειεύτηκε με ένα συνεργάτη του, στο ισόγειο του ξενοδοχείου, που ετοιμαζόταν να βγάλει το αυτοκίνητό του από το πάγκινγκ. Έπειτα έκανε να ξαναμπεί στο δωμάτιο, χαμογελώντας ακόμα για κάποιο αθώο πείραγμα του συντρόφου του. Εκεί, με το χαμόγελο στα χείλη, τον βρήκε η δολοφονική σφαίρα μιας κυνηγετικής καραμπίνας Ρέμινγκτον, από το παράθυρο της απέναντι πανσιόν. Το επόμενο δευτερόλεπτο, ο άνθρωπος που ενσάρκωσε όσο κανείς, στον ταραγμένο 20ό αιώνα, την αγάπη και την αδελφοσύνη, βρέθηκε ξαπλωμένος μέσα σε μια λίμνη αίματος, με μια σφαίρα των 30,06 χιλιοστών σφηνωμένη στο σβέρκο του. Δέκα λεπτά αργότερα, οι γιατροί του νοσοκομείου που τον εξέτασαν, διαπίστωσαν απλώς το πέρασμά του από την προσωρινότητα στην αθανασία<ref>Joe Garner, ''[https://books.google.gr/books?id=Qtv_E1eyizYC&dq=isbn:1570719748&hl=el&sa=X&ved=0ahUKEwjc1qmYrp7RAhWpC8AKHZShAEYQ6AEIGjAA We Interrupt this Broadcast: The Events that Stopped Our Lives-- : from the Hindenburg Explosion to the Attacks of September 11]'', τόμος 1, Sourcebooks (2002) ISBN 1-57071-974-8</ref>.
Η ιδιοκτήτρια της απέναντι πανσιόν περιέγραψε στους πράκτορες του [[FBI]] που κατέφτασαν, έναν μελαχρινό νέο, με νότια προφορά, ο οποίος νοίκιασε την προηγούμενη μέρα το μοιραίο δωμάτιο επιμένοντας να έχει θέα προς την οδό Μέλμπερι και πλήρωσε προκαταβολικά. Σύντομα διαπιστώθηκε ότι πρόκειται για τον 39χρονο Τζέιμς Ερλ Ρέι, δραπέτη από τις φυλακές Μιζούρι, όπου εξέτιε ποινή φυλάκισης 20 ετών για ένοπλη ληστεία. Το ανθρωποκυνηγητό που εξαπολύθηκε κράτησε έναν ολόκληρο χρόνο, καθώς ο Ρέι κατέφυγε διαδοχικά στην Ατλάντα, στο [[Τορόντο]], το [[Λονδίνο]], τη [[Λισαβόνα]] και ξανά στο Λονδίνο. Συνελήφθη τελικά στο [[Διεθνές Αεροδρόμιο Χίθροου]], τη στιγμή ακριβώς που ετοιμαζόταν να αναχωρήσει για τη ρατσιστική Ροδεσία<ref>Peter John Ling, ''[https://books.google.gr/books?id=FnFT9JpG8VsC&printsec=frontcover&dq=isbn:0415216648&hl=el&sa=X&ved=0ahUKEwjww-2Jsp7RAhUjOsAKHTjsBbIQ6AEIGjAA#v=onepage&q&f=false Martin Luther King, Jr]'', Routledge (2002) ISBN 0-415-21664-8</ref>.
Ο Ρέι ομολόγησε την ενοχή του και καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης 99 ετών χωρίς να γίνει ποτέ δίκη. Η επίσημη εκδοχή έκανε λόγο για μεμονωμένη ενέργεια, αλλά η βαριά υποψία μιας σκοτεινής συνωμοσίας την οποία συγκάλυψαν αν δεν οργάνωναν κιόλας οι κρατικές υπηρεσίες, αιωρείται πάντα στην αμερικανική πολιτική ατμόσφαιρα<ref>[http://edition.cnn.com/US/9804/03/james.ray.profile/ From small-time criminal to notorious assassin] CNN</ref>. Τα ερωτηματικά είχαν να κάνουν με το πώς κατάφερε ένα ασήμαντο επαρχιακό "κλεφτρόνι" του Μιζούρι να διαφεύγει για ένα χρόνο από το FBI, ταξιδεύοντας σε δύο ηπείρους με άνεση πολυεκατομμυριούχου κοσμοπολίτη, γιατί αγνοήθηκαν οι καταθέσεις αυτοπτών μαρτύρων που μιλούσαν για "δεύτερο πρόσωπο" στη δολοφονία του Κινγκ και γιατί οι ομοσπονδιακές αρχές απέκρουσαν πεισματικά την αξίωση της οικογένειας Κινγκ να γίνει δημόσια δίκη ώστε να λάμψει η αλήθεια στο ακροατήριο.
== Η κηδεία ==
[[File:Garment workers listen to funeral service for MLK on portable radio April 8 1968.jpg|thumb|right|Εργάτριες ακούνε τους επικήδειους λόγους για τον Κινγκ]]
Η πορεία που είχε προγραμματίσει ο μαύρος ηγέτης έγινε πραγματικά στις 8 Απριλίου, στους δρόμους του Μέμφις, έστω και χωρίς τον ίδιο. Ένα μαύρο ποτάμι 20.000 ανθρώπων με επικεφαλής τη σύζυγό του, Κορέττα Κινγκ, συγκλόνισε με την εκκωφαντική σιωπή του όλη την [[Αμερική]]. Την επόμενη μέρα το ποτάμι έγινε επιβλητική λαοθάλασσα, που κατέκλυσε το χώρο γύρω από την ταπεινή εκκλησία του Εμπενέζερ, όπου ιερουργούσε για χρόνια ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και, πριν από αυτόν, ο πατέρας του. Παρών και ο αντιπρόεδρος των Η.Π.Α. Χούμπερτ Χάμφρεϊ, η [[Ζακλίν Μπουβιέ Κένεντι Ωνάση|Τζάκι Κένεντι]], σύζυγος του επίσης δολοφονημένου προέδρου, και όλοι οι υποψήφιοι πρόεδροι των Η.Π.Α., με εξαίρεση τον κυβερνήτη της [[Καλιφόρνια|Καλιφόρνιας]], [[Ρόναλντ Ρήγκαν]]<ref>James Dickerson, ''[https://books.google.gr/books?id=yep1AAAAMAAJ&q=isbn:0765603403&dq=isbn:0765603403&hl=el&sa=X&ved=0ahUKEwjtxcTftZ7RAhWmL8AKHZXBAOIQ6AEIGjAA Dixie's Dirty Secret: The True Story of how the Government, the Media, and the Mob Conspired to Combat Integration and the Vietnam Antiwar Movement]'', M.E. Sharpe (1998), ISBN 0-7656-0340-3</ref>. Όλοι αυτοί άκουσαν με σκυμμένο το κεφάλι το τελευταίο, μαγνητοφωνημένο κήρυγμα που είχε εκφωνήσει ο ίδιος ο Κινγκ, στον ίδιο χώρο, πριν από τέσσερις μόλις μήνες, με μια διαίσθηση που εκ των υστέρων ακουγόταν ανατριχιαστικά επιβεβαιωμένη:
"''Αυτό τον καιρό σκέφτομαι πού και πού τον θάνατο και την κηδεία μου και αναρωτιέμαι τι θα ήθελα να ακουστεί τότε.''
''Αν τύχει και είστε, κάποιοι από σας, εκεί όταν έρθει εκείνη η μέρα, να ξέρετε ότι δεν θα ήθελα μια μακρόσυρτη κηδεία. Κι αν βάλετε κάποιον να με αποχαιρετίσει, πείτε του σας παρακαλώ να μη μακρηγορήσει. Να μην αρχίσει να λέει για το Νομπέλ -δεν είναι αυτό το σπουδαίο- ούτε για τα σχολεία που έβγαλα.''
''Εκείνο που θα 'θελα να ειπωθεί είναι ότι ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ προσπάθησε να βοηθήσει τους άλλους. Θα 'θελα να ειπωθεί ότι ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ προσπάθησε να αγαπήσει τους άλλους. Θα 'θελα να μπορείτε να πείτε εκείνη τη μέρα ότι ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ νοιάστηκε να ταΐσει τον πεινασμένο, να ντύσει τον γυμνό, να κάνει συντροφιά στον φυλακισμένο. Θα 'θελα να μπορείτε να πείτε ότι ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ πάσχισε να αγαπήσει και να υπηρετήσει τον άνθρωπο''"<ref>Martin Luther King (Jr.), ''[https://books.google.gr/books?id=PqIMw4LaX68C&printsec=frontcover&dq=isbn:1598422405&hl=el&sa=X&ved=0ahUKEwj6-bbst57RAhUrBcAKHZnJDysQ6AEIGjAA#v=onepage&q&f=false Dream: The Words and Inspiration of Martin Luther King, Jr.]'', Blue Mountain Arts (2007) ISBN 1-59842-240-5</ref>.
Η κηδεία του μεταδόθηκε σε ζωντανή τηλεοπτική σύνδεση, πανεθνικά. Τη σορό του δεν την τοποθέτησαν σε στρατιωτικό κιλλίβαντα, αλλά σε ένα φτωχικό αγροτικό αμάξι, και δεν την έσυραν περήφανα καθαρόαιμα με βαρύτιμα πένθιμα κρέπια, αλλά δύο ταπεινά μουλάρια. Πίσω του, 100.000 άνθρωποι, λευκοί και μαύροι, τον κατευόδωσαν σε μια μεγαλειώδη πορεία 6 χιλιομέτρων, μέχρι το νεκροταφείο του Σάουθ Βιου, στον οικογενειακό τάφο όπου αναπαύονταν οι παππούδες του<ref>[http://kingencyclopedia.stanford.edu/encyclopedia/chronologyentry/1968_04_09/index.html King’s funeral in Atlanta, Georgia<!-- Bot generated title -->]</ref>.
== Αντιδράσεις ==
[[File:Interior view of the basement exhibition at the Sixteenth Street Baptist Church in Birmingham.jpg|thumb|right|Η εκκλησία των Βαπτιστών της 16ης οδού - σημείο συγκέντωσης των μαύρων τις μέρες του αγώνα, και ο σημερινός μουσειακός χώρος της.]]
Η είδηση της δολοφονίας του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ διαπέρασε ταχύτατα τα γκέτο και τις μαύρες φτωχογειτονιές, από τον [[Ποταμός Μισσισσιππής|Μισσισσιππή]] μέχρι το [[Μπρούκλιν]]. Οι μαύροι ξεχύθηκαν στους δρόμους με όπλα, μολότοφ, πέτρες, λοστούς, ρόπαλα και με συνθήματα "''Θα μας το πληρώσετε!''" κατέκλυσαν όλη τη χώρα. Ο πρόεδρος Τζόνσον ανέβαλε το ταξίδι του στη [[Χαβάη]] για το βιετναμικό, καθώς ένα "δεύτερο Βιετνάμ" είχε ανοίξει μέσα στις ίδιες τις Η.Π.Α.
Για μία εβδομάδα, 110 μεγάλες αμερικανικές πόλεις έγιναν θέατρα ενός αιματηρού, ακήρυκτου εμφιλίου, με δεκάδες νεκρούς και χιλιάδες τραυματίες. Διαδηλώσεις, οδοφράγματα, ένοπλες συγκρούσεις, ελεύθεροι σκοπευτές, εμπρησμοί, λεηλασίες, λιντσαρίσματα ήταν καθημερινά στην ημερήσια διάταξη. Στην Ουάσινγκτον, που κατοικείτο κατά 57% από μαύρους, οι οδομαχίες έφτασαν σε απόσταση μόλις δύο χιλιομέτρων από το [[Λευκός Οίκος|Λευκό Οίκο]]. Ο Τζόνσον αναγκάστηκε να επιστρατεύσει 45.000 εθνοφρουρούς και 25.000 στρατιώτες για να καταστείλει τις ταραχές και να κηρύξει κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Ο στρατός κατέλαβε επίκαιρα σημεία, δημόσια κτίρια και ραδιοφωνικούς σταθμούς, ενώ απαγορεύτηκε η κυκλοφορία όλων των οχημάτων πλην των στρατιωτικών, των πυροσβεστικών και των νοσοκομειακών, όπως απαγορεύτηκε και η κατοχή όπλων, εκρηκτικών, βενζίνης και οινοπνευματωδών.
Ο ριζοσπάστης ηγέτης των μαύρων Στόουκλι Καρμάικλ διακήρυξε: "''Όταν η λευκή Αμερική δολοφόνησε τον Κινγκ, μας κήρυξε τον πόλεμο. Έκαναν το μεγαλύτερο λάθος. Δολοφόνησαν οι ίδιοι την τελευταία ειρηνική ελπίδα!''"<ref>''Η δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ'', Ιστορικό Λεύκωμα 1968, σελ. 56-63, Καθημερινή (1998)</ref>.
Παρόλο που μεσολάβησε η δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, οι εκδηλώσεις της "εκστρατείας των φτωχών" πραγματοποιήθηκαν από τις [[12 Μαΐου]] έως και τις [[24 Ιουνίου]] του [[1968]], με επικεφαλής την σύζυγό του, [[Κορέττα Σκοτ Κινγκ]], και τον νέο πρόεδρο της Διάσκεψης της Νότιας Χριστιανικής Ηγεσίας, Ραλφ Αμπερνάθυ.
== Παραπομπές ==
| |||