Κανναβουργείο Έδεσσας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Το '''Κανναβουργείο''' της [[Έδεσσα|Έδεσσας]] ήταν μια πρότυπη βιομηχανική μονάδα, δημιουργίας σχοινιών και σπάγκων από ινδική κάνναβη. Ήταν το μεγαλύτερο από τα 4 Κανναβουργεία της [[Ελλάδα|Ελλάδας]],σε παραγωγή και εγκαταστάσεις. Βρίσκεται δίπλα στους μύλους, στην τοποθεσία ''Μεγάλος Κρημνός'' δίπλα στην παλιά συνοικία της πόλης, και στο γνωστό ''γεωπάρκο των Καταρρακτών.'' Η λειτουργία του εργοστασίου σταμάτησε το 1967 λόγω του εξηλεκτρισμού της χώρας (επειδή το ηλεκτρικό του ρεύμα οφειλόταν στις υδατοπτώσεις της περιοχής), και των εισαγωγών νημάτων και υφάσματος σε χαμηλότερη τιμή από την [[Αμερική|Αμερική]].

Η ίδρυση της εταιρίας έγινε το 1908 από την '''Εταιρεία Τότσκα''' και '''ΣΙΑ''' και άλλους μικρότερους μετόχους από την [[Θεσσαλονίκη|Θεσσαλονίκη]], οι οποίοι ήθελαν να αναπτύξουν την κλωστοϋφαντουργία στον Ελλαδικό χώρο. Η επιλογή της τοποθεσίας όπου χτίστηκε το εργοστάσιο έγινε επειδή η ευρύτερη περιοχή της [[Έδεσσα|Έδεσσας]] ήταν άφθονη σε υδατοπτώσεις όπου αυτό θα βοηθούσε τις μηχανές να δουλέψουν, αφού υποστηριζόντουσαν από την [[Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης|υδροκίνηση]]. Αργότερα η διεύθυνσή του ανατέθηκε στον έμπειρο Ναουσαίο βιομήχανο Ηρακλή Χατζηδημούλα. Οι κτιριακές εγκαταστάσεις του ''Κανναβουργείου'' αναπτύσσονται στη θέση ''Μεγάλος Γκρεμός'' σε ένα πλάτωμα στον ''Λόγγο της Έδεσσας''.

Η πλήρης ακμή του εργοστασίου τοποθετείται στο χρονικό διάστημα 1928 – 1940, περίοδο κατά την οποία απασχολεί 150 εργάτες (κυρίως από την Έδεσσα). Ιδιαίτερα στη διάρκεια του '''Μεσοπολέμου''' το συγκεκριμένο ''Κανναβουργείο'' κάλυπτε συνολικά τη ζήτηση υφασμάτων και σπάγκων σε όλη την Ελλάδα. Τα χοντρά σχοινιά πηγαίνανε στην [[Κρήτη|Κρήτη]] (μεγαλύτερο κέντρο κατανάλωσης), στην [[Θεσσαλία|Θεσσαλία]] και στην [[Ήπειρος|Ήπειρο]], ενώ οι λεπτοί σπάγκοι στην [[Μακεδονία|Ανατολική Μακεδονία]] και τη [[Θράκη|Θράκη]]. Όμως κατά την περίοδο Οκτωβρίου – Μαρτίου υπήρχε στασιμότητα ως προς τη διανομή των προϊόντων.

Σήμερα τα κτίρια και ο περιβάλλων χώρος του ''Κανναβουργείου'', έχουν αξιοποιηθεί ως '''πολυχώρος''' πολιτισμού, εκπαίδευσης και αναψυχής, αφότου ο χώρος κρίθηκε ιστορικό και διατηρητέο σημείο ενδιαφέροντος από το [[Υπουργείο Πολιτισμού|'''ΥΠΠΟ''']]. Δημιουργήθηκε ''βιομηχανικό μουσείο'' για την ιστορία της [[Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης|υδροκίνησης]] και χώρος ''αναψυχής'' και ''πολιτιστικών εκδηλώσεων''. Επίσης τα 2/10 της μονάδας παραγωγής έχουν μετατραπεί σε εστιατόριο και καφετέρια ενώ ακριβώς κάτω από το εργοστάσιο λειτουργεί κλάμπ από το 2000. Η προσέλευση σε αυτό το σημείο μπορεί να πραγματοποιηθεί από τους σύγχρονους γυάλινους ανελκυστήρες του δήμου κατά μήκος του βράχου, από τις σκάλες επίσης κατά μήκος του βράχου, από το καλντερίμι (ο δρόμος όπου ενώνει την πόλη με το εργοστάσιο, τον οποίον χρησιμοποιούσαν οι εργάτες), και από τα σκαλοπάτια δίπλα στον [[Εδεσσαίος|καταρράκτη της Έδεσσας]] και στην συνέχεια τον λιθόστρωτο δρόμο που οδηγεί στην κεντρική πύλη του εργοστασίου.