Ιωνική Επανάσταση: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο Ιστιαίος, θείος και πεθερός του Αρισταγόρα, είχε παραμείνει ως σύμβουλος του Δαρείου στα Σούσα. Όταν ξέσπασε η επανάσταση, κατάφερε να πείσει τον Δαρείο ότι θα τη σταματήσει την επανάσταση - ο Ηρόδοτος, ωστόσο, θεωρεί ότι πραγματικός σκοπός του Ιστιαίου ήταν η αποφυγή της ισόβιας αιχμαλωσίας.<ref name = V106>Ηρόδοτος, [[s:Ιστορίαι (Ηροδότου)/Τερψιχόρη#106|Τερψιχόρη 106-107]]</ref> Όταν ο Ιστιαίος έφθασε στις Σάρδεις, ο Αρταφέρνης τον κατηγόρησε ευθέως για συνεργασία με τον Αρισταγόρα.<ref name = VI1>Ηρόδοτος, [[s:Ιστορίαι (Ηροδότου)/Ερατώ#1|Ερατώ 1]]</ref> Μετά, ο Ιστιαίος έπλευσε για τη Χίο και από εκεί προσπάθησε να μπει στη Μίλητο όπου όμως δεν έγινε δεκτός. Τελικά έφτασε στη Λέσβο, όπου έπεισε τους κάτοικους του νησιού να του εξοπλίσουν πειρατικό στόλο, στην υπηρεσία των κατοίκων του Βυζαντίου.<ref name=":1"/> Όταν έμαθε για την καταστροφή της Μιλήτου, έπλευσε στη Χίο και τη λεηλάτησε. Στη συνέχεια, επικεφαλής μικτής δύναμης Ιώνων και Αιολέων, επιτέθηκε στη Θάσο. Όταν έμαθε ότι οι Πέρσες είχαν στραφεί εναντίον των υπόλοιπων Ιώνων, συμπεριλαμβανομένης της Λέσβου, ο Ιστιαίος επέστρεψε για να την υπερασπιστεί. Τελικά, κατά τη διάρκεια μιας επιδρομής του στην απέναντι μικρασιατική ακτή της [[Μυσία]]ς, πιάστηκε αιχμάλωτος από τον περσικό στρατό του Άρπαγου. Είχε ελπίδες ότι θα του απονεμηθεί χάρη από τον Πέρση βασιλιά, όμως ο Αρταφέρνης τον θανάτωσε με [[Ανασκολοπισμός|ανασκολοπισμό]] και έστειλε το κεφάλι του στα Σούσα.<ref>Boardman ''et al'', σελ. 489.</ref>