Βασίλειο της Βουλγαρίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 43:
Η Βουλγαρική κυβέρνηση είχε το ίδιο μειονέκτημα με τις περισσότερες συνταγματικές μοναρχίες, που ήταν η ασαφής διαχωριστική γραμμή μεταξύ των εξουσιών του βασιλιά και εκείνων του Κοινοβουλίου. Το σύνταγμα του 1879 είχε ως στόχο να μεταφέρει την εξουσία στα χέρια του δεύτερου, αλλά επέτρεπε ακόμη σε ένα αρκετά έξυπνο μονάρχη να αποκτήσει τον έλεγχο της κυβέρνησης. Τέτοια ήταν η περίπτωση του πανούργου Τσάρου Φερδινάνδου, που όμως είχε αναγκαστεί να παραιτηθεί μετά τις διαδοχικές απώλειες των Βαλκανικών και του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Τότε ο γιος του Μπόρις τον διαδέχθηκε στο θρόνο, αλλά ο νεαρός βασιλιάς δεν μπορούσε να αντικαταστήσει την πατρική εξουσία που είχε διαμορφωθεί μέσα από δεκαετίες ίντριγκας. Ως εκ τούτου το Κοινοβούλιο επικράτησε όταν ο Μπόρις διόρισε πρωθυπουργό τον Αλέξανδρο Σταμπολίσκι. Το Αγροτικό Κόμμα του Σταμπολίσκι κυριάρχισε σύντομα στο Κοινοβούλιο με πάνω από τις μισές έδρες. Τις υπόλοιπες έδρες πήρε το Βουλγαρικό Κομμουνιστικό Κόμμα, που ήταν το δεύτερο μεγαλύτερο πολιτικό κόμμα της χώρας και το μόνο άλλο σημασίας (υπήρχαν μια ντουζίνα ή έτσι μικρών κομμάτων, αλλά δεν είχαν καμία εκπροσώπηση στο Κοινοβούλιο ή οποιαδήποτε πραγματική σημαντικό). Το Αγροτικό Κόμμα εκπροσωπούσε κυρίως τους αγρότες, και ιδιαίτερα εκείνους που ήταν δυσαρεστημένοι από την κυβέρνηση στη Σόφια, καθώς επί της βασιλείας του Φερδινάνδου υπήρξε εκτεταμένη διαφθορά και την κλοπή χρημάτων από τους αγρότες. Επίσης, ενώ οι περισσότερες από τις κατώτερες τάξεις στη Βουλγαρία υποστήριζαν την προσάρτηση της Μακεδονίας, ήταν δυσαρεστημένοι από το βαρύ φόρο αίματος που κατέβαλαν σε δύο ανεπιτυχείς πολέμους για να την ξαναπάρουν. Πράγματι, ο Σταμπολίσκι πέρασε τα χρόνια του πολέμου στη φυλακή λόγω της σφοδρής κριτικής του για αυτό. Όσο για την BΚΚ, είχε στελεχωθεί κυρίως από διανοούμενους και αστούς επαγγελματίες, αλλά κυρίως ψηφοφόροι του ήταν οι φτωχότεροι αγρότες και άλλες μειονότητες, ενώ το AΚ εκπροσωπούσε τους πλουσιότερους αγρότες. Υπό αυτό το κλίμα ο Σταμπολίσκι θέσπισε βιαστικά μια αγροτική μεταρρύθμιση το 1920, που σχεδιάστηκε για να διανείμει μερικά κρατικά κτήματα, γαίες της εκκλησίας καθώς και των πλουσιότερων αγροτών. Όπως ήταν αναμενόμενο αυτό του έδωσε ευρεία υποστήριξη και ανάγκασε το ΒΚΚ σε μια συμμαχία μαζί του, κυρίως για να αποκτήσει φωνή στο Κοινοβούλιο.
Ωστόσο ο Σταμπολίσκι ήταν πεπεισμένος αντικομμουνιστής και προσπάθησε να δημιουργήσει ένα διεθνές κίνημα για την καταπολέμηση του Μαρξισμού. Αυτή ήταν η λεγόμενη "Πράσινη Διεθνής" του, σε αντίθεση με την "[[Κομμουνιστική Διεθνής|Κόκκινη Διεθνη]]". Ταξίδεψε σε πρωτεύουσες της Ανατολικής Ευρώπης προωθώντας την άποψή του για μια συμμαχία των αγροτών. Αλλά το πρόβλημα άρχισε όταν προσπάθησε να τη διαδόσει στη Γιουγκοσλαβία, μια χώρα που είχε πολύ παρόμοιες συνθήκες με τη Βουλγαρία (δηλαδή πολύ μικρή βιομηχανία και μεγάλη κομμουνιστική παρουσία). Ο Σταμπολίσκι έγινε ευμενώς δεκτός στο Βελιγράδι λόγω της υποστήριξης μιας ειρηνικής λύσης του προβλήματος της Μακεδονίας. Επίσης υποστήριξε τη συνένωση όλων των σλαβόφωνων εθνών της Ανατολικής Ευρώπης σε μια μεγάλη Γιουγκοσλαβική συνομοσπονδία. Αλλά μπήκε σε μπελάδες εξαιτίας της στρατιωτικής πτέρυγας της [[Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση|ΕΜΕΟ]] στην πατρίδα του. Πολλοί [[Σλαβομακεδόνες]] ηγέτες ζούσαν στη Σόφια μετά την αποτυχημένη εξέγερση του 1903 εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και τώρα ενώθηκαν με άλλους που εγκατέλειψαν τη Γιουγκοσλαβία (που η κυβέρνησή της διατηρούσε ως επίσημη θέση της ότι οι Σλαβομακεδόνες ήταν Σέρβοι). Δεδομένου ότι η Βουλγαρία είχε αναγκαστεί να περιορίσει το μέγεθος των ενόπλων δυνάμεών της μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι οπλαρχηγοί της ΕΜΕΟ απέκτησαν τον έλεγχο μεγάλου μέρους της περιοχής στα σύνορα με τη Γιουγκοσλαβία.
Τον Μάρτιο του 1923 ο Σταμπολίσκι υπέγραψε συμφωνία με τη Γιουγκοσλαβία αναγνωρίζοντας τα νέα σύνορα και συμφωνώντας να καταστείλει την ΕΜΕΟ. Αυτό προκάλεσε μια εθνικιστική αντίδραση,και στις 9 Ιουνίου έγινε ένα πραξικόπημα που οργανώθηκε από την ΕΜΕΟ μετά τον έλεγχο από το ΑΚ του 87% του Κοινοβουλίου στις εκλογές του ίδιου έτους. Η βουλγαρική κυβέρνηση μπορούσε να συγκεντρώσει μόνο μια χούφτα στρατευμάτων για να αντισταθεί και ακόμη χειρότερος ήταν ένας όχλος αγροτών χωρίς όπλα που κινητοποίησε ο Σταμπολίσκι. Στους δρόμους της Σόφιας επικράτησε χάος και ο δύσμοιρος πρωθυπουργός λυντσαρίστηκε εν μέσω επιθέσεων σε άοπλους χωρικούς. Η όλη υπόθεση αμαύρωσε σοβαρά τη διεθνή εικόνα της Βουλγαρίας. Μια δεξιά κυβέρνηση υπό τον Αλέξανδρο Τσάνκοφ ανέλαβε την εξουσία, υποστηριζόμενη από τον Τσάρο, το στρατό και την ΕΜΕΟ και εξαπέλυσε Λευκή τρομοκρατία εναντίον των Aγροτικών και τους Κομμουνιστών. Ο Κομμουνιστής ηγέτης [[Γκεόργκι Δημητρόφ]] κατέφυγε στη Σοβιετική Ένωση. Υπήρχε άγρια καταστολή το 1925 μετά τη δεύτερη αποτυχημένη απόπειρα κατά της ζωής του Τσάρου σε βομβιστική επίθεση στον καθεδρικό ναό της Σόφιας (η πρώτη έγινε στο ορεινό πέρασμα του Aραμπάκονακ). Αλλά το 1926 ο Τσάρος έπεισε τον Τσάνκοφ να παραιτηθεί και ανέλαβε τα καθήκοντά της μια πιο μετριοπαθής κυβέρνηση υπό τον Αντρέι Λιάπτσεφ. Κηρύχθηκε αμνηστία, παρόλο που οι Κομμουνιστές παρέμειναν εκτός νόμου. Οι Aγροτικοί αναδιοργανώθηκαν και κέρδισαν τις [[Βουλγαρικές βουλευτικές εκλογές 1931|εκλογές του 1931]] υπό την ηγεσία του [[Νικόλα Μουσάνωφ]].
Μόλις είχε αποκατασταθεί η πολιτική σταθερότητα, χτύπησαν τη Βουλγαρία οι πλήρεις επιπτώσεις της [[Παγκόσμια οικονομική ύφεση 1929|Μεγάλης Ύφεσης]] και οι κοινωνικές εντάσεις αυξήθηκαν και πάλι. Το Μάιο του 1934 έγινε νέο πραξικόπημα, οι Αγροτικοί πατάχθηκαν ξανά και σχηματίσθηκε ένα αυταρχικό καθεστώς με επικεφαλής τον Κίμωνα Γκεοργκίεφ, με την υποστήριξη του τσάρου Μπόρις. Τον Απρίλιο του 1935 ο Μπόρις ανέλαβε ο ίδιος την εξουσία, κυβερνώντας μέσω των εικονικών Πρωθυπουργών Γκεόργκι Kιοσεγιάνοφ (1935-1940) και Μπογκντάν Φίλοφ (1940-1943). Το τσαρικό καθεστώς απαγόρευσε όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης και έσυρε τη Βουλγαρία σε συμμαχία με τη [[Ναζιστική Γερμανία]] και Φασιστική Ιταλία. Αν και η υπογραφή του [[Βαλκανικό Σύμφωνο (1934)|Βαλκανικού Συμφώνου]] το 1938 αποκατέστησε καλές σχέσεις με τη Γιουγκοσλαβία και την Ελλάδα το εδαφικό ζήτημα συνέχισε να σιγοκαίει.
[[Κατηγορία:Ιστορία της Βουλγαρίας]]
| |||