Πόλεμος του Βιετνάμ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ πρόσθεση της λέξεως αμφισβητησιμης στις επιθέσεις κατά του "Μάντοξ" |
|||
Γραμμή 93:
[[Αρχείο:President Lyndon B. Johnson signs "Gulf of Tonkin" resolution - NARA - 192484.tif|thumbnail|right|Ο πρόεδρος Λίντον Τζόνσον υπογράφει την Απόφαση του Κόλπου του Τονκίν στις 10 Αυγούστου του 1964.]]
Κανένας συμβιβασμός δεν χωρούσε κι έτσι οι Η.Π.Α. σύρθηκαν αργά αλλά σταθερά στο τέναγος της άμεσης στρατιωτικής εμπλοκής σε έναν πόλεμο που αποδείχθηκε ότι ήταν αδύνατο να κερδίσουν. Τον ρόλο καταλύτη διαδραμάτισε ένα, ακόμη όχι πλήρως κατανοητό, επεισόδιο: η αμφισβητήσιμη διπλή επίθεση που υπέστη στις αρχές Αυγούστου το αμερικανικό αντιτορπιλικό ''Μάντοξ'' στον κόλπο του Τονκίν, από τορπιλάκατους του ναυτικού του Βόρειου Βιετνάμ. Η πρώτη επίθεση αναφέρθηκε οτι εκδηλώθηκε αιφνιδιαστικά στις 9.30 το βράδυ της [[2 Αυγούστου|2ας Αυγούστου]], ενώ το ''Μάντοξ'' έπλεε σε διεθνή ύδατα στον κόλπο, τριάντα ναυτικά μίλια ανατολικά των ακτών του Βόρειου Βιετνάμ<ref>Gabriel Kolko, ''[https://books.google.gr/books?id=VUeTPwAACAAJ&dq=isbn:9780394747613&hl=el&sa=X&ved=0CB8Q6AEwAGoVChMI2aOH4cLsxgIVobNyCh0Avw3B Anatomy of a War: Vietnam, the United States, and the Modern Historical Experience]'', Νέα Υόρκη: Pantheon Books (1985) ISBN 978-0-394-74761-3</ref>. Την εποχή εκείνη πραγματοποιούνταν μυστικές ναυτικές επιδρομές του Νότιου Βιετνάμ ενάντια σε στόχους στα παράλια του Βόρειου Βιετνάμ και η αμερικανική ηγεσία πίστεψε αρχικά ότι το Βόρειο Βιετνάμ είχε θεωρήσει κατά λάθος το αμερικανικό πλοίο μέρος των επιδρομών αυτών. Όμως, τη νύχτα της [[4 Αυγούστου|4ης Αυγούστου]], "εκδηλώθηκε" μία δεύτερη επίθεση. Τελικός απολογισμός και των δύο είναι η βύθιση δύο τορπιλάκατων από τα αμερικανικά πυρά και η πρόκληση σοβαρών ζημιών σε άλλες δύο. Η αμερικανική πλευρά εξήλθε αλώβητη από τις επιθέσεις, αλλά το επίκεντρο του ενδιαφέροντος μεταφέρθηκε στην Ουάσινγκτον. Αργότερα προέκυψαν αμφιβολίες για το αν είχε γίνει η δεύτερη επίθεση, αφού δεν κατέγραψαν τα ραντάρ εχθρικά πλοία και ενδέχεται να «έδειξαν» ανύπαρκτες εχθρικές μονάδες επιφάνειας λόγω κακοκαιρίας<ref>[http://www.nytimes.com/2005/10/31/politics/vietnam-study-castingdoubts-remains-secret.html Vietnam Study, Casting Doubts, Remains Secret] [[Τάιμς της Νέας Υόρκης]]</ref>. Την επομένη της δεύτερης επίθεσης, ο πρόεδρος [[Λίντον Τζόνσον]] έστειλε στο Ανόι την αμερικανική απάντηση. Στο στρατιωτικό επίπεδο διατάχθηκε ο άμεσος βομβαρδισμός των ναυτικών βάσεων του Βόρειου Βιετνάμ στο Χον Γκέι, το Λοκ Τσάο, το Πουκ Λόι και το Κουάνγκ Κε, καθώς και του διυλιστηρίου του Βιν. Τις επιθέσεις πραγματοποίησαν 64 μαχητικά βομβαρδιστικά από τα αεροπλανοφόρα ''Κονστελέισιον'' και ''Τινκοντερόγκα'', τα οποία κατέστρεψαν ολοσχερώς τις βάσεις, με μόνο δύο δικές τους απώλειες. Σημαντικότερη επίπτωση του επεισοδίου του Τονκίν αποδείχθηκε ωστόσο η "Απόφαση του Κόλπου του Τονκίν", που ο Λίντον Τζόνσον ουσιαστικά επέβαλε στο [[Κογκρέσο των Ηνωμένων Πολιτειών]]<ref>Edwin E. Moise, ''[https://books.google.gr/books?id=0UEnAnvQ978C&printsec=frontcover&dq=isbn:9780807823002&hl=el&sa=X&ved=0CB8Q6AEwAGoVChMIyOWZ6MbsxgIVSs9yCh3yIgiG#v=onepage&q&f=false Tonkin Gulf and the Escalation of the Vietnam War]'', Chapel Hill, North Carolina: University of North Carolina Press (1996) ISBN 978-0-8078-2300-2</ref>. Με αυτή, [[Βουλή των Αντιπροσώπων (ΗΠΑ)|Βουλή των Αντιπροσώπων]] και [[Γερουσία (ΗΠΑ)|Γερουσία]] εξουσιοδοτούσαν τον πρόεδρο να λάβει "κάθε μέτρο για την προστασία των δυνάμεων των ΗΠΑ" καθώς και "για την προστασία των κρατών-μελών του Συμφώνου Συλλογικής Άμυνας της Νοτιοανατολικής Ασίας"<ref>Gene Healy, ''[https://books.google.gr/books?id=MRA2jIyejwAC&hl=el The Cult of the Presidency: America's Dangerous Devotion to Executive Power]'', Cato Institute (2009) ISBN 978-1-933995-19-9</ref>. Μόνο δύο [[Δημοκρατικό Κόμμα (ΗΠΑ)|Δημοκρατικοί]] βουλευτές μειοψήφισαν προειδοποιώντας τους συναδέλφους τους ότι παραχωρούν στον πρόεδρο εν λευκώ εξουσιοδότηση να εμπλέξει τις αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις στον πόλεμο.
Στο ίδιο το Βιετνάμ η κατάσταση ήταν μάλλον απογοητευτική. Παρά την ιδιαίτερα γενναιόδωρη οικονομική και στρατιωτική βοήθεια των Η.Π.Α., το διεφθαρμένο νοτιοβιετναμικό καθεστώς έδειχνε αδύναμο να αντιμετωπίσει τους Βιετκόγκ, πολλώ μάλλον δε να εκπληρώσει τον δεύτερο όρο της γενικότερης αμερικανικής εμπλοκής: να φέρει στη χώρα τη δημοκρατία και την ανάπτυξη. Ο στρατός του Νοτίου Βιετνάμ, εκπαιδευμένος από Αμερικανούς αξιωματικούς και εξοπλισμένος κατά τα αμερικανικά πρότυπα, ήταν απόλυτα προσαρμοσμένος στις ανάγκες μίας συμβατικής μάχης στην Κεντρική Ευρώπη. Ήταν, συνεπώς, εντελώς ακατάλληλος για ανορθόδοξο πόλεμο στις ζούγκλες της ίδιας του της χώρας. Ταυτόχρονα, το καθεστώς είχε ένα σημαντικό μειονέκτημα. Οι ακρότητες των ανδρών του αποτυπώθηκαν λεπτομερώς από τους φωτογράφους των δυτικών ειδησεογραφικών πρακτορείων. Όπως η κτηνώδης ανάκριση ενός χωρικού που είχε δώσει λάθος πληροφορίες στους στρατιώτες ή ο απάνθρωπος βασανισμός με απειλή πνιγμού ενός Βιετκόγκ που αρνήθηκε να αποκαλύψει τα κατατόπια των συντρόφων του. Η ωμότητα του νοτιοβιετναμικού καθεστώτος βάρυνε ιδιαίτερα στον ψυχολογικό πόλεμο που μαινόταν στην τηλεοπτική οθόνη και την εφημερίδα της μέσης αμερικανικής οικογένειας. Έτσι το μόνο που έμενε ήταν οι ατελέσφορες μαζικές επιθέσεις του νοτιοβιετναμικού στρατού κατά ενός αόρατου αντιπάλου, όπως οι γενικές αντεπιθέσεις του Ιουνίου και του Νοεμβρίου, στις οποίες δεκάδες χωριά ισοπεδώθηκαν, προκαλώντας παγκόσμια κατακραυγή κατά των Η.Π.Α., αλλά δεν παρατηρήθηκε καμία ουσιαστική επίπτωση στη δράση του εχθρού<ref>''Ο εφιάλτης του Βιετνάμ'', Ιστορικό Λεύκωμα 1964, σελ. 100-105, Καθημερινή (1997)</ref>.
|