Βασίλειο της Σερβίας (Μεσαίωνας): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

 

Η Ράσκα, η Βοσνία και η Ζαχλουμία έγιναν όλες ανεξάρτητες το 1091. Μέχρι τότε η Διοκλεία ήταν το κέντρο του σερβικού βασιλείου, καθώς και η κύρια αντίσταση στο Βυζάντιο στα Βαλκάνια. Μετά το 1091 η Ράσκα έγινε το ισχυρότερο από τα σερβικά κράτη, υπό τη διοίκηση της δυναστείας Βουκάνοβιτς και παρέμεινε έτσι όλο το υπόλοιπο του Μεσαίωνα. Αντικατέστησε επίσης τη Διοκλεία ως κύριος αντίπαλος του βυζαντινού κράτους κατά το 12ο αιώνα. Οι διάδοχοι του Μποντίν αναγκάστηκαν να αναγνωρίσουν τη βυζαντινή επικυριαρχία και τώρα κατείχαν μόνο τα μικρά εδάφη της Διοκλεία και της Τραβουνίας. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του γιου του Βουκάν [[Ούρος Α΄ Βουκάνοβιτς|Ούρος Α΄]], οι Βυζαντινοί εισέβαλαν στη Διοκλεία και προσπάθησαν να κατακτήσουν επίσης τη Ράσκα αλλά, μέσω διπλωματικών σχέσεων με την Ουγγαρία, η Σερβία διατήρησε την ανεξαρτησία της. Ο [[Ούρος Β΄ Πρίμισλαβ|Ούρος Β΄]] πολέμησε αρχικά τους Βυζαντινούς, αλλά έδωσε όρκους υποτέλειας στον αυτοκράτορα μετά την ήττα του. Ο [[Ντέζα Βουκάνοβιτς|Ντέζα]], ο αδελφός του Ούρος Β΄ και αρχικά σύμμαχος των Βυζαντινών, στράφηκε στους Ούγγρους για υποστήριξη, αλλά καθαιρέθηκε το 1163, όταν ο [[Τιχομίρ Ζαβιντόβιτς]], γενάρχης της [[Οίκος Νεμάνια|δυναστείας Νεμάνια]], ενθρονίστηκε από τον [[Μανουήλ Α΄ Κομνηνός|Αυτοκράτορα]].

 

== Ιστορία ==