Πέτρος Δ΄ της Βουλγαρίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 67:
===Αρχή===
Εκμεταλλευόμενοι τον πόλεμο μεταξύ της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και των [[Βασίλειο της Σικελίας|Νορμανδών της Σικελίας]] οι εξεγερθέντες εισέβαλαν στη Θράκη και έπεισαν και άλλους να τους ακολουθήσουν. [39] Ενθαρρύμένος από τις νίκες, ο Θεόδωρος-Πέτρος "φόρεσε στο κεφάλι του χρυσό στεφάνι και έφτιαξε κόκκινα στιβάνια για να βάλει στα πόδια του", διακριτικά που είχαν μόνο οι αυτοκράτορες. Αν και ο Χωνιάτης δεν ανέφερε ότι ο Θεόδωρος-Πέτρος είχε ήδη προσαγορευθεί αυτοκράτορας, η χρήση των αυτοκρατορικών διακριτικών δείχνει ότι ή είχε ανακηρυχθεί αυτοκράτορας, ή τουλάχιστον διεκδικούσε τον τίτλο. Ο Ματζεάρου αναφέρει ότι η στέψη πιθανότατα έγινε πριν από το τέλος του 1185, γιατί ένας ιερέας, ο Βασίλειος, φέρεται να έγινε ο επικεφαλής της αποκαταστημένης Βουλγαρικής Ορθόδοξης Εκκλησίας κατά το έτος αυτό.
Ο Θεόδωρος-Πέτρος πολιόρκησε την Πρεσλάβα, που ήταν η πρωτεύουσα της [[Α΄ Βουλγαρική Αυτοκρατορία|Α΄ Βουλγαρικής Αυτοκρατορίας]], αλλά δεν μπόρεσε να την καταλάβει. Οι επαναστάτες και πάλι εισέβαλαν στη Θράκη, αρπάζοντας "πολλούς ελεύθερους [ανθρώπους], πολλά ζώα και ζώα έλξης και αιγοπρόβατα σε όχι μικρό αριθμό" στις αρχές του 1186. [40] [48] Για να εμποδίσει τους στασιαστές από τη διέλευση των ορεινών διαβάσεων ο Ισαάκιος Β ξεκίνησε μια εκστρατεία εναντίον τους, αλλά αυτοί κατέλαβαν "το τραχύ έδαφος και τα δυσπρόσιτα σημεία" και αντιστάθηκαν στις επιθέσεις. Ωστόσο έγινε μια ξαφνική "μαυρίλα" (που σχετίζεται με την ηλιακή έκλειψη της 21 Απριλίου 1186) που "σκέπασε τα βουνά" και επέτρεψε στους Βυζαντινούς να προξενήσουν σοβαρή ήττα στους εξεγερθέντες.
===Εξορία και επιστροφή===
[[File:Radzivill Chronicle Cumans.jpg|thumb |right |alt=Two wagons, each delivering people in tents, and four horsemen |[[Κουμάνοι]] απεικονιζόμενοι στο ''Χρονικό Ράτζιβιλ'']]
Μετά τη νίκη των Βυζαντινών ένας αυλικός δήλωσε ότι ο Θεόδωρος-Πέτρος και ο Ασέν σύντομα αναγκάστηκαν να ενδώσουν στον αυτοκράτορα, περιγράφοντας τo Θεόδωρο-Πέτρο ως ταύρο που είχε σπάσει το ζυγό. Ωστόσο οι αδελφοί διέφυγαν περνώντας τον Κάτω Δούναβη και ζήτησαν βοήθεια από τους Κουμάνους. Τα αυτοκρατορικά στρατεύματα "έβαλαν φωτιά στις συγκεντρωμάνες σε σωρούς σοδειές" από τους κατοίκους της περιοχής, αλλά δεν έκαναν μεγάλες προσπάθειες να καταλάβουν τα οχυρά των επαναστατών που ήταν "χτισμένα σε απόκρημνα βράχια και νεφοσκεπείς κορυφές".
Ο Ισαάκιος Β΄ αδιαφόρησε επίσης για τη φρουρά των κάστρων κατά μήκος του Κάτω Δούναβη, επιτρέποντας στους πρόσφυγες να επιστρέψουν, συνοδευόμενοι από στρατεύματα Κουμάνωντο φθινόπωρο του 1186. Ο Θεόδωρος-Πέτρος είχε υποσχεθεί πλούσια λεία και μισθό στους Κουμάνους, ζητώντας τους να τον υποστηρίξουν, σύμφωνα με μια επιστολή που έγραψε ο Νικήτας Χωνιάτης στο όνομα του αυτοκράτορα ένα χρόνο μετά τα γεγονότα. Ο ίδιος συγγραφέας στο χρονικό του απέδωσε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στον Ασέν στην εκστρατεία που ακολούθησε. Οι επαναστάτες και οι Κουμάνοι σύμμαχοί τους εισέβαλαν στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και απέκτησαν τον έλεγχο του [[Θέμα Παρίστριον|Παρίστριου]] (ή Μοισίας) μεταξύ του Κάτω Δούναβη και των βουνών. Στη συνέχεια κύριος στόχος τους έγινε η ενοποίηση της [[Μοισίας]] και της [[Θέμα Βουλγαρίας|Βουλγαρίας]] "σε μια αυτοκρατορία όπως παλιά" (δηλαδή, η αποκατάσταση της Α΄ Βουλγαρικής Αυτοκρατορίας). Περίπου εκείνη την εποχή (το 1187 ή 1188) ο Ασέν έγινε συγκυβερνήτης του Θεόδωρου-Πέτρου.
Σύμφωνα με μια θεωρία, ο Ισαάκιος Β΄ αναγνώρισε την ανεξαρτησία των εδαφών υπό την κυριαρχία των Θεόδωρου-Πέτρου και Ασέν με μια συνθήκη ειρήνης που υπογράφηκε το καλοκαίρι του 1188. Ο Τζον Βαν Αντβερπ Φάιν τζ. αναφέρει ότι το βασίλειο των αδελφών "περιλάμβανε τα εδάφη μεταξύ του Αίμου και του Δούναβη". Ο Ματζεάρου υποστηρίζει ότι είχαν επίσης ενσωματωθεί στο νέο κράτος τα εδάφη στα νότια των βουνών, μέχρι τη γραμμή που συνδέει τη [[Φιλιππούπολη]], τη [[Στάρα Ζαγόρα]] και την [[Αγαθούπολη]]. [62] Η υποτιθέμενη συνθήκη δεν αναφέρεται από το Χωνιάτης. Ο ιστορικός Πωλ Στέφενσον αναφέρει ότι δεν έχει βρει κανένα στοιχείο που να αποδεικνύει συνθήκη αναγνώρισης της ανεξαρτησίας του νέου κράτους, αλλά τονίζει επίσης ότι τα εδάφη στα βόρεια του Αίμου κυβερνήθηκαν από διάφορους άρχοντες Βλάχους, Βούλγαρους και Κουμάνους, που θεωρούσαν ως ηγεμόνες τους το Θεόδωρο-Πέτρο και τον Ασέν.
===Γ΄ Σταυροφορία===
Γραμμή 77 ⟶ 87 :
===Νέες συγκρούσεις===
[[File:Second Bulgarian Empire (1185-1196).png|thumb|right|Η Β΄ Βουλγαρική Αυτοκρατορία από το 1185 ως το 1196, σύμφωνα με Βουλγαρικό ιστορικό άτλαντα]]
Οταν ο Βαρβαρόσσα έφυγε από τη Θράκη ο Ισαάκιος Β΄ μπόρεσε να κάνει νέες προσπάθειες για να ανακτήσει τα εδάφη που είχε χάσει από το Θεόδωρο-Πέτρο και τον Ασέν. Τον Ιούλιο του 1190 εισέβαλε στα βασίλεια των αδελφών από το Πέρασμα Ρις και έστειλε στόλο στον Κάτω Δούναβη για να εμποδίσει τους Κουμάνους να περάσουν τον ποταμό. Ωστόσο οι αδελφοί είχαν ήδη ενισχύσει την οχύρωση τους και απέφευγαν την άμεση αντιπαράθεση με τους εισβολείς. Ο αυτοκράτορας αποφάσισε να επιστρέψει στην πρωτεύουσα του, αφού πληροφορήθηκε ότι τα Κομανικά στρατεύματα διέσχισαν τον Κάτω Δούναβη το Σεπτέμβριο. Οι Βλάχοι και οι Βούλγαροι έστησαν ενέδρα στον αυτοκρατορικό στρατό σε ένα στενό πέρασμα και του προκάλεσαν μια σημαντική ήττα. Ο Ισαάκιος Β διέφυγε, αλλά μεγάλο μέρος του στρατού χάθηκε και οι νικητές άρπαξαν "τα πιο πολύτιμα διακριτικά του αυτοκράτορα" μεταξύ αυτών το πυραμιδοειδές στέμμα και κειμήλια σχετιζόμενα με την Παναγία.
| |||