Τζανκάρλο των Μεδίκων: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ακολούθησε από νέος την εκκλησιαστική σταδιοδρομία. Το 1620 έγινε ιππότης του Αγ. Ιωάννου της Μάλτας και μέγας ιερέας στην Πίζα. Το 1638 ονομάστηκε στρατηγός των Ισπανών για τη Μεσόγειο Θάλασσα. Το 1644 ο [[Πάπας Ιννοκέντιος Ι΄|πάπας Ιννοκέντιος Ι΄ Πάμφιλι]] τον έκανε καρδινάλιο-διάκονο ως δείγμα αγάπης προς τους Μεδίκους<ref>Young, ''The Medici: Volume II'', pp. 424{{spaced ndash}}425.</ref>. Δυσκολεύτηκε να αφήσει τη στρατιωτική θέση του στρατηγού και να συνηθίσει το νέο, θρησκευτικό τρόπο ζωής<ref>Acton, Harold: ''The Last Medici'', p 46.</ref>.

 

 

Εκεί απέκτησε πολλές ερωμένες· παρ' όλα αυτά ο αδελφός του [[Φερδινάνδος Β΄ των Μεδίκων|Φερδινάνδος Β΄]] μεγάλος δούκας της Τοσκάνης του ανέθεσε τη διαχείριση των οικονομικών<ref>Acton, Harold: ''The Last Medici'', p 48.</ref> υποθέσεων<ref>Young, ''The Medici: Volume II'', p 434.</ref>. Ήταν προστάτης των Επιστημών και των Τεχνών, μάλιστα της μουσικής. Ίδρυσε την Ακαδημία των Ιμμόμπιλι και συνέβαλλε στην οικοδόμηση του Θεάτρου της Πέργκολα και στον εμπλουτισμό της Βασιλικής Πινακοθήκης του παλάτσο Πίττι<ref>[http://www2.fiu.edu/~mirandas/bios1644.htm Miranda, Salvador. "Medici, Giancarlo de'", The Cardinals of the Holy Roman Church]</ref>.

 

==Παραπομπές-Υποσημειώσεις==

 

==Πηγές==