Ρωσική Επανάσταση: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Οι αρχικές ενδείξεις για μια διαφαινόμενη στροφή προς την επαναστατική διέξοδο, παρουσιάσθηκαν από τα τέλη της δεκαετίας του 1860, όταν στους κύκλους των νεαρών διανοούμενων της Ρωσικής Αυτοκρατορίας εμφανίσθηκαν αρκετές επαναστατικές ομάδες που συνολικά, συνέθεσαν το «κίνημα των λαϊκών» ([[Ρώσοι Ναροντνιστές|ναρόντνικωνΝαρόντνικοι]]) Σαν πρωταρχικό τους στόχο έθεσαν την προετοιμασία μιας αγροτικής επανάστασης, τον οποίο για να πετύχουν, ξεκίνησαν προπαγανδιστική προετοιμασία των εργατικών μαζών των μεγάλων πόλεων, τις οποίες μάζες θεωρούσαν σα συνδετικό κρίκο με την κόσμο της υπαίθρου.<ref>«Ιστορία της Ανθρωπότητας» (12τομο, στηριζόμενο εις την 6τομη διαίρεση της εκδόσεως της UNESCO) , Σαρλ Μοραζέ -με τη συνεργασία άλλων- τόμος 8ος: ‘Το κοινωνικό και επαναστατικό κίνημα στη Ρωσία τον 19ο αιώνα’, σελ. 3929-3930, εκδοτικός οργανισμός Χ. Τεγόπουλος – Ν. Νίκας & ΣΙΑ Ο.Ε. , [[Αθήνα]].</ref> Στα μέσα του [[1874]] η δραστηριότητά τους έφτασε στο απόγειο, ωστόσο, παρά την εισροή τεράστιου αριθμού ανθρώπων στις τάξεις τους, εμφανίζονταν ανοργάνωτοι και χωρίς συνωμοτικά χαρακτηριστικά. Αποτέλεσμα ήταν το κίνημά τους να ηττηθεί κατά κράτος από τις Τσαρικές δυνάμεις. Δυο χρόνια αργότερα, ιδρύθηκε μια ακόμη μυστική εταιρεία των ναρόντικων με τίτλο «Γη και Λευτεριά», αποβλέποντας σε σοβαρότερη και πιο μακροχρόνια δράση που σταδιακά θα έφερνε αποτελέσματα, όπως πρέσβευαν οι ηγέτες της ([[Γκεόργκι Πλεχάνωφ]], [[Αλεξάντερ Μιχάιλωφ]] κ.α.) Οι εργατική τάξη προσχώρησε στο κίνημα, αλλά δεν διακρίθηκε για την επίδειξη πνεύματος πρωτοβουλίας και καίριο όπλο της ακολουθούμενης τακτικής ήταν οι πράξεις αυτοάμυνας, ως αντίδραση στις διώξεις του καθεστώτος. Διάδοχος της προαναφερόμενης οργάνωσης υπήρξε η εταιρεία «Η Θέληση του Λαού» που ιδρύθηκε μυστικά, το [[1879]] και βαθμηδόν, απορρόφησε τα περισσότερα από τα πιο ενεργά μέλη της «Γης και Λευτεριάς», όπως οι [[Αντρέι Ζελιάμπωφ]], [[Σοφία Περόβσκαγια]], [[Βέρα Φίνγκερ]], Μορόζωφ κ.α. Πλέον η δραστηριότητα των επαναστατών προσηλώθηκε σε διαφώτιση προς κρίσιμες κοινωνικές οπμάδες όπως φοιτητές, αξιωματικούς κι εργάτες, με στόχευση την ατομική τρομοκρατική δράση, σαν μέσο πίεσης προς την κυβέρνηση, ώστε η τελευταία να συναινέσει σε συνταγματικές αλλαγές και φιλελευθεροποίηση. Στις [[1 Μαρτίου]] του [[1881]] η συνωμοσία κορυφώθηκε με την υλοποίηση της καταδίκης σε θάνατο, την οποία είχε προηγουμένως εκδόσει η εταιρεία, σε βάρος του ίδιου του τσάρου [[Αλέξανδρος Β’ της Ρωσίας|Αλέξανδρου Β΄]], ενέργεια που συνιστά το [[κύκνειο άσμα]] της «Θέλησης», καθώς μετά από αυτό, το ρωσικό κράτος στράφηκε αποκλειστικά εναντίον της με όλη τη δύναμη των οργάνων του. Μέσα σε ένα μήνα από τη δολοφονία του τσάρου, όλοι όσοι ήταν άμεσα εμπλεκόμενοι σε αυτλήν, εκτελέσθηκαν και στα [[1883]] η οργάνωση είχε εκφυλισθεί. Την ίδια όμως χρονιά, δημιουργήθηκε στην [[Ελβετία]] από τον Πλεχάνωφ το κίνημα «Απελευθέρωση της Εργατιάς», με το οποίο σηματοδοτήθηκε η μεταστροφή των ναρόντνικων, από το «λαϊκό αγώνα» προς το [[Μαρξισμός|μαρξισμό]]<ref>«Ιστορία της Ανθρωπότητας», ο.π., σελ. 3931-3932</ref>.