Αμέλια Έρχαρτ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Το [[1915]], μετά από μακροχρόνια αναζήτηση, ο πατέρας της Αμέλια βρήκε δουλειά ως υπάλληλος στο Μεγάλο Βόρειο Σιδηρόδρομο (''Great Northern Railway'') στο [[Σαιντ Πωλ (Μινεσότα)|Σαιντ Πωλ]] της [[Μινεσότα]] και η Αμέλια εισήχθη στο κεντρικό γυμνάσιο της πόλης. Ο Έντουιν υπέβαλε αίτηση για μετάθεση στο Σπρίνγκφιλντ του [[Μιζούρι (πολιτεία)|Μιζούρι]] το 1915, όμως ο υπάλληλος απαιτήσεων που δούλευε παλιότερα στην ίδια θέση, αποφάσισε να επανεξετάσει τη συνταξιοδότησή του και απαίτησε να επιστρέψει στην εργασία του, αφήνοντας έτσι τον γηραιό Έρχαρτ δίχως εργασία. Αντιμετωπίζοντας την προοπτική μιας ακόμη καταστρεπτικής κίνησης, η Έιμυ Έρχαρτ πήρε τα παιδιά της στο [[Σικάγο]] όπου έμειναν σε φίλους. Η Αμέλια εγγράφηκε στο γυμνάσιο του Χάιντ Παρκ, όπου πέρασε ένα άθλιο εξάμηνο, όπως αποτυπώνεται σε έναν τίτλο από το βιβλίο επετηρίδων ο οποίος συνέλαβε την ουσία της στεναχώριας της, «''A.E. - το κορίτσι με τα καφέ που περπατά μόνο''».<ref>Rich 1991, p. 11.</ref>

 

 

Κατά τη διάρκεια των διακοπών των [[Χριστούγεννα|Χριστουγέννων]] του [[1917]] επισκέφτηκε την αδελφή της στο [[Τορόντο]] του [[Οντάριο]]. Ο [[Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος]] ήδη μαινόταν και η Αμέλια είδε τους πληγωμένους στρατιώτες που επέστρεφαν από το μέτωπο. Λαμβάνοντας εκπαίδευση ως βοηθός νοσοκόμου από τον [[Διεθνές Κίνημα Ερυθρού Σταυρού και Ερυθράς Ημισελήνου|Ερυθρό Σταυρό]] άρχισε να εργάζεται στο στρατιωτικό νοσοκομείο Σπαντίνα (''Spadina'') στο Τορόντο με την Εθελοντική Αποστολή Βοήθειας (''Volunteer Aid Detachment''). Τα καθήκοντά της περιέλαβαν την προετοιμασία φαγητού στην κουζίνα για ασθενείς που ακολουθούσαν ειδική δίαιτα και τη διανομή των φαρμάκων από το ιατρείο του νοσοκομείου. Συνέχισε να εργάζεται στο νοσοκομείο μέχρι την ανακωχή του Νοεμβρίου του [[1918]] που τερμάτισε τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.