Ελευσίνα Ιπποθοωντίδας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Geoandrios (συζήτηση | συνεισφορές)
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Geoandrios (συζήτηση | συνεισφορές)
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 108:
 
===Ο ναός της Δήμητρας===
[[αρχείο:Relief from Eleusis large marble 440-430 BC, NAMA 126 102657.jpg|thumb|right|180px|Αναθηματικό ανάγλυφο των ελευσινιακών θεοτήτων,(αριστερά: [[Δήμητρα (μυθολογία)|Δήμητρα]], στη μέση: [[Τριπτόλεμος]], δεξιά: [[Περσεφόνη|Κόρη]]), αναφερόμενο και ως ''Mεγάλο Eλευσινιακό Aνάγλυφο'', το οποίο βρέθηκε στην Ελευσίνα. Πεντελικό μάρμαρο, περί το 440-430 π.Χ., [[Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο (Αθήνα)|Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο]], [[Αθήνα]].]]
 
Ο ναός της Δήμητρας, ο οποίος μερικές φορές ονομάζεται ως «ο μυστικὸς σηκός» ({{lang-grc|ὁ μυστικὸς σηκός}}) ή «το τελεστήριον» ({{lang-grc|τὸ τελεστήριον}}), δηλαδή ο ιερός τόπος για μυήσεις), ήταν ο μεγαλύτερος ναός στην Ελλάδα και σύμφωνα με τον [[Στράβων]]α, ήταν σε θέση να χωρέσει πολύ μεγάλο αριθμό ανθρώπων, σε τάξη μεγέθους, όπως περίπου χωρούσε ένα θέατρο.<ref name="Strabo"/> Το σχέδιο του κτιρίου σχεδιάστηκε από τον [[Ικτίνος|Ικτίνο]], ο οποίος ήταν ο ένας από τους δύο [[Αρχιτεκτονική|αρχιτέκτονες]] του [[Παρθενώνας|Παρθενώνα]] (ο άλλος ήταν ο [[Καλλικράτης]]), αλλά η κατασκευή ολοκληρώθηκε πολλά χρόνια αργότερα, και με τη συμμετοχή και άλλων αρχιτεκτόνων. Η περίστασή του με 12 κίονες χτίστηκε την εποχή του [[Δημήτριος ο Φαληρεύς|Δημητρίου του Φαληρέα]] ( 318 π.Χ. περίπου) από τον αρχιτέκτονα Φίλωνα.<ref name="Strabo"/> Στο τέλος αυτής της παρέμβασης ο ναός της Δήμητρας θεωρήθηκε ως ένα από τα τέσσερα καλύτερα παραδείγματα της αρχαίας ελληνικής αρχιτεκτονικής σε μάρμαρο. Είχε νοτιοανατολικό προσανατολισμό. Ο [[αρχαιολογική θέση|χώρος]] του καταλαμβάνεται από το σύγχρονο κέντρο της πόλης της Ελευσίνας, οπότε είναι δύσκολο να αναλύσει κανείς όλες τις λεπτομέρειες του κτιρίου. Εκτιμάται ότι ο [[Σηκός|σηκός]] είχε όγκο 166 τετραγωνικά μέτρα και η οροφή του ήταν καλυμμένη με μάρμαρο, όπως οι ναοί της Αθήνας. Η οροφή υποστηρίχθηκε από 28 δωρικούς κίονες, με διάμετρο σχεδόν ένα μέτρο ο ένας. Οι στήλες διευθετήθηκαν σε δύο διπλές σειρές μέσω του σηκού, μία κοντά στο μέτωπο, η άλλη κοντά στο πίσω μέρος, και ακολουθούσε σειρά μικρότερων στηλών, όπως στον Παρθενώνα. Πριν από το σηκό υπήρχε στοά με 12 δωρικούς κίονες, η οποία μετράται 1,5 μέτρο σε διάμετρο στη βάση. Η βάση στο πίσω μέρος του ναού ανυψώθηκε έως 6 μέτρα πάνω από το δάπεδο της περίστασης. Η πρόσβαση σε αυτήν τη βάση γινόταν μέσω μιας κλίμακας–σκάλας που βρίσκεται στα βορειοδυτικά του ναού, ακριβώς έξω από μια άλλη σκάλα, η οποία οδηγεί σε μικρή πύλη διακοσμημένη με δύο κίονες, η οποία συνέδεε το ναό με την Ακρόπολη.