Ο οδοιπόρος (Ιερώνυμος Μπος): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 60:
Το ραβδί του απεικονιζόμενου πιθανόν συμβολίζει τη σταθερότητα της πίστης. Στη λογοτεχνία της εποχής συναντάται συχνά η έκφραση ''den stoc van Godts van gracye'' (το ραβδί της χάριτος του Θεού). Ωστόσο, το ραβδί είναι τμήμα του "εξοπλισμού" ενός προσκυνητή. Στο έργο ''Speculum Humanae Salva Tonis'' συστήνεται στους προσκυνητές να έχουν πάντα μαζί τους ένα ραβδί για να απωθούν τους επικίνδυνους σκύλους.<ref>Koldeweij, Vermet and Vandenbroeck (2001): σελίδες 63, 184.</ref> Η σύγκριση της ανθρώπινης ζωής με προσκύνημα ήταν αντίληψη παλαιότερη της εποχής του Μπος. Ήδη, το 1330 - 31, ο κιστερσιανός μοναχός Γκιγιώμ ντε Ντιγκυλλεβίλ (Guillaume de Digulleville), είχε συγγγράψει το βιβλίο ''Pèlerinage de la vie humaine'' (= προσκύνημα του ανθρώπινου βίου), που εκδόθηκε στο Χάαρλεμ το 1486.
==Χρονολόγηση==
Σύμφωνα με δενδροχρονολογικές μελέτες, το έργο χρονολογείται περί το 1493 ή αργότερα. Οι μελέτες αυτές διαπίστωσαν, επίσης, ότι το πάνελ πάνω στο οποίο ζωγραφίστηκε το έργο είναι κατασκευασμένο από ξύλο, το οποίο ο Μπος είχε χρησιμοποιήσει για τρία άλλα έργα του, όπως το ''πλοίο των τρελών'', η ''αλληγορία της λαιμαργίας'' και ''ο θάνατος του φιλάργυρου''. Αυτή η ομάδα πινάκων ήταν αρχικά τμήματα τριπτύχου: Το αριστερό εσωτερικό πάνελ απεικόνιζε το ''πλοίο των τρελών''' (άνω μέρος) και την ''αλληγορία της λαιμαργίας'' (κάτω μέρος), το δεξιό άνω τμήμα από το ''θάνατο του φιλάργυρου'' ενώ τα εξωτερικά πάνελς είχαν συνενωθεί στον ''οδοιπόρο''. Οι δύο αναπαραστάσεις στο εσωτερικό μπορούν να θεωρηθούν ως καταδίκη της σπατάλης (αριστερά) και της απληστίας (δεξιά). Έχει υποτεθεί ότι οι αναπαραστάσεις αυτές συνδέονται με το εξωτερικό του τριπτύχου. Ξανά, ο άνθρωπος προσπαθεί να βρει μιαν ισορροπία μεταξύ των δύο άκρων.<ref>Koldeweij, Vandenbroeck en Vermet (2001): σελ. 88</ref>
==Παραπομπές==
| |||