Ρωσοτουρκικός Πόλεμος (1877-1878): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 180:
===Διεθνοποίηση του Αρμενικού Ζητήματος===
[[File:Emigration of Armenians into Georgia during the Russo-Turkish war of 1878-9 (A).jpg|thumb|Μετανάστευση Αρμενίων στη Γεωργία κατά το Ρωσοτουρκικό Πόλεμο]]
Η κατάληξη του Ρωσοτουρκικού Πολέμου οδήγησε επίσης στη διεθνοποίηση του [[Αρμενικό ζήτημα|Αρμενικού Ζητήματος]]. Πολλοί [[Αρμένιοι]] στις ανατολικές επαρχίες (Τουρκική Αρμενία) της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας χαιρέτησαν τους προελαύνοντες Ρώσους ως απελευθερωτές. Η βία και η αστάθεια που στρεφόταν κατά των Αρμενίων κατά τη διάρκεια του πολέμου από συμμορίες [[Κούρδοι|Κούρδων]] και [[Τσερκέζοι|Τσερκέζων]] είχαν κάνει πολλούς Αρμένιους να προσβλέπουν στους Ρώσους εισβολείς ως τους τελικούς εγγυητές της ασφάλειας τους. Τον Ιανουάριο του 1878 ο [[Αρμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως|Αρμένιος Πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης]] Nερσές Β΄ Βαρζαπετιάν προσέγγισε τη Ρωσική ηγεσία με σκοπό να λάβει διαβεβαιώσεις ότι οι Ρώσοι θα εισήγαγαν διατάξεις στην εν όψει ειρηνευτική συνθήκη για την αυτοδιοίκηση των Αρμενικών επαρχιών. Αν και όχι τόσο σαφές, το άρθρο 16 της Συνθήκης του Αγίου Στεφάνου ανέφερε:
Δεδομένου ότι η αποχώρηση των Ρωσικών στρατευμάτων από το έδαφος που κατέχουν στην Αρμενία, και που πρόκειται να επιστραφεί στην Τουρκία, θα μπορούσε να οδηγήσει σε συγκρούσεις και επιπλοκές επιζήμιες για τη διατήρηση των καλών σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών, η Υψηλή Πύλη δεσμεύεται να υλοποιήσει, χωρίς περαιτέρω καθυστέρηση, τις βελτιώσεις και τις μεταρρυθμίσεις που ζητούνται με τοπικά αιτήματα στις επαρχίες που κατοικούνται από Αρμένιους και να εγγυηθεί την ασφάλειά τους έναντι των Κούρδων και των Τσερκέζων.
Η Μεγάλη Βρετανία, ωστόσο, αντιτέθηκε στη διατήρηση από τη Ρωσία τόσο πολλών Οθωμανικών εδαφών και την ανάγκασε να προβεί σε νέες διαπραγματεύσεις με τη σύγκληση του Συνεδρίου του Βερολίνου τον Ιούνιο του 1878. Μια Αρμενική αντιπροσωπεία με επικεφαλής τον ιεράρχη Μκρτιχ Κριμιάν ταξίδεψε στο Βερολίνο για να παρουσιάσει την υπόθεση των Αρμενίων, αλλά, προς μεγάλη απογοήτευσή του, έμεινε έξω από τις διαπραγματεύσεις. Το άρθρο 16 τροποποιήθηκε και αποδυναμωθεί και κάθε μνεία των Ρωσικών δυνάμεων που θα παρέμεναν στις επαρχίες αφαιρέθηκε. Στο τελικό κείμενο της Συνθήκης του Βερολίνου είχε μετατραπεί στο άρθρο 61, που ανέφερε:
Η Υψηλή Πύλη δεσμεύεται να υλοποιήσει, χωρίς περαιτέρω καθυστέρηση, τις βελτιώσεις και τις μεταρρυθμίσεις που ζητούνται με τοπικά αιτήματα στις επαρχίες που κατοικούνται από Αρμένιους και να εγγυηθεί την ασφάλειά τους έναντι των Κούρδων και των Τσερκέζων. Περιοδικά θα γνωστοποιεί τα μέτρα που έχουν ληφθεί για το σκοπό αυτό στις Δυνάμεις, που θα επιβλέπει την εφαρμογή τους.
Όπως αποδείχθηκε, οι μεταρρυθμίσεις δεν ήταν επικείμενες. Ο Κριμιάν επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη και έκανε μια διάσημη ομιλία στην οποία παρομοίασε τη διάσκεψη ειρήνης με ένα ''μεγάλο καζάνι 'Στιφάδο Ελευθερίας', όπου τα μεγάλα έθνη βούτηξαν με τις σιδερένιες κουτάλες τους για πραγματικά αποτελέσματα, ενώ η Αρμενική αντιπροσωπεία είχε μόνο μια χάρτινη κουτάλα. "Αχ αρμενικέ μου λαέ'', είπε ο Κριμιάν, ''αν είχα βουτήξει τη χάρτινη κουτάλα μου στο καζάνι θα έλιωνε και θα έμενε εκεί! Οπου μιλούν τα όπλα και λάμπουν τα σπαθιά, τι σημασία έχουν οι εκκλήσεις και oi αναφορές;'' Λόγω της απουσίας απτών βελτιώσεων της δεινής κατάστασης της Αρμενικής κοινότητας, ένας αριθμός Αρμενίων διανοουμένων που ζουσαν στην Ευρώπη και τη Ρωσία τις δεκαετίες του 1880 και του 1890 σχημάτισαν πολιτικά κόμματα και επαναστατικές οργανώσεις για να εξασφαλίσουν καλύτερες συνθήκες για τους συμπατριώτες τους στη Μικρά Ασία και άλλα μέρη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
== Παραπομπές ==
| |||