|
|
|
(Δηλαδή άλλοτε μακρόχρονο και άλλοτε βραχύχρονο, χαρακτηρισμός κυρίως της αρχαίας προφοράς).
Το Α παρέμεινε επικεφαλής του αλφαβήτου, σε όλη τη διάρκεια και τις φάσεις της ιστορίας του. Προήλθε από το πρώτο σύμβολο του [[Φοίνικες|φοινικικού αλφαβήτου]], που είχε το γραμμικό σχήμα [[Αρχείο:PhoenicianA-01.svg|Φοινικικό aleph20px]], δηλαδή περίπου το σχήμα της κεφαλής του [[Αγελάδα|ταύρου]] και ονομαζόταν άλεφ, δηλαδή ταύρος. Μερικοί επιστήμονες δεν αποκλείουν το φοινικικό αυτό σύμβολο να ήταν τύπος παλαιότερης [[Ελληνικό αλφάβητο|ελληνικής γραφής]], από την οποία οι [[Φοίνικες]] διαμόρφωσαν το δικό τους [[αλφάβητο]], για να το μεταδώσουν έπειτα, με φοινικικά πλέον σχήματα και ονόματα, στους [[Έλληνες]] των ιστορικών χρόνων, τον 9o αι. π.Χ. Είναι πάντως βέβαιο ότι από τη φοινικική αυτή παράσταση και ονομασία προήλθε το αντίστοιχο γράμμα των άλλων αλφαβήτων, όπως π.χ. το άλφα της [[Ελληνικό Αλφάβητο|ελληνικής]], το αλίφ της [[Αραβικά|αραβικής]], το άλεφ της [[Εβραϊκά|εβραϊκής (σημιτικής)]]. Αυτό φυσικά δεν εμπόδισε να δημιουργηθεί ποικιλία σχημάτων του γράμματος, ανάλογα με τις εποχές και τις διαλέκτους.
Ο ελληνικός τύπος του Α πέρασε στους [[Ετρούσκοι|Ετρούσκους]] και ύστερα στους [[Αρχαία Ρώμη|Ρωμαίους]], παραμένει δε και σήμερα ως κεφαλαίο Α στα περισσότερα αλφάβητα.
|
