Ο '''Αντρέι Ζαχάρωφ''' ή ορθότερα '''Σάχαροφ''' ([[ρωσικά]]:''Андрей Дмитриевич Сахаров''), [[ΔΦΑ]]: [ɐnˈdrʲej ˈsaxərəf] ήταν [[Ρωσία|Ρώσος]] [[φυσικός|φυσικός επιστήμονας]]. και ένας από τους επιστήμονες που δημιούργησσν την πρώτη σοβιετική [[βόμβα υδρογόνου]]. Αργότερα έγινε κοινωνικός ακτιβιστής, αντιφρονών και ακτιβιστής για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αναπληρωτής ΛαϊκούΒουλευτής Κόμματοςτης [[ΕΣΣΔ]], συγγραφέας του Συντάγματος της Ένωσης Σοβιετικών Δημοκρατιών της [[Ευρώπη]]ς και της [[Ασία]]ς. [[Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης|Νομπελίστας Ειρήνης]] για το 1975. Είναι ελληνικής καταγωγής εκ μητρός. Για την προάσπιση των ανθρώπινων δικαιωμάτων είχε στερηθεί όλων των σοβιετικών διακρίσεων και βραβείων και εξορίστηκε από τη [[Μόσχα]].
== Εκπαίδευση==
Ήταν γιος του καθηγητή φυσικής Ντμίτρι Ιβάνοβιτς Ζαχάρωφ -καθηγητήκαι φυσικής,η μητέρα τουτης ΑικατερίνηΑικατερίνης Σοφιάνο-Ζαχάροβα κόρηκόρης στρατιωτικού Αλεξίου Σοφιάνο. Ο πατρικός παππούς -του ήταν ο Ιβάν Ζαχάρωφ, ο διάσημος Ρώσος δικηγόρος και πολιτικός. ΠαιδικήΤην παιδική ηλικία του την πέρασε στη Μόσχα. Ο Ζαχάρωφ έλαβε την πρωτοβάθμια εκπαίδευση στο σπίτι. Πήγε για πρώτη στο σχολείο στην έβδομη τάξη. Αφού τελείωσε το σχολείο το 1938, ο Ζαχάρωφ μπήκε στο Τμήμα Φυσικής του [[Κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας|Κρατικού Πανεπιστημίου]] της Μόσχας. ΛόγωΌμως λόγω του πολέμου μεταφέρθηκε στο [[Τουρκμενιστάν]] όπου και αποφοίτησε. Γύρισε στη Μόσχα το 1945 για σπουδές στο Ινστιτούτο Φυσικής στηνστη Σοβιετική Ακαδημία Επιστημών.
==Επιστημονική καριέρα==
Μετά τον πόλεμο ασχολήθηκε με τη μελέτη των [[Κοσμικές ακτίνες|κοσμικών ακτίνων]] και το 1948, απασχολήθηκε στο πρόγραμμα κατασκευής της Σοβιετικής [[ατομική βόμβα|ατομικής βόμβας]]. Από το [[1950]] ως το [[1953]] συμμετείχε στις στις προσπάθειες για τηνκατασκευήκατασκευής της σοβιετικής [[Βόμβα υδρογόνου|βόμβας υδρογόνου]].Το 1953 έγινε το νεαρότερο μέλος στην ιστορία της Σοβιετικής Ακαδημίας Επιστημών, ενώ έλαβε το πρώτο[[Βραβείο απόΣτάλιν|Κρατικό τρίαΒραβείο Μετάλλια Σοβιετικής Εργασίας της καριέρας τουΣτάλιν]].
Απογοητεύθηκε από τη δουλειά του και επί των ημερών του [[Νικήτα Χρουστσώφ]], απεύθυνε εκκλήσεις για την παγκόσμια απαγόρευση των ατμοσφαιρικών [[Πυρηνική έκρηξη|πυρηνικών δοκιμών]] και έκανε ομιλίες για τα πολιτικά και τα κοινωνικά δικαιώματα. Το [[1968]] έγραψε το έργο «Σκέψεις πάνω στην πρόοδο, την ειρηνική συνύπαρξη και την πνευματική ελευθερία», στο οποίο εκδήλωνε τη διαφωνία του σε οποιαδήποτε πολιτική τακτική και προοπτική να διαιρεθεί η γη σε κομμουνιστικά και καπιταλιστικά στρατόπεδα. Υπερασπίστηκε την κυβέρνηση της [[Τσεχοσλοβακία]]ς κατά την [[Άνοιξη της Πράγας|εισβολή των Σοβιετικών]] το 1968 όπως και τον [[Σολζενίτσιν]]. Το [[1970]] συνυπέγραψε ανοικτή επιστολή που αναφερόταν στην αναγκαιότητα παροχής δημοκρατικής ελευθερίας στη χώρα του. Υπήρξε ιδρυτής της Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Μόσχας. Το [[1975]] τιμήθηκε με το [[Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης]], όμως το παρέλαβε η σύζυγός του Έλενα Μπονέρ, καθώς στον ίδιο δεν επετράπη η έξοδος από τη χώρα.
Γραμμή 16:
== Εξορία==
Όταν κατέκρινε δημόσια την εισβολή των Σοβιετικών στο [[Αφγανιστάν]], το 1980 εξορίστηκε στην κλειστή πόλη Γκόρκι του [[Περιφέρεια Νίζνι Νόβγκοροντ|Νίζνι Νόβγκοροντ]], όπου μαζί με τη σύζυγό του διαμαρτυρήθηκαν με σειρά απεργιών πείνας. Τον Δεκέμβριο του [[1986]] απελευθερώθηκε και τάχθηκε υπέρ της [[περεστρόικα]]. Εκλέχθηκε στο Κογκρέσο Λαϊκών Αντιπροσώπων και από τη θέση εκείνη συνέχισε τον αγώνα του για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην [[ΕΣΣΔ]] αναπτύσσοντας έντονη δραστηριότητα μέχρι το τέλος της ζωής του. Είχε καταστεί εθνικό σύμβολο θάρρους και αλήθειας. Από το 1988 το [[Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο]] απονέμει κάθε χρόνο το [[Βραβείο Ζαχάρωφ]] «για την ελευθερία του πνεύματος».
== Οικογένεια ==
Γραμμή 24:
== Θάνατος ==
Πέθανε το βράδυ 14της 14ης Δεκεμβρίου 1989 από την καρδιακή προσβολή στο διαμέρισμά του στην οδό Τσκάλοφ. Θάφτηκε στο νεκροταφείο στη Μόσχα.
