Νέα Τάξη Πραγμάτων (πολιτική ορολογία): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 5:
Από τις αρχές του 21ου αιώνα, ορισμένοι αναλυτές εστιάζουν στη φθίνουσα παγκόσμια επιρροή των [[ΗΠΑ]] και την άνοδο ανελεύθερων αρκετά δυνάμεων όπως η [[Κίνα]] ως εξέλιξη που απειλεί τα καθιερωμένα πρότυπα και πεποιθήσεις της φιλελεύθερης, βασιζόμενης σε κανόνες παγκόσμιας τάξης. Τονίζουν τους τρεις πυλώνες της κρατούσας τάξης που ασπάζεται και προωθεί η Δύση: οι ειρηνικές διεθνείς σχέσεις, τα δημοκρατικά ιδεώδη και ο [[καπιταλισμός]] της [[ελεύθερη αγορά|ελεύθερης αγοράς]]. Ο Stewart Patrick θεωρεί για παράδειγμα ότι οι αναδυόμενες δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένης της Κίνας, «αντιτάσσονται συχνά στους βασικούς πολιτικούς και οικονομικούς κανόνες που κληροδότησε η Δυτική φιλελεύθερη τάξη»<ref>{{Cite journal|url=https://www.foreignaffairs.com/articles/south-africa/2010-11-01/irresponsible-stakeholders|title=Patrick, Stewart (November/December 2010). "Irresponsible Stakeholders? The Difficulty of Integrating Rising Powers". Foreign Affairs|last=|first=|date=2010|journal=|accessdate=|doi=}}</ref> και η Elizabeth C. Economy υποστηρίζει ότι η Κίνα γίνεται μια «επαναστατική δύναμη» που επιδιώκει «να αναθεωρήσει παγκόσμιους κανόνες και θεσμούς.»<ref>{{Cite journal|url=https://www.foreignaffairs.com/articles/china/2010-11-01/game-changer|title=Economy, Elizabeth C. (November/December 2010). "The Game Changer: Coping With China's Foreign Policy Revolution". Foreign Affairs|last=|first=|date=2010|journal=|accessdate=|doi=}}</ref> Αντίθετα, ο Amitai Etzioni ισχυρίζεται ότι ποτέ δεν επικράτησε μια τέτοια παγκόσμια τάξη πλήρως, και ότι «ολόκληρη η θέση ότι οι ΗΠΑ είναι ο πρωταθλητής και προστάτης μια φιλελεύθερης παγκόσμιας τάξης που βασίζεται σε κανόνες και αντιμετωπίζει ανελεύθερα έθνη που την αμφισβητούν και πρέπει να ενθαρρυνθούν να αποδεχθούν τα κρατούντα πρότυπα, αποτελεί ένα πολύπλοκο συνδυασμό πεποιθήσεων που πολλοί στη [[Δύση]] πιστεύουν πραγματικά. Είναι μέρος της ιδεολογικής αμφισβήτησης της νομιμότητας πολιτικών και συστημάτων άλλων εθνών, μαζί με κάποια δόση αυτοεπαινούμενης εξαιρετικότητας.»<ref>{{Cite journal|url=|title=Etzioni, Amitai (April 2013). "A Liberal, Rule-Based Order?". International Journal of Contemporary Sociology. 50 (1): 46.|last=|first=|date=2013|journal=|accessdate=|doi=}}</ref>
Η μεταψυχροπολεμική χρήση του όρου της «νέας παγκόσμιας τάξης» συνδέθηκε αυξανόμενα με την ιδεολογία περί παγκόσμιας διακυβέρνησης, που ως εκ τούτου χρειάζεται οι πολίτες να είναι απάτριδες και άθρησκοι στα πρότυπα του σοβιετικού πολίτη. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι αρχής γενομένης με το [[Πόλεμος του Κόλπου|Πόλεμο του Κόλπου]] το 1991, η αμερικανική ηγεσία έθεσε σα πρώτο στόχο της εξωτερικής της πολιτικής την επίτευξη παγκόσμιας διακυβέρνησης από μια παγκόσμια οικονομική ελίτ υπό τη προστασία της [[Ουάσινγκτον]]. Όλες οι μεταψυχροπολεμικές παγκόσμιες εξελίξεις στο εσωτερικό και εξωτερικό της Δύσης καθώς και η αυξανόμενη δαιμονοποίηση της [[Ρωσία]]ς που είναι η μόνη που δεν συμμερίζεται τη δυτική νεοφιλελεύθερη κουλτούρα και έχει τη δύναμη να εναντιωθεί στη βίαιη επιβολή της στην επικράτειά της, έχουν σαν αποτέλεσμα την εμβάθυνση στην επίτευξη παγκόσμιας διακυβέρνησης, και είναι δύσκολο να μην ερμηνευθούν ως μεθόδευση υλοποίησης ενός τέτοιου σχεδίου. Το μόνο δε αντεπιχείρημα σε αυτή την άποψη είναι ότι αποτελεί στην ουσία θεωρία συνωμοσίας, διότι υπόκειται στο γνωστό λογικό σφάλμα ''[[post hoc ergo propter hoc]]'', δηλαδή ότι αν το γεγονός Α προηγείται χρονικά ενός άλλου γεγονότος Β, αυτό δεν σημαίνει αναγκαία ότι το Α είναι η αιτία του Β.
==Αναφορές==
| |||