Σίγρι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Με την απελευθέρωση το 1912 παύει το κάστρο να υφίσταται ως Τουρκικό στρατόπεδο και περνάει στα χέρια των συμμάχων, οπού και το χρησιμοποιούν ως βάση ανεφοδιασμού κατά την διάρκεια του [[Α' Παγκόσμιος Πόλεμος|Α' Παγκοσμίου Πολέμου]]. Αργότερα με την [[ανταλλαγή πληθυσμών]] οι Τούρκοι κάτοικοι εγκαταλείπουν το Σίγρι και εγκαθίσταντο<ref name="Χιώτης4">Χιώτης Αντώνης, ''Σίγρι, Μύθος, ιστορία και όνειρο'', Σίγρι 2000, σελ. 21</ref> σε αυτό έλληνες πρόσφυγες από την [[Μικρά Ασία]]. Κυρίως εγκαταστάθηκαν κάτοικοι από το χωριό Χουχλιά<ref name="Χιώτης4"/> (σήμερα Tuzla) στο νησί Πασαλιμάνι στη θάλασσα του Μαρμαρά, την [[Τένεδος|Τένεδο]]<ref name="Χιώτης4"/> και την Φώκαια<ref name="Χιώτης4"/> και λιγότερο<ref name="Χιώτης4"/> από την περιοχή της [[Σμύρνη]]ς, την Πάναρμο και την Αρτάκη και την [[Κωνσταντινούπολη]] ή άλλες περιοχές. Οι πρόσφυγες κάτοικοι έχουν παράδοση στη ναυτιλία και την αλιεία και τα εμπορικά πλοία των Σιγριανών οργώνουν το Αιγαίο μέχρι τον [[Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο]], οπότε καταρρέουν οι μικρές αυτές επιχειρήσεις. Την περίοδο [[1950]] - [[1960]] αρκετοί κάτοικοι μεταναστεύουν στην περιοχή των [[Αθήνα|Αθηνών]], αλλά και σε [[Αυστραλία]], [[ΗΠΑ]] και [[Καναδάς|Καναδά]].

 

 

== Σήμερα ==

Οι κάτοικοι του Σιγρίου ασχολούνται με την [[αλιεία]], την [[ναυτιλία]], την [[κτηνοτροφία]] και τον τουρισμό καθώς το ιδιαίτερο ηφαιστειακό τοπίο της περιοχής, μαζί με το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας και το απολιθωμένο δάσος, αλλά και οι παραλίες αυτής αποτελούν πόλο έλξης για τους τουρίστες. Στο χωριό επίσης, εκτός από το κάστρο, το οποίο διατηρείται σε καλή κατάσταση, υπάρχει το Τζαμί, που από το [[1923]] λειτουργεί ως εκκλησία, καθώς και τα ερείπια της δεξαμενής και του Χαμάμ. Στην ευρύτερη περιοχή βρίκσεται η Ιερά Μονή Υψηλού προς τιμήν του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου.

 

 

==Απολιθωμένο Δάσος==