Μάχη του Βατερλώ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

|colour_scheme=background:#cccccc

|πόλεμος=[[Ναπολεόντειοι Πόλεμοι]]

|μαχόμενος1=[[Αρχείο:Flag of France.svg|25px]] [[Πρώτη Γαλλική Αυτοκρατορία|Γαλλική Αυτοκρατορία]]

|μαχόμενος2=[[Αρχείο:Flag of the United Kingdom.svg|25px]] [[Ηνωμένο Βασίλειο]]<br />[[Αρχείο:Flag of Prussia (1892-1918).svg|25px]] [[Πρωσία]]<br />[[Αρχείο:Prinsenvlag.svg|25px]] [[Ηνωμένο Βασίλειο των Κάτω Χωρών|Κάτω Χώρες]]<br />[[Αρχείο:Flag of Hanover 1837-1866.svg|25px]] [[Αννόβερο]]<br />[[Αρχείο:Flagge Herzogtum Nassau (1806-1866).svg|25px]] [[Νασσάου (κράτος)|Νασσάου]]<br />[[Αρχείο:Flagge Herzogtum Braunschweig.svg|25px]] [[Μπράουνσβαϊγκ]]

Η '''Μάχη του Βατερλώ''' ([[γαλλικά]]: Bataille de Waterloo, [[αγγλικά]]: Battle of Waterloo, [[γερμανικά]]: Schlacht bei Waterloo) διεξήχθη την Κυριακή 18 Ιουνίου 1815 κοντά στο [[Βατερλώ]] της [[Βαλλονία|Φλάνδρας]], στο σημερινό [[Βέλγιο]]. Ο γαλλικός στρατός υπό τον αυτοκράτορα [[Ναπολέων Α΄ της Γαλλίας|Ναπολέοντα Α΄]] ηττήθηκε από τον στρατό του Εβδόμου Συνασπισμού, ο οποίος αποτελούνταν από συμμαχικές δυνάμεις που είχαν συγκεντρώσει οι Βρεταννοί, υπό τον [[Υποστράτηγος|υποστράτηγο]] [[Άρθουρ Γουέλσλεϋ (1ος Δούκας του Ουέλινγκτον)|Άρθουρ Γουέλσλεϋ]], τον μετέπειτα Δούκα του Ουέλινγκτον, και από [[Πρωσία|Πρώσους]], υπό τον [[Στρατάρχης|στρατάρχη]] [[Γκέμπχαρντ Λέμπερεχτ φον Μπλύχερ]]. Ήταν το αποκορύφωμα της Εκστρατείας του Βατερλώ και η τελευταία μάχη του Ναπολέοντα. Η ήττα του είχε ως αποτέλεσμα το τέλος της εξουσίας του και την εξορία του στην νήσο της [[Νήσος Αγίας Ελένης|Αγίας Ελένης]].

 

 

Η μάχη άρχισε με πρωτοβουλία του γαλλικού στρατού το μεσημέρι της 18ης Ιουνίου, μεταξύ των Γάλλων και των Βρεταννών, ενώ τμήμα του γαλλικού στρατού, υπό τον στρατάρχη μαρκήσιο ντε Γκρουσύ (Emmanuel de Grouchy), είχε αναλάβει τους σε αρκετή απόσταση ευρισκόμενους Πρώσους. Ο στρατός του Ουέλινγκτον, τοποθετημένος στον δρόμο των [[Βρυξέλλες|Βρυξελλών]], στην πλαγιά του Μον Σεν Ζαν (γαλλικά: Mont-Saint-Jean, Ύψωμα του Αγίου Ιωάννη), αντιστάθηκε σε επανειλημμένες γαλλικές επιθέσεις μέχρι το απόγευμα. Τότε κατέφθασε ο Μπλύχερ, που είχε εν τω μεταξύ κατορθώσει να απαγκιστρωθεί από τον Γκρουσύ, και επιτέθηκε διασπώντας τη δεξιά πτέρυγα του γαλλικού στρατού. Εκείνη τη στιγμή, οι Βρεταννοί και οι υπόλοιποι σύμμαχοι αντεπιτέθηκαν και υποχρέωσαν τους Γάλλους σε άτακτη φυγή. Ο ίδιος ο Δούκας του Ουέλινγκτον χαρακτήρισε αυτή τη μάχη ως την πιο αμφίρροπη, στην εξέλιξή της, σύρραξη που είχε δει<ref><nowiki>'''</nowiki>The Creevey papers<nowiki> </nowiki>: a selection from the correspondence & diaries of Thomas Creevey, M.P.,<nowiki>''</nowiki>, επιμ. Sir Herbert Maxwell, κεφ. x, σ.236.</ref>. Οποιαδήποτε πλευρά θα μπορούσε να είχε βγει νικήτρια αλλά κάποια λάθη επικοινωνίας, ηγεσίας και κρίσης οδήγησαν τελικά σε ήττα των Γάλλων<ref>[http://www.bbc.co.uk/history/british/empire_seapower/battle_waterloo_01.shtml The Battle of Waterloo], BBC. Ανακτήθηκε 3/12/2013</ref>.

== Πρελούδιο ==

[[Αρχείο:Strategic Situation of Western Europe 1815.jpg|thumb|300px|Ο στρατηγικός συσχετισμός στη Δυτική Ευρώπη, κατά το 1815. 250.000 Γάλλοι αντιμετώπισαν συνασπισμό περίπου 850.000 στρατιωτών, σε τέσσερα πολεμικά μέτωπα. Επιπλέον, Ο Ναπολέων ήταν υποχρεωμένος να αφήσει 20.000 άνδρες στη δυτική Γαλλία, προκειμένου να αντιμετωπίσει την εκεί φιλοβασιλική εξέγερση.]]

Στις 13 Μαρτίου 1815, έξι ημέρες πριν φτάσει ο Ναπολέων στο [[Παρίσι]] από τη νήσο [[Έλβα (νήσος)|Έλβα]], οι δυνάμεις που συμμετείχαν στο Συνέδριο της Βιέννης τον κήρυξαν εκτός νόμου<ref>[http://dl.lib.brown.edu/napoleon/time7.html Timeline: The Congress of Vienna, the Hundred Days, and Napoleon's Exile on St Helena], Center of Digital Initiatives, Brown University Library</ref>. Τέσσερις μέρες αργότερα, το [[Ηνωμένο Βασίλειο]], η [[Ρωσική Αυτοκρατορία|Ρωσία]], η [[Αυστροουγγαρία|Αυστρία]] και η [[Πρωσία]] κινητοποίησαν τους στρατούς τους εναντίον της Γαλλίας<ref>Hamilton-Williams 1993, σ.59.</ref>. Ο Ναπολέων ήξερε ότι, εφόσον δεν μπόρεσε να αποτρέψει κάποιες δυνάμεις από τη συμμετοχή τους στον Συνασπισμό, η μόνη του ελπίδα ήταν καταστρέψει τον συμμαχικό στρατό στα νότια των Βρυξελλών προτού αυτός ενισχυθεί, να απωθήσει τους Βρετανούς στη θάλασσα και μετά να εξουδετερώσει τους Πρώσους. Επίσης ήταν θετικό το γεγονός ότι, στο Βέλγιο, η γαλλόφωνη πλειοψηφία του πληθυσμού ήταν φιλικά προσκείμενη σε αυτόν. Τέλος, τα βρετανικά στρατεύματα δεν ήταν από τα πλέον αξιόμαχα, καθώς οι περισσότεροι βετεράνοι του [[Πόλεμος Ιβηρικής χερσονήσου|πολέμου της Ιβηρικής χερσονήσου]] είχαν μεταφερθεί στην Αμερική για να ενισχύσουν τις βρετανικές δυνάμεις που μάχονταν στον [[Αγγλο-αμερικανικός πόλεμος του 1812|Αγγλο-αμερικανικό πολεμο]], ήδη από το 1812<ref>Chandler 1966, σσ.1016, 1017, 1093.</ref>.

 

Μόνο αργά το βράδυ της 15ης Ιουνίου βεβαιώθηκε ο Ουέλινγκτον ότι η επίθεση στο Σαρλουά ήταν η κύρια προσβολή των Γάλλων. Τις πρώτες πρωινές ώρες της 16ης, στον [[Χορός της δούκισσας του Ρίτσμοντ|χορό της δούκισσας του Ρίτσμοντ]], έλαβε σχετικό μήνυμα από τον πρίγκιπα της Οράγγης και συγκλονίστηκε από την ταχύτητα με την οποία είχε κινηθεί ο Ναπολέοντας. Διέταξε εσπευσμένα τον στρατό να συγκεντρωθεί στο Κατρ Μπρα, όπου ο [[Ουίλλιαμ Β΄ των Κάτω Χωρών|πρίγκιπας της Οράγγης]] με την ταξιαρχία του πρίγκιπα Βερνάρδου της Σαξ-Βαϊμάρης κρατούσε μία αδύναμη θέση απέναντι στην υπό τον Νεΰ αριστερή γαλλική πτέρυγα<ref>Longford 1971, σ.508.</ref>. Η διαταγή προς τον Νεΰ ήταν να ασφαλίσει τις οδούς προσπέλασης προς το Κατρ Μπρα, ούτως ώστε αν παρουσιαζόταν αργότερα ανάγκη, να στραφεί ανατολικά και να ενισχύσει τον Ναπολέοντα.

 

 

 

 

== Στρατοί ==