Φώτης Κόντογλου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο Κόντογλου «είναι ίσως από τους νεοέλληνες καλλιτέχνες ο μόνος που είχε τόσους μαθητές χωρίς να είναι καθηγητής στη Σχολή Καλών Τεχνών ή έστω να έχει ιδρύσει κάποια ιδιωτική σχολή ή Φροντιστήριο». Οι [[Γιάννης Τσαρούχης]], οι δυο τους είναι μαζί από το 1929 έως το 1934{{efn|Ο Τσαρούχης έλεγε χαρακτηριστικά πως ''καλογέρευε με τον Κόντογλου''.{{sfn|Ξύδης|σσ=136–137}} }} και [[Νίκος Εγγονόπουλος]]{{sfn|Ξύδης|σ=152}} είναι οι παλιότεροι και κορυφαίοι ζωγράφοι της μεταπολεμικής περιόδου. Άλλοι άμεσοι μαθητές του είναι οι Κ. Γεωργακόπουλος, Σπ. Παπανικολάου, Π. Βαμπούλης, ο Γ. Χοχλιδάκης. Πολυάριθμοι είναι και οι έμμεσοι μαθητές του μέσω της Εκφράσεως, όπως ο [[Ράλλης Κοψίδης]] και Κ. Ξυνόπουλος. Στη νεώτερη γενιά των έμμεσων μαθητών του ανήκουν οι [[Γιάννης Μητράκας]], ο πατήρ [[Σταμάτιος Σκλήρης]] και ο [[Γεώργιος Κόρδης]].{{sfnp|Ζίας|1995|σσ=244–245}} Το λογοτεχνικό του έργο ασκεί επίσης ανάλογη επιρροή, όπως στον Παντελή Πρεβελάκη (Χρονικό μιας Πολιτείας),<ref>[[#CITEREFΑργυρίου2002β|Αργυρίου (2002β)]], σελ. 676. [[#CITEREFVitti1978|Vitti (1978)]], σελ. 346.</ref> τον [[Ηλίας Βενέζης|Ηλία Βενέζη]] ως προς την λυρικίζουσα αφήγησή του.{{sfnp|Vitti|1978|σ=333}}