Λυκαονία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Σχεδόν ολόκληρη η χώρα είναι πεδινή που περιβάλλεται στο Νότο και Δύση από μεγάλους ορεινούς όγκους. Στις πεδιάδες της επεκτείνεται έρημος γυμνή και λευκή. Χαρακτηριστική η γύμνια της χώρας διακρίνεται στη δορυφορική φωτογραφία της Μικράς Ασίας. Παρά το Ικόνιο όμως αποτελεί όαση άξια λόγου, και είναι κατάλληλη για την κτηνοτροφία, το δε μαλλί ήταν κατά τον Στράβωνα σκληρό. Στην Λυκαονία ζούσαν μεγάλα κοπάδια αγριογάιδαρων. Το άγονο έδαφος ήταν πλούσιο σε κοιτάσματα αλατιού, που διακινούνταν και στο εμπόριο της εποχής εκείνης. Λόγω του αρμυρού εδάφους, το νερό των περισσότερων πηγών έκανε μόνο για τα πρόβατα, ενώ το πόσιμο νερό για τις ανθρώπινες ανάγκες έρχονταν μόνο από πηγάδια σε μεγαλύτερο βάθους. Τα νερά από τις ορεινότερες πηγές κατέβαιναν και πλημμύριζαν τις πεδιάδες χωρίς να δημιουργούν ποτάμια και ενώνονταν σχηματίζοντας μεγάλες αλμυρές λίμνες. Η μεγαλύτερη από αυτές, η [[Λίμνη Τουζ|λίμνη Τάττα]] ήταν στα σύνορα με την Φρυγία. Μια άλλη γνωστή λίμνη ονομάζονταν «Λαοδίκεια η κατακεκαυμένη».

 

Οι κάτοικοι της Λυκαονίας, οι Λυκάονες, αγνώστων ηθών και εθίμων, ήταν ποιμένες το πλείστον, νομάδες και ληστές. Ο βίος αυτός κατέστησε το λαό πολεμικό και ουδέποτε αναγνώρισαν τη κυριαρχία των [[Πέρσες|Περσών]]. Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία κατάγονταν από τον Λυκάονα της Αρκαδίας.