ΜετάΑφότου το τέλος της εποχής των [[Βίκινγκς]], η Σουηδία έγινε μέλος της [[Ένωση του Κάλμαρ|Ένωσης του Κάλμαρ]] το [[1397]] μαζί με τη [[Δανία]] και τη [[Νορβηγία]] (η [[Φινλανδία]] εκείνη την εποχή ήταν τμήμα του [[σουηδικό βασίλειο|σουηδικού βασιλείου]]). Η Σουηδία αποχώρησε από την Ένωση το [[1523]] και για πολλά χρόνια βρισκόταν σε εμπόλεμη κατάσταση με τους γείτονές της, ιδιαίτερα τη [[Ρωσία]] και την Ένωση Δανίας-Νορβηγίας, οι οποίες ποτέ δεν αποδέχτηκαν τελείως την αποχώρηση της Σουηδίας. Η Σουηδία συμμετείχε στους μεγάλους πολέμους του 17ου αιώνα και αναδείχτηκε σε μεγάλη ευρωπαϊκή αυτοκρατορία, έχοντας έκταση διπλάσια από τη σημερινή της. Αμέσως μετά, όμως, άρχισε η συρρίκνωση: Μεταξύ [[1700]] - [[1723]] έχασε τις κτήσεις της στη νότια και την ανατολική [[βαλτική θάλασσα|Βαλτική]] με τον [[Μεγάλος Βόρειος Πόλεμος|Μεγάλο Βόρειο Πόλεμο]], ενώ το [[1809]] έχασε και τη Φινλανδία που προσαρτήθηκε στη Ρωσία. Το [[1814]] ο βασιλιάς της Σουηδίας απέκτησε (για λίγο) και το θρόνο της Νορβηγίας. Από το 1814, η Σουηδία βρίσκεται σε ειρήνη, αποφεύγοντας να συμμετέχει σε συμμαχίες σε καιρό ειρήνης και παραμένοντας ουδέτερη σε περιόδους πολέμου, πράγμα που κατάφερε και κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, παρά το γεγονός ότι ο [[Χίτλερ]] την εποφθαλμιούσε λόγω του άφθονου και πρώτης ποιότητας σιδηρομεταλλεύματος που διαθέτει.
Μετά το [[Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο]] οι [[σοσιαλδημοκρατία|σοσιαλδημοκράτες]] άσκησαν σχεδόν αδιάκοπα την εξουσία, εισήγαγαν σημαντικές καινοτομίες στον οικονομικό τομέα και ενίσχυσαν αξιοσημείωτα τις ένοπλες δυνάμεις, διατηρώντας παράλληλα την ουδετερότητα της Σουηδίας. Στην εσωτερική πολιτική η Σουηδία πήρε μεταρρυθμιστικά μέτρα και το [[1983]], επί της διακυβέρνησης του σοσιαλδημοκράτη [[Ούλοφ Πάλμε]], δημοσιεύτηκε ο νόμος που επέτρεψε στα συνδικάτα να αναλαμβάνουν, με τα λεγόμενα χρεόγραφα των υπαλλήλων, το μερικό έλεγχο των ιδιωτικών επιχειρήσεων. Ο Πάλμε δολοφονήθηκε το [[1986]].
