Μητροπολίτης Γρεβενών Αιμιλιανός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 8:
Σπούδασε στη [[Ιερά Θεολογική Σχολή της Χάλκης|Θεολογική Σχολή της Χάλκης]] και, μετά την αποφοίτησή του, υπηρέτησε ως εφημέριος στην Ιερά Μητρόπολη Κυζίκου και αργότερα ως Πρωτοσύγκελος στην Ιερά Μητρόπολη [[Θεσσαλονίκη]]ς. Εκεί προσέφερε σημαντικές υπηρεσίες στον [[Μακεδονικός αγώνας|Μακεδονικό Αγώνα]], συνεργαζόμενος με τον Πρόξενο [[Λάμπρος Κορομηλάς|Λάμπρο Κορομηλά]] και τον Μακεδονομάχο Αθανάσιο Σουλιώτη. Στη συνέχεια, κλήθηκε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο στην Κωνσταντινούπολη και τοποθετήθηκε ως εφημέριος και ιεροκύρηκας στον ιερό ναό της Αγίας Τριάδας στο Πέραν, στη συνοικία Σταυροδρομίου, όπου διακρίθηκε για την καλοσύνη και την ευσέβειά του.
Ακολούθως, χειροτονήθηκε βοηθός επίσκοπος του Μητροπολίτη Πελαγονίας Ιωακείμ Φοροπούλου (με έδρα το [[Μπίτολα|Μοναστήρι]] της Άνω Μακεδονίας), υπό τον τίτλο του επισκόπου Πέτρας.
Tον Μάρτιο του [[1910]] εξελέγη Μητροπολίτης [[Γρεβενά|Γρεβενών]]<ref>Εφημερίδα Μακεδονία [http://efimeris.nlg.gr/ns/pdfwin.asp?c=124&dc=11&db=10&da=1911]</ref>.
=== Η δράση του στα Γρεβενά ===
Ο Μητροπολίτης Γρεβενών Αιμιλιανός αποτέλεσε στυλοβάτη του Μακεδονικού Ελληνισμού, προασπίζοντας την ταυτότητα των κατοίκων της ευρύτερης περιοχής των Γρεβενών. Ενίσχυε ουσιαστικά την προσπάθεια υποστήριξης και διαφύλαξης των Ελλήνων Ορθοδόξων που απαιτούνταν μετά την τυπική λήξη του [[Μακεδονικός Αγώνας|Μακεδονικού Αγώνα]].
Επίσης κράτησε σθεναρή στάση ένταντι των οθωμανικών αρχών και κατήγγειλε την βία και τους ξυλοδαρμούς που υφίσταντο οι χριστιανοί. Τόλμησε μάλιστα μαζί με τον αρχιερατικό του επίτροπο να επισκεφθεί τον Μπεκήρ Αγά, για να τον συνετίσει.<ref>«Απευθυνόμενος προς τον Μπεκήρ εφ. τον ηρώτησα· είναι δίκαιον, βέη, αξιωματικός εγγράμματος, φιλελεύθερος κλπ. να δέρη τόσον αγρίως τους Χριστιανούς εν μέση αγορά;» Σηκώθηκε αμέσως ο καϊμακάμης και ζωηρά του απάντησε: «Δι’ αυτήν ακριβώς την πράξιν του η Κυβέρνησις δι’ εμού συγχαίρει τον Μπεκήρ εφ.». Και ο τελευταίος κραδαίνοντας το ξίφος είπε στον μητροπολίτη: «Είπες, Δεσπότ εφ., ότι έχω την πέννα μου και γράφεις, πρέπεις να ξεύρης όμως ότι και εγώ έχω το σπαθί μου».</ref>
Για τον λόγο αυτό τέθηκε στο στόχαστρο των Νεότουρκων αλλά και των Κομιτατζήδων.
Προς τον νομάρχη Τρικάλων έγραφε: ''«Παρακαλώ θερμώς, θερμότατα γράφων, να μεριμνήσητε περί της τύχης των χωρικών μας, των οποίων η θέσις κατέστη εσχάτως απελπιστική… Πώς να εμπνεύσω ζωήν εις ανθρώπους, οίτινες υπό ηθικήν και υλικήν άποψιν ένεκα της απογυμνώσεως αυτών κατέστησαν πτώματα;… Τί αναμένετε παρ’ ανθρώπων απηλπισμένων; Διατί υποθέτετε ότι άνθρωποι καταδυναστευόμενοι και πάσχοντες τα πάνδεινα θα είναι εις θέσιν να σκεφθώσι περί του απωτερου αυτών μέλλοντος;»''.
====Το μαρτύριό του====
Στις [[30 Σεπτεμβρίου]] [[1911]], κατά τη μετάβασή του στην εκκλησία του χωριού Γκριντάδες όπου θα λειτουργούσε, δολοφονήθηκε μαζί με το διάκονο Δημήτριο και τον συνοδό-αγωγιάτη Αθανάσιο, από τους κομιτατζήδες. Καθώς η δολοφονία έγινε σε δάσος και εν κρυπτώ, ο Αιμιλιανός και η συνοδεία του θεωρούνταν ως «εξαφανισμένοι» από τους κατοίκους. Αγωνία για την τύχη του μητροπολίτη Αιμιλιανού, στις [[3 Οκτωβρίου]] του [[1911]], εξέφρασε δημοσίως η δημογεροντία Γρεβενών, και μια μέρα αργότερα ανακοινώνει ότι ανακάλυψε προσωπικά του αντικείμενα. Μετά από έρευνες των κατοίκων βρέθηκε το σώμα του Αιμιλιανού σε γειτονικό δάσος στις [[6 Οκτωβρίου]] [[1911]] μαζί με αυτά των δυο συνοδοιπόρων του. Κηδεύτηκε την Κυριακή [[8 Οκτωβρίου]] [[1911]] στα Γρεβενά<ref>Εφημερίδα Μακεδονία [http://efimeris.nlg.gr/ns/pdfwin.asp?c=124&dc=7&db=10&da=1911]</ref>.
====Η μνήμη του====
Ο ποιητής [[Γεώργιος Σουρής]] αποτυπώνει το πνέυμα της εποχής αφιερώνοντας ποίημά του στον μαρτυρικό ιεράρχη<ref><br/>Τὸν ἔσφαξαν τῶν Γρεβενῶν τὸν ἄφοβο Δεσπότη,
<br/>τὸν ἔσφαξαν τὸν ἄξιο τοῦ γένους στρατιώτη·
<br/>θρήνησε σκλάβα, θρήνησε κι ἄλλη μεγάλη μίτρα,
<br/>ποῦ τὴν αἱματοκύλισαν τῆς ‘λευθεριᾶς τὰ φύτρα.
<br/>Τυλίξου πάλι, δύστυχη, μὲ μάτια βουρκωμένα σὲ ῥάσα ‘ ματωμένα.
<br/>Βλέπεις τὴν ἄτιμη σφαγὴ κι’ ἐκδίκησί μου μόνη,
<br/>μένουν καμπόσα δάκρυα καὶ βογγητὰ καὶ πόνοι.
<br/>Καὶ τὄχεις γιὰ παρηγοριὰ στὴν μαύρη τὴν ὀρφάνια,
<br/>νὰ πλέκῃς μὲ τἀγκάθια σου μαρτυρικὰ στεφάνια.
<br/>Κι ἄν ἕνας εἶναι σήμερα μ’ ἄλλων καιρῶν αἰσθήματα,
<br/>ποῦ νὰ πονῇ τοὺς μάρτυρας, τῶν ἰδεῶν τὰ θύματα,
<br/>ἐκεῖνος ἄς τρανολαλῇ ‘στὰ δάκρυα πνιγμένος:
<br/>Κατάρα σ’ ὅσους ἔκαναν νὰ σφάζεται τὸ γένος.
(Γ.Σουρής)</ref>.
Από τους πολλούς επιμνημόσυνους λόγους που εκφωνήθηκαν προς τιμήν του παραθέτω ένα απόσπασμα από λόγο του [[Χρυσόστομος Σμύρνης|Χρυσοστόμου Σμύρνης]]: «Όταν αρχιερείς καίωσιν εαυτούς ως λαμπάδας ενώπιον του ειδώλου της πατρίδος, ο δε μαρτυρικός θάνατός των γίνεται ζωής και δόξης υπόθεσις και θεμέλιον αγιωτέρου βίου, το μνημόσυνόν των δεν εναρμονίζεται με δάκρυα και θλίψιν, αλλά με υπερηφάνειαν και αγαλλίασιν. Ημίν εξ όλων εχαρίσθη όχι μόνον το εις Χριστόν ορθώς πιστεύειν, αλλά και το υπέρ Αυτού αγογγύστως πάσχειν, γενναίως μαρτυρείν και ενδόξως θνήσκειν».
Επιστολές και συλλυπητήρια τηλεγραφήματα μέσα από τα αρχεία του [[Οικουμενικό Πατριαρχείο|Οικουμενικού Πατριαρχείου]], αποκαλύπτουν τη θλίψη του λαού και του κλήρου της εποχής για τον μαρτυρικό θάνατο του μητροπολίτη Αιμιλιανού. Οι επιστολές αυτές δόθηκαν για πρώτη φορά στη δημοσιότητα και αναγνώσθηκαν από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο κατά την επίσκεψή του στα [[Γρεβενά]] το [[2011]].
== Τιμή της μνήμης του ==
| |||