Έριδα των Διονυσίων: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο [[Διονύσιος Αλεξανδρείας]] ([[247]]-[[265]]) ήταν ένας δραστήριος επίσκοπος που στην εποχή του, κατά το [[Αθανάσιος Αλεξανδρείας|Μέγα Αθανάσιο]], διακρινόταν για την άρτια θεολογική του κατάρτιση και τη σημαντική αντιμετώπιση των κυριοτέρων εκκλησιαστικών ζητημάτων που είχαν προκύψει στην τοπική εκκλησία, σε οτι αφορά τη μετάνοια των [[Πεπτωκότες (Χριστιανισμός)|πεπτωκότων]], τον [[εορτασμό του Πάσχα]], του Σαβελλιανισμού και του δυναμικού [[Μοναρχιανισμός|Μοναρχιανού]] Παύλου Σαμοσατέα. Υπήρξε μαθητής του [[Ωριγένης|Ωριγένη]] και σφοδρός πολέμιος του Σαβελλιανισμού γράφοντας πλήθος επιστολών<ref>Ευσεβίου εκκλ.Ιστ. 7, 26</ref>. Στην προσπάθειά του να αντικρούσει τον Σαβελιαννισμό και την πεποίθηση που εξέφραζε πως ο Υιός και ο Πατήρ είναι ως υποστάσεις το ίδιο και το αυτό, προχώρησε σε μια διατύπωση οτι ο «Υιός ουκ ήν πριν γέννηται» και πως σε σχέση με τον Πατέρα «μήτε φύση ίδιος» και «ξένος κατ'ουσίαν» και «ποίημα» και «κτίσμα»<ref>Μ.Αθανασίου, Περί Διονυσίου, 4</ref>. Ουσιαστικά υιοθετώντας παρεμφερείς, Ωριγενιστικές απόψεις. Ο Διονύσιος μάλιστα απέφυγε επιμελώς την διατύπωση «πρόσωπο», που ήταν προσφιλείς στους μοναρχιανούς, χρησιμοποιώντας το όρο «υπόσταση». Αυτή η διδασκαλία του, αλλά και η επιτυχής αντιμετώπιση του Σαβελλιανισμού, τον είχαν καταστήσει ιδιαίτερα ανάμεσα στους Σαβελλιανιστές αντιπαθή. Έτσι άμεσα οι οπαδοί του Σαβελλίου διεμήνυσαν στον Ρώμης Διονύσιο τις απόψεις που εξέφρασε ο Διονύσιος Αλεξανδρείας, συνακολουθούμενοι και απο πολλούς πιστούς της εκκλησίας που διαφωνούσαν απο τις απόψεις αυτές<ref>Περί Διονυσίου, 13</ref>.