Κρασί: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 10:
[[Αρχείο:White Wine Glas.jpg|150px|thumb|right|Λευκό κρασί]]
Η διαδικασία της αμπελουργίας εικάζεται πως έχει τις ρίζες της στην αγροτική επανάσταση και τη μόνιμη εγκατάσταση πληθυσμών με σκοπό την καλλιέργεια, χρονολογείται δηλαδή γύρω στο 5000 π.Χ. Από τους πρώτους γνωστούς αμπελοκαλλιεργητές θεωρούνται οι αρχαίοι [[Πέρσες]], οι Σημιτικοί λαοί και οι [[Ασσύριοι]]. Μεταγενέστερα οι γνώσεις αμπελουργίας και οινοποιίας μεταφέρθηκαν στους [[Αίγυπτος|Αιγύπτιους]], τους λαούς της Φοινίκης και τους πληθυσμούς της Μικρασίας και του Ελλαδικού χώρου. {{πηγή}}▼
== Ιστορικά στοιχεία ==
Το [[αμπέλι]], από το οποίο προέρχεται το κρασί έχει σύμφωνα με τους παλαιοντολόγους, προϊστορία πολλών εκατομμυρίων ετών. Πριν ακόμα από την [[Εποχή των Παγετώνων|εποχή των παγετώνων]] ευδοκιμούσε στην πολική ζώνη, κυρίως στην [[Ισλανδία]], στη Βόρεια [[Ευρώπη]] αλλά και τη βορειοδυτική [[Ασία]]<sup>[[[Βικιπαίδεια:Παράθεση πηγών|''εκκρεμεί παραπομπή'']]]</sup>. Οι παγετώνες περιόρισαν σημαντικά την εξάπλωσή του και επέβαλαν κατά κάποιο τρόπο την γεωγραφική απομόνωση πολλών ποικιλιών, μέρος των οποίων εξελίχθηκαν και σε διαφορετικά είδη. Στην πορεία των χρόνων, διάφοροι πληθυσμοί άγριων αμπέλων μετακινήθηκαν προς θερμότερες ζώνες, κυρίως προς την ευρύτερη περιοχή του νοτίου [[Καυκασία|Καυκάσου]]. Στην περιοχή αυτή, μεταξύ [[Εύξεινος Πόντος|Ευξείνου Πόντου]], [[Κασπία|Κασπίας]] θάλασσας και [[Μεσοποταμία|Μεσοποταμίας]], γεννήθηκε το είδος '''Αμπελος η οινοφόρος''' (λατ. ''Vitis vinifera''). Οι διαφορετικές ποικιλίες αυτού του είδους καλλιεργούνται και σήμερα.
Λευκό κρασί
▲Η διαδικασία της αμπελουργίας εικάζεται πως έχει τις ρίζες της στην αγροτική επανάσταση και τη μόνιμη εγκατάσταση πληθυσμών με σκοπό την καλλιέργεια, χρονολογείται δηλαδή γύρω στο 5000 π.Χ. Από τους πρώτους γνωστούς αμπελοκαλλιεργητές θεωρούνται οι αρχαίοι [[Πέρσες]], οι Σημιτικοί λαοί και οι [[Ασσύριοι]]. Μεταγενέστερα οι γνώσεις αμπελουργίας και οινοποιίας μεταφέρθηκαν στους [[Αίγυπτος|Αιγύπτιους]], τους λαούς της Φοινίκης και τους πληθυσμούς της Μικρασίας και του Ελλαδικού χώρου.
Οι [[Αρχαία Ελλάδα|Αρχαίοι Έλληνες]] έπιναν το κρασί αναμειγνύοντας το με [[νερό]], σε αναλογία συνήθως 1:3 (ένα μέρος οίνου προς τρία μέρη νερού). Διέθεταν ειδικά σκεύη τόσο για την ανάμειξη ([[Κρατήρας (αγγείο)|κρατήρες]]) όσο και για την ψύξη του. Η πόση κρασιού που δεν είχε αναμειχθεί με νερό ("άκρατος οίνος") θεωρείτο βαρβαρότητα και συνηθιζόταν μόνο από αρρώστους ή κατά τη διάρκεια ταξιδιών ως τονωτικό. Διαδεδομένη ήταν ακόμα η κατανάλωση κρασιού με μέλι καθώς και η χρήση μυρωδικών. Η προσθήκη [[Άψινθος|αψίνθου]] στο κρασί ήταν επίσης γνωστή μέθοδος (αποδίδεται στον [[Ιπποκράτης|Ιπποκράτη]] και αναφέρεται ως "Ιπποκράτειος Οίνος") όπως και η προσθήκη ρητίνης.
Γραμμή 16 ⟶ 22 :
Ο τρόπος παραγωγής του κρασιού σε παλαιότερες εποχές δεν διέφερε ουσιαστικά από τις σύγχρονες πρακτικές. Είναι αξιοσημείωτο πως σώζονται ως τις μέρες μας κείμενα του [[Θεόφραστος|Θεόφραστου]], τα οποία περιέχουν πληροφορίες γύρω από τους τρόπους καλλιέργειας. Οι Έλληνες γνώριζαν την παλαίωση του κρασιού, την οποία επιτυγχάναν μέσα σε θαμμένα πιθάρια, σφραγισμένα με γύψο και ρετσίνι. Το κρασί εμφιαλωνόταν σε ασκούς ή σε σφραγισμένους πήλινους [[Αμφορέας|αμφορείς]], αλειμμένους με πίσσα για να μένουν στεγανοί.
Το εμπόριο των ελληνικών κρασιών απλωνόταν σε ολόκληρη τη [[Μεσόγειος|Μεσόγειο]] μέχρι την ιβηρική χερσόνησο και τον Εύξεινο πόντο και αποτελούσε μία από τις σημαντικότερες οικονομικές δραστηριότητες. Σε αρκετές πόλεις υπήρχαν ειδικοί νόμοι ώστε να εξασφαλίζεται η ποιότητα του κρασιού, αλλά και ενάντια στον ανταγωνισμό και τις εισαγωγές. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αποτελεί η νομοθεσία της [[Θάσος|Θάσου]], σύμφωνα με την οποία πλοία με ξένο κρασί που πλησίαζαν το νησί θα έπρεπε να δημεύονται. Χαρακτηριστικό ήταν το κρασί Δένθις (ίσως το αρχαιότερο κρασί με ονομασία προέλευσης), που παρήγετο στην [[Δενθαλιάτιδα]] Χώρα (σημερινή περιοχή [[Αλαγονία Καλαμάτας|
Οι Ρωμαίοι ήρθαν σε επαφή με το κρασί από τους Έλληνες αποίκους και τους γηγενείς [[Ετρούσκοι|Ετρούσκους]] και επιδόθηκαν επίσης στην αμπελοκαλλιέργεια. Με την κατάρρευση της [[Ρώμη|Ρώμης]] και τις μεταναστεύσεις των λαών η αμπελουργία γνώρισε περίοδο ύφεσης. Σε κάποιες περιοχές η αμπελουργία εγκαταλείφθηκε για αιώνες. Σημαντικό ρόλο στην διάσωση της οινοποιίας είχαν οι κληρικοί και μοναχοί, που χρειάζονταν το κρασί για τελετουργικούς σκοπούς. Την εποχή του [[Καρλομάγνος|Καρλομάγνου]] και του [[Μεσαίωνα]], η τέχνη του κρασιού γνώρισε ξανά άνθιση.
Στη [[Βυζαντινή Αυτοκρατορία]], οι μεγαλύτερες εκτάσεις γης ανήκαν στην [[Εκκλησία|εκκλησιαστική]] περιουσία και οι μοναχοί επωμίστηκαν την καλλιέργεια των αμπελιών καθώς και την παραγωγή του κρασιού. Αυτή την περίοδο μάλιστα πρέπει να εγκαταλείφθηκε και η πρακτική της ανάμειξης του κρασιού με νερό.
▲Οι Ρωμαίοι ήρθαν σε επαφή με το κρασί από τους Έλληνες αποίκους και τους γηγενείς [[Ετρούσκοι|Ετρούσκους]] και επιδόθηκαν επίσης στην αμπελοκαλλιέργεια. Με την κατάρρευση της [[Ρώμη|Ρώμης]] και τις μεταναστεύσεις των λαών η αμπελουργία γνώρισε περίοδο ύφεσης. Σε κάποιες περιοχές η αμπελουργία εγκαταλείφθηκε για αιώνες. Σημαντικό ρόλο στην διάσωση της οινοποιίας είχαν οι κληρικοί και μοναχοί, που χρειάζονταν το κρασί για τελετουργικούς σκοπούς. Την εποχή του [[Καρλομάγνος|Καρλομάγνου]] και του [[Μεσαίωνα]], η τέχνη του κρασιού γνώρισε ξανά άνθιση.
▲Στη [[Βυζαντινή Αυτοκρατορία]], οι μεγαλύτερες εκτάσεις γης ανήκαν στην [[Εκκλησία|εκκλησιαστική]] περιουσία και οι μοναχοί επωμίστηκαν την καλλιέργεια των αμπελιών καθώς και την παραγωγή του κρασιού. Αυτή την περίοδο μάλιστα πρέπει να εγκαταλείφθηκε και η πρακτική της ανάμειξης του κρασιού με νερό.
Στη Δύση, την ίδια περίοδο, η τέχνη του κρασιού γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη. Το [[16ος αιώνας|16ο αιώνα]] είχε εξαπλωθεί στην [[Ισπανία]] αλλά και στη [[Γαλλία]]. Την εποχή αυτή προωθούνται και αρκετές τεχνικές καινοτομίες, όπως η χρήση [[Γυαλί|γυάλινης]] φιάλης και [[Φελλός|φελλού]]. Επιπλέον γίνεται γνωστή η παρασκευή αφρώδους οίνου (όπως για παράδειγμα η [[σαμπάνια]], που αποδίδεται στον Γάλλο βενεδικτίνο μοναχό Περινιόν).
| |||