Μετά την εισβολή η Γιουγκοσλαβική βασιλική κυβέρνηση κατέφυγε στην εξορία και οι τοπικές Γιουγκοσλαβικές δυνάμεις άρχισαν την αντίσταση στις κατοχικές [[Άξονας Βερολίνου - Ρώμης|δυνάμεις του Άξονα]]. Αρχικά η μοναρχία προτίμησε το Ντράζα Μιχαΐλοβιτς και την αντίστασή του των Σερβοκρατούμενων [[Τσέτνικ]]. Ωστόσο το 1944 η συμφωνία Τίτο-Σουμπάσιτς αναγνώρισε τη ΔημοκρατικήΛαϊκή ΟμοσπονδιακήΓιουγκοσλαβίαΟμοσπονδία της Γιουγκοσλαβίας ως προσωρινή κυβέρνηση, με το καθεστώςμέλλον της μοναρχίας θανα αποφασιστεί σε μεταγενέστερη ημερομηνίαστάδιο. Τρεις αντιβασιλείς -SrđanΜπουντισάβλιεβιτς,ο Σέρβος?ΆντεΣρνταν ΜάντιτςΜπουντισάβλιεβιτς, έναςο Κροάτης?καιΆντε DušanΜάντιτς Sernec,και ο ένας Σλοβένος Ντούσαν Σέρνετς - ορκίστηκαν στο Βελιγράδι στις 3 Μαρτίου 1945. όρισεΔιόρισαν τη νέα κυβέρνηση, με επικεφαλής τον Τίτο ως πρωθυπουργόςπρωθυπουργό και υπουργός τουυπουργό πολέμου,μεκαι το Σουμπάσιτς ως υπουργόςυπουργό Εξωτερικώνεξωτερικών, στις 7 Μαρτίου. [25]
Στις 29 Νοεμβρίου 1945, ενώόντας ακόμα στην εξορία, ο βασιλιάς Πέτρος ΒΒ΄ 'καθαιρέθηκε από τηντη συντακτική συνέλευση.Τηςκαι Ομοσπονδιακήςη ΛαϊκήςΔημοκρατίαςΟμοσπονδιακή Λαϊκή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας ήταναναγνωρίστηκε διεθνώς αναγνωρισμένη ως η Γιουγκοσλαβία, ενώ ο Πέτρος ΙΙ έγινε διεκδικητής.
