Μισελληνισμός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Στη συνέχεια, από τις διάφορες δημόσιες θέσεις και τα διάφορα αξιώματα που καταλαμβάνει, πρέσβης της Γαλλίας, στο Βερολίνο, πρέσβης στο Λονδίνο, συμμετέχει στο συνέδριο της Βερόνας, υπουργός των Εξωτερικών ακολουθεί την ανθελληνική γραμμή της κυβέρνησής του. Χαρακτηριστικά όταν του ζητήθηκαν να δώσει οδηγίες σχετικά με την παροχή βοήθειας σε δύο ελληνοκύπριους πρόσφυγες την αρνείται, ενώ για την χορήγηση διαβατηρίου σε δύο Έλληνες από την Μολδοβλαχία για να μεταβούν στην Ελλάδα μέσω Μασσαλίας προκειμένου να ενταχθούν στον Επαναστατικό στρατό, δίνει οδηγίες να θεωρηθούν «περιπλανώμενοι, συνεπίκουροι άλλων εχθρών του καθεστώτος». <ref>Γιώργου Φρέρη, «Ο μισελληνισμός του Σατωβριάνδου», Ηπειρωτικό Ημερολόγιο, τομ. 7 (1985), σελ.296</ref> Τέλος με οδηγία του προς τους Γάλλους πρέσβεις στην Ανατολή επιτρέπεται η μεταφορά από Γαλλικά πλοία Ελλήνων σκλάβων και αιχμαλώτων. <ref>Γιώργου Φρέρη, «Ο μισελληνισμός του Σατωβριάνδου», Ηπειρωτικό Ημερολόγιο, τομ. 7 (1985), σελ.296-297</ref> Μετά την απομάκρυνσή του από το Υπουργείο των Εξωτερικών θα ασχοληθεί με την Ελληνική υπόθεση καθώς του παρείχε όλες εκείνες τις προϋποθέσεις για να επανέλθει στον Υπουργικό θώκο, να ανακτήσει την εμπιστοσύνη του βασιλιά και να προκαλέσει την πτώση του πολιτικού αντίπαλου, πρωθυπουργού κόμητα De Villele. <ref>Γιώργου Φρέρη, «Ο μισελληνισμός του Σατωβριάνδου», Ηπειρωτικό Ημερολόγιο, τομ. 7 (1985), σελ.298</ref>

Στην Επανάσταση διαφωνούσαν και όσοι είχαν εμπορικά συμφέροντα με την Οθωμανική Αυτοκρατορία και συναλλαγές με το λιμάνι της Σμύρνης. Εκτός των εμπόρων, διάφορες κοινωνικές ομάδες διαφωνούσαν με τις προοπτικές του Ελληνικού ξεσηκωμού: διάφοροι εκσυγχρονιστές αμερικάνοι δεν έβρισκαν πραγματιστικό ενδιαφέρον στις κλασικές σπουδές, επίσης Χριστιανοί φονταμενταλιστές συμφωνούσαν με τους πρώτους και οπαδοί του ειρηνισμού (πασιφιστές), ενοχλημένοι από τις επαναστατικές ενέργειες των τελών του 18ου και των αρχών του 19ου αι.αιώνα, είχαν συσπειρωθεί σε ειρηνόφιλες κοινότητες. Τέλος υπήρχαν και άλλοι που αμφισβητούσαν τη σχέση των νεοελλήνων με τους αρχαίους Έλληνες βασιζόμενοι σε δυσμενείς περιγραφές περιηγητών. <ref>Λουκία Δρούλια, «O Φιλελληνισμός από το 1824», Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, τομ.ΙΒ (1975), σελ.477</ref>

Οι Μαρξ και Ένγκελς, ακολουθώντας τον [[Γιάκομπ Φίλιπ Φαλμεράυερ]], του οποίου το έργο γνωρίζουν και εκτιμούν ιδιαιτερως, πιστεύουν ότι ο σύγχρονός τους ελληνικός πληθυσμός είναι σλαβικής καταγωγής, που διατήρησε όμως την ελληνική γλώσσα. «''Οι Έλληνες της Τουρκίας είναι ωςεπίως επί το πλείστο σλαβικής καταγωγής, όμως υιοθέτησαν την σύγχρονη ελληνική γλώσσα. πράγματιΠράγματι, με εξαίρεση λίγες ευγενικές οικογένειες της Κωνσταντινούπολης και της Τραπεζούντας, είναι τώρα γενικά αποδεκτό ότι πολύ λίγο καθαρό ελληνικό αίμα υπάρχει ακόμα και στην Ελλάδα''» .<ref>K. Marx-Fr. Engels, Η Ελλάδα, η Τουρκία και το ανατολικό ζήτημα, εισ. μτφρ. υπομνηματισμός Παναγιώτης Κονδύλης, εκδ. Γνώση, Αθήνα, 1985, σελ.55</ref><ref> Το απόσπασμα σε: Ορφέα Οικονομίδη (Πετράνου), Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν για την Ελλάδα, εκδ.Ορφέας, Αθήνα, 1986, σελ.28-29 και στο: K. Marx-Fr. Engels, Η Ελλάδα, η Τουρκία και το ανατολικό ζήτημα, εισ. μτφρ. υπομνηματισμός Παναγιώτης Κονδύλης, εκδ. Γνώση, Αθήνα, 1985, σελ. 98</ref>

Όπως σχολιάζει ο [[Παύλος Τζερμιάς]], μια τέτοια θέση συνιστά «υποτίμηση του νεοελληνικού εθνισμού» και φτάνει και στην υιοθέτηση φυλετικών επιχειρημάτων.<ref>Παύλος Τζερμιάς, Μαρξισμός και ιστοριογραφία στην Ελλάδα. Μια κριτική θεώρηση, εκδ. Ελληνική ευρωεκδοτική, Αθήνα, 1987, σελ.170</ref> Ο [[Παναγιώτης Κονδύλης]], με τη σειρά του, επισημαίνει πως «από τη σημασία που αποδίδουν οι Marx και Engels στους Σλάβους της Βαλκανικής, η ιδιότητα της σλαβικής καταγωγής δεν αποτελεί στα μάτια τους eo ipso κάποιο εγγενές στοιχείο κατωτερότητας. Ωστόσο, και μολονότι η θέση του Fallmerayer επαναλαμβάνεται χωρίς ιδιαίτερη έμφαση και περισσότερο ως εγκυκλοπαιδική πληροφορία, η υιοθέτησή της έχει μια ιδιαίτερη σημασία: υποδηλώνει την απόρριψη των οραμάτων του φιλελεύθερου φιλελληνισμού για ανάσταση της αρχαίας Ελλάδας στα χώματα της σύγχρονης [...]».<ref>K. Marx-Fr. Engels, Η Ελλάδα, η Τουρκία και το ανατολικό ζήτημα, εισ. μτφρ. υπομνηματισμός Παναγιώτης Κονδύλης, εκδ. Γνώση, Αθήνα, 1985, σελ.55</ref> Έτσι ο [[Κάρολος Μαρξ]] χρησιμοποιεί την λέξη ''Έλληνας'' με την θρησκευτική της σημασία μόνο ακολουθώντας τον [[Γιάκομπ Φίλιπ Φαλμεράυερ|Φαλμεράυερ]].<ref>K. Marx-Fr. Engels, Η Ελλάδα, η Τουρκία και το ανατολικό ζήτημα, εισ. μτφρ. υπομνηματισμός Παναγιώτης Κονδύλης, εκδ. Γνώση, Αθήνα, 1985, σελ.56</ref>

Μετά τον [[Κριμαϊκός πόλεμος|Κριμαϊκό πόλεμο]], η ιδέα της ενοποίησης της Μολδοβλαχίας παρουσιάστηκε στην διεθνή κοινότητα ως αντίβαρο στον ρωσισμό. Το γεγονός ότι οι Έλληνες έδειχναν φιλικοί προς τους Ρώσους εξηγεί την εχθρότητα των Μολοδοβλάχων προς αυτούς. Με την ενοποίηση των παραδουνάβιων ηγεμονιών υπήρχε η σκέψη ότι επρόκειτο να εκτονωθούν οι διεκδικήσεις των Ελλήνων εις βάρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ο φόβος του φαναριωτισμού λειτουργούσε ενωτικά. <ref>Stefan Petrescu, Οι Έλληνες ως άλλοι στη Ρουμανία : εσωτερική οικοδόμηση του Ρουμανικού έθνους-κράτους κατά το δέκατο ένατο αιώνα και οι Έλληνες,εκδ. Επίκεντρο, 2014,σελ.40</ref>Το ό,τι οι Έλληνες της Ρουμανίας έστελναν τα εμβάσματά τους στη Μακεδονία για την ενίσχυση των εκεί Ελληνικών σχολείων προκαλούσε δυσφορία της ρουμανικής κοινής γνώμης.<ref>Stefan Petrescu, Οι Έλληνες ως άλλοι στη Ρουμανία : εσωτερική οικοδόμηση του Ρουμανικού έθνους-κράτους κατά το δέκατο ένατο αιώνα και οι Έλληνες,εκδ. Επίκεντρο, 2014,σελ.253</ref> Η παρουσία της Ελλάδας ως κράτους έγινε αισθητή στη Μολδοβλαχία από τη στιγμή της ίδρυσης των ελληνικών προξενικών καταστημάτων κατά τη δεκαετία του 1830: <ref>Stefan Petrescu, Οι Έλληνες ως άλλοι στη Ρουμανία : εσωτερική οικοδόμηση του Ρουμανικού έθνους-κράτους κατά το δέκατο ένατο αιώνα και οι Έλληνες,εκδ. Επίκεντρο, 2014,σελ.97-102</ref> Η ίδρυση του Ελληνικού έθνους-κράτους οδήγησε τους Έλληνες της Ρουμανίας να οργανωθούν σε κοινότητες με δεσμούς ισχυρούς με το Ελληνικό κράτος στη δεκαετία του 1860. οι Ρουμάνοι εθνικιστές δυσφορούσαν για την ελληνική προστασία προς τους πρώην Οθωμανούς υπηκόους. έτσι η Ρουμανική κυβέρνηση κατήγγειλε το πρωτόκολλο που αφορούσε τη νομική αναγνώριση των ελληνικών κοινοτήτων<ref>Stefan Petrescu, Οι Έλληνες ως άλλοι στη Ρουμανία : εσωτερική οικοδόμηση του Ρουμανικού έθνους-κράτους κατά το δέκατο ένατο αιώνα και οι Έλληνες,εκδ. Επίκεντρο, 2014,σελ.250</ref> Το 1892 με αφορμή την υπόθεση Ζάππα –την διεκδίκηση της περιουσίας του Έλληνα αυτού ομογενή μετά το θάνατό του, τόσο από το Ρουμανικό κράτος όσο και από το Ελληνικό-προκλήθηκαν νέες ανθελληνικές ενέργειες .<ref>Stefan Petrescu, Οι Έλληνες ως άλλοι στη Ρουμανία : εσωτερική οικοδόμηση του Ρουμανικού έθνους-κράτους κατά το δέκατο ένατο αιώνα και οι Έλληνες,εκδ. Επίκεντρο, 2014, σελ. 242 κ.εξ</ref> Τα χρόνια 1905-1906 οι εξελίξεις του αρωμουνικού ζητήματος στάθηκαν αφορμή για νέα κύματα λαϊκής οργής κατά των Ελλήνων. Αυτή τη φορά, ο κρατικός μηχανισμός κινητοποιήθηκε υπό την πίεση της κοινής γνώμης με λήψη δραστικών μέτρων κατά των Ελλήνων. Τον Ιούλιο του 1905 συστήθηκε ο Ανθελληνικός Σύνδεσμος (Liga antigreeceasca) με επικεφαλής τον γερουσιαστή Consantin Dissescu <ref>Stefan Petrescu, Οι Έλληνες ως άλλοι στη Ρουμανία : εσωτερική οικοδόμηση του Ρουμανικού έθνους-κράτους κατά το δέκατο ένατο αιώνα και οι Έλληνες,εκδ. Επίκεντρο, 2014, σελ.249</ref> Πέρα από τις φλογερές δηλώσεις Ρουμάνων εθνικιστών και παραδειγματικές τιμωρίες Ελλήνων, Έλληνες μεγαλοεπιχειρηματίες ‘’συνωμοτούσαν’’ σε βάρος του Ρουμανικού κράτους και μαζί με προκρίτους απελάθηκαν (ο τραπεζίτης Νικόλαος Χρυσοβελώνης και οι πρόκριτοι Χρ. Ζάππας, Γ. Μηλιαρέσης και Αντώνιος Βαλσαμάκης) <ref>Stefan Petrescu, Οι Έλληνες ως άλλοι στη Ρουμανία : εσωτερική οικοδόμηση του Ρουμανικού έθνους-κράτους κατά το δέκατο ένατο αιώνα και οι Έλληνες,εκδ. Επίκεντρο, 2014, σελ.251-252</ref>τα μέτρα αυτά υπήρξαν αρκετά περιορισμένα, τόσο σε έκταση όσο και σε διάρκεια. Μακεδονο-ρουμανικές οργανώσεις της Ρουμανίας οργάνωσαν συλλαλητήρια ανθελληνικά σε Βράιλα και Βουκουρέστι