Λουδοβίκος Ερνέστος του Βολφενμπύτελ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 31:
'''Στην Ολλανδία:''' Το 1749 ο πρίγκιπας της Οράγγης τον έθεσε αρχιστράτηγο του Ολλανδικού στρατού με 20.000 γκίλντερς ετησίως. Αργότερα του ζητήθηκε να αναδιοργανώσει τον στρατό. Κατά τον [[Επταετής Πόλεμος|Επτααετή Πόλεμο]] του ζητήθηκε να αναλάβει την αρχηγία του Αγγλο-Πρωσικού στρατού, αλλά αρνήθηκε κρατώντας ουδέτερη την Ολλανδία.<ref>Bootsma, N.A. (1962) De hertog van Brunswijk, 1750-1759 - Assen: Van Gorcum, Historische Bibliotheek; 69.</ref> Τότε ανέλαβε την αρχηγία ο αδελφός του [[Φρειδερίκος του Βολφενμπύτελ|Φρειδερίκος]] (1757). Δύο έτη αργότερα προσπάθησε να ειρηνεύσει τους αντιπάλους, αλλά μάταια. Όταν ενηλικιώθηκε ο [[Γουλιέλμος Ε΄ της Οράγγης|Γουλιέλμος Ε']] πρίγκιπας της Οράγγης, δεν ήταν ικανός στη διοίκηση και ο Λουδοβίκος-Ερνέστος έπαιρνε αποφάσεις, όπως η τοποθέτηση ικανών τοπικών διοικητών<ref>M.A.M. Franken (2000) Dienaar van Oranje. Andries Schimmelpennick van der Oije 1705-1776. Een politieke en bestuurlijke levensbeschrijving van een Gelders luitenant-stadhouder, p. 186-9, 229.</ref>, αφήνοντας τον πρίγκιπα μόνο να υπογράφει.<ref>Schama, S. (2005) Patriots and Liberators: Revolution in the Netherlands, 1780-1813, p. 55-9.</ref> Τον αποκαλούσαν ''ο δούκας του Βολφενμπύτελ''.
Το 1766 η δύναμή του ως συμβούλου περιορίστηκε<ref>Rowen, H. H. (1988). The Princes of Orange: The Stadholders in the Dutch Republic. New York: Cambridge University Press. pp. 196–197. ISBN 0521345251.</ref> με νόμο. <ref>Leeb, I. L. (1973). The Ideological Origins of the Batavian Revolution. The Hague: Nijhoff. pp. 111–112. ISBN 9024751578.</ref>Το επόμενο έτος πάντρεψε την ανιψιά του Βιλελμίνα, κόρη της αδελφής του Λουίζας με τον Γουλιέλμο Ε'. Το 1771 έγινε απόπειρα δολοφονίας του Λουδοβίκου-Ερνέστου.<ref>Israel, Jonathan I. (1995). The Dutch Republic, Its Rise, Greatness, and Fall 1477-1806. Oxford: Clarendon Press. pp. 1092–1093. ISBN 0198730721.</ref> Ένα βιβλίο για τη διακυβέρνηση της χώρας του Π. Πάουλους που είχε απήχηση, έγραφε εναντίον του (1773). Κατά τη διάρκεια του Αγγλο-Ολλανδικού πολέμου δημιουργήθηκε αντικυβερνητική μερίδα, οι ''πατριώτες'', που εκδηλώθηκαν εναντίον του, όπως και ο δήμαρχος του Άμστερνταμ. Τον αποκαλούσαν ''ο χοντρός''. Τον κατηγορούσαν ότι έφταιγε για τη μείωση του στόλου, τις απώλειες συνοριακών πόλεων στον πόλεμο και πως αμέλησε τη μόρφωση του Γουλιέλμου Ε', που τώρα αδυνατούσε να πάρει αποφάσεις.<ref>Schama, S. (1977). Patriots and Liberators. Revolution in the Netherlands 1780–1830. New York: Knopf. pp. 55–56. ISBN 0394485165.</ref> Μετά από αυτά, αποσύρθηκε εκούσια στη Βόρεια Βραβάνδη, ως διοικητής της περιοχής. Ο [[Ιωσήφ Β΄ των Αψβούργων]] προσπάθησε να βοηθήσει τον συγγενή του, παραχωρώντας προνόμια στην Ολλανδία, αλλά οι ''πατριώτες'' κατηγόρησαν τον Λουδοβίκο-Ερνέστο για προδοσία. Προτίμησε να παραιτηθεί και έφυγε στο Άαχεν αυτοεξόριστος.
==Εξορία==
Οι ''πατριώτες'' με δόλιους τρόπους υφάρπαζαν την αλληλογραφία του και τη δημοσίευαν.<ref>Schlözer, A.L. (1786) Lodewijk Ernst, hertog van Brunswyk en Lunenburg ... Echte bescheiden Van het gedrag ten opzigte zijner aanzienlijke waardigheden, als Veldmaarschalk, Voogd en Reprezentant van ... den Heere Erfstadhouder P.W. de V. van Oranje; in de Vereenigde Nederlanden.</ref> Οργάνωναν πολιτοφυλακές και τελικά εξέλεξαν δημοκρατικά Κυβέρνηση στην Ουτρέχτη. Ο Λουδοβίκος-Ερνέστος από το 1786 ζούσε στο Άιζεναχ, όπου έγραψε την ''Αυτοβιογραφία'' του και τη συνέχειά της, την ''Άμυνα'', που σύντομα μεταφράστηκαν στα Ολλανδικά. Είχε τακτική επικοινωνία με την ανιψιά του Άννα-Αμαλία, σύζυγο του δούκα του Σαξ-Βάιμαρ-Άιζεναχ και τον γιο της Κάρολο-Αύγουστο. Ο ανιψιός του [[Κάρολος Γουλιέλμος του Βολφενμπύτελ|Κάρολος-Γουλιέλμος]] εισέβαλε στην Ολλανδία το 1787 και έκανε πολλούς πατριώτες να φύγουν. Απεβίωσε το 1788 και τάφηκε στον Καθεδρικό του Μπρούνσβικ, στον οικογενειακό τάφο των Γουέλφων.
==Πηγές==
| |||