|
Η πτώχευση ενός κράτους αποτελεί αντικείμενο και του [[Διεθνές Δίκαιο|Διεθνούς Δικαίου]] λόγω των ειδικών σχέσεων που δημιουργεί με άλλα κράτη. Βέβαια με τη συνεργασία άλλων κρατών, διεθνών οργανισμών και περιφερειακών οικονομικών οργανώσεων μπορεί να επέλθει κάποια οικονομική στήριξη υπό την επίβλεψη διεθνούς οικονομικής επιτροπής προκειμένου ν΄ αποφευχθούν οι δυσμενέστερες των επιπτώσεων.
== Γενικά ==
Συνηθέστερα η κατάσταση αυτή προκύπτει όταν οι κρατικές δαπάνες, (μισθοί, συντάξεις, ενοίκια, προμήθειες κ.λπ.), είναι πολύ μεγαλύτερες των φορολογικών εσόδων ενώ ο τυχόν δανεισμός εσωτερικός αδυνατεί ν΄ αποδώσει και παράλληλα η προσφυγή σε έκδοση χαρτονομίσματος είναι για διάφορους λόγους αδύνατη.<br />
Σε περίπτωση που οι πιθανοί δανειστές ή αγοραστές ομολόγων του υπόψη κράτους αρχίζουν να υποψιάζονται ότι η κυβέρνηση μπορεί να αποτύχει να εξοφλήσει το χρέος της, μπορεί να απαιτήσουν ένα υψηλότερο επιτόκιο ως αποζημίωση για τον κίνδυνο αθέτησης των υποχρεώσεων της. Μια μεγάλη αύξηση του επιτοκίου που εκ των πραγμάτων θα αντιμετωπίσει η εν λόγω κυβέρνηση, ένεκα του φόβου ότι θα αποτύχει να εξοφλήσει το χρέος της, καλείται "κρίση κρατικού χρέους".
Οι κυβερνήσεις καθίστανται ιδιαίτερα ευάλωτες σε μια κρίση κρατικού χρέους, όταν βασίζονται σε χρηματοδότηση μέσω "βραχυπρόθεσμων ομολόγων", δεδομένου ότι αυτό δημιουργεί μια κατάσταση αναντιστοιχίας ληκτότητας μεταξύ της χρηματοδότησης αυτών και της μακροπρόθεσμης αξίας του ενεργητικού της φορολογικής τους βάσης. Οι κυβερνήσεις μπορεί, επίσης, να είναι το ίδιο ευάλωτες σε μια κρίση κρατικού χρέους που να οφείλεται σε αναντιστοιχία νομισμάτων, εάν δεν είναι σε θέση να εκδώσουν ομόλογα στο νόμισμά τους, αφού, σε αντίθετη περίπτωση, μία μείωση της αξίας του δικού τους νομίσματος μπορεί να το κάνει απαγορευτικά ακριβό για την αποπληρωμή ξένων ομολόγων τους.
Με δεδομένο ότι μια κυβέρνηση, εξ ορισμού, ελέγχει τις υποθέσεις της, δεν μπορεί να υποχρεωθεί να εξοφλήσει το χρέος της. Παρ' όλα αυτά, μια κυβέρνηση που αδυνατεί να πληρώσει τις υποχρεώσεις της μπορεί να εξαιρεθεί από περαιτέρω πίστωση, όπου μερικά από τα στοιχεία του ενεργητικού της στο εξωτερικό μπορεί και να κατασχεθούν, ενώ ενδέχεται παράλληλα να αντιμετωπίσει πολιτική πίεση από τους εγχώριους κατόχους ομολόγων της για να ξεπληρώσει το χρέος της. Για αυτό το λόγο, οι κυβερνήσεις σε τέτοιες περιπτώσεις πολύ σπάνια επιλέγουν να μην πληρώσουν τη συνολική αξία του χρέους τους. Αντιθέτως, αρχίζουν διαπραγματεύσεις με τους κατόχους ομολόγων για να συμφωνήσουν για κάποια καθυστέρηση, ή μερική μείωση των πληρωμών του χρέους τους, που συχνά αποκαλείται "αναδιάρθρωση του χρέους". Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) συχνά βοηθά στις περιπτώσεις αναδιάρθρωσης κρατικού χρέους.
==Ιστορικά==
Η σύγχρονη οικονομική ιστορία είναι γεμάτη από περιπτώσεις κρατικώντραπεζικών χρεοκοπιών που μετακύλησαν τα χρέη τους προς τους πολίτες των Κρατών. Από το 1824 έως το 2009 είχαμε τουλάχιστον 286 επίσημες "χρεοκοπίες" από 110 κράτη. Δηλαδή κατά μέσο όρο κάθε κράτος έχει χρεοκοπήσει επίσημα αυτή την περίοδο τουλάχιστον κατά δυο φορές. Η δεκαετία με τις περισσότερες "κρατικές χρεοκοπίες" ήταν η δεκαετία του ’80, με πάνω από 70 επίσημες πτωχεύσεις, εκ των οποίων 34 έγιναν στην Αφρική, 29 στη Λατινική Αμερική και οι υπόλοιπες στην Ασία. Τα κράτη όμως δεν χρεοκοπούν και αυτό διότι η λογική αυτό επιτάσσει. Αν ένα κράτος δεν μπορεί να πληρώσει τα χρέη του (λόγω του στρεβλού Τραπεζικού κατεστημένου και των πολιτικών επιλογών) προς την Ιδιωτική ή την Κρατική Τράπεζα η οποία διαπραγματεύεται την έκδοση των τραπεζογραμματίων του, δεν χάθηκε ο κόσμος. Κι αυτό γιατί η γη,δηλαδή η εδαφική κατανομή ενός Κράτους δεν είναι δυνατόν να αποτιμηθεί αντικειμενικά ως αξία, φυσικά ούτε και οι πολίτες του που απαρτίζουν μαζί την έννοια του Κράτος εκείνη την χρονική στιγμή. Δηλαδή ο πλούτος μιας χώρας είναι πάντοτε απείρως μεγαλύτερος από το όποιο οικονομικό χρέος.
Ο μύθος ότι τα κράτη δεν χρεοκοπούν συνδέεται με ένα διαδεδομένο τραπεζικό δόγμα που πήρε διαστάσεις τη δεκαετία του ’70 και κατόπιν. Η λογική του ήταν απλή. Αν ένα κράτος δεν μπορεί να πληρώσει τα χρέη του, δεν χάθηκε ο κόσμος. Κι αυτό γιατί η περιουσία του ίδιου του κράτους, οι πηγές εσόδων του, αλλά και ο πλούτος της χώρας είναι πάντα πολύ μεγαλύτερος από το μεγαλύτερο χρέος.
Επομένως το θέμα είναι να αποτραπεί να χρεοκοπήσει ένα κράτος για να μπορέσουν οι δανειστές να επωφεληθούν από τον δημόσιο πλούτο και περιουσία της χώρας. Φυσικά, για να γίνει κάτι τέτοιο, απαιτούνται δυο εργαλεία στα χέρια των δανειστών: αφενός ένα φιλικά προσκείμενο πολιτικό κατεστημένο στο εσωτερικό και, αφετέρου, ένας διεθνής παρεμβατικός οργανισμός που θα αναλάβει τη δήμευση της χώρας.
Από την εποχή που το ΔΝΤ ανέλαβε αυτόν τον ρόλο, οι διεθνείς τραπεζικοί κύκλοι αισθάνθηκαν σίγουροι ότι ξεμπέρδεψαν μια και καλή με τις κρατικές χρεοκοπίες. Όμως έπεσαν έξω.
* Το 1998 η Ρωσία δηλώνει αδυναμία πληρωμής του εξωτερικού χρέους της και αρνείται να πληρώσει τα χρεολύσια των δανείων της.
* Μετά την κίνηση αυτή της Ρωσίας, λαμπρό παράδειγμα αποτελούν οι κυβερνήσειςΠολίτες της ΟυκρανίαςΙσλανδίας που αποφάσισε να μην μετακυλήσουν το χρέος των Ιδιωτικών Τραπεζών στο ίδιο το Κράτος. Άλλες χώρες όπως η Ουκρανία, τουτο Πακιστάν, τουτο Εκουαδόρ, τηςη ΟυρουγουάηςΟυρουγουάη, όπωςκαθώς επίσης και τηςη ΑργεντινήςΑργεντινή, αποφάσισαν μέσω των Κυβερνήσεών τους, να σταματήσουν την εξυπηρέτηση του χρέους τους. Όλες αυτές οι χώρες είχαν υποστεί την προηγούμενη δεκαετία την χημειοθεραπείααμφισβητούμενη τουμεταχείριση και την χειραγώγηση των εκάστοτε Κυβερνήσεών τους από το ΔΝΤ καιμε είχαναποτέλεσμα οδηγηθείοι στηνπολίτες τους να οδηγηθούν σε απόγνωση, την καταστροφή και την εξαθλίωση.
[[File:Public debt percent gdp world map.PNG|thumb|right|350px|Δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ(2009/2010).]]
| 