Ενρίκο Μπερλινγκουέρ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Προσθήκη, κάποιες διορθώσεις σε λίγο |
||
Γραμμή 28:
}}
Ο '''''Ενρίκο Μπερλινγκουέρ''''' (''Enrico Berlinguer'', Σασσάρι της [[Σαρδηνία]]ς, [[25 Μαΐου]] [[1922]] - [[Πάδουα]], [[11 Ιουνίου]] [[1984]]) ήταν Ιταλός πολιτικός, ηγέτης του [[Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα|Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος]] ''(Partito Comunista Italiano'' ή PCI) από το 1972, οπότε εκλέχθηκε γραμματέας από το 13ο συνέδριο στο Μιλάνο, μέχρι τον θάνατό του. Ήταν γόνος οικογένειας ευγενών [[Καταλωνία|καταλανικής]] καταγωγής.
Θεωρείται ο πιο δημοφιλής ηγέτης του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος,<ref>{{Cite book|url=https://books.google.co.uk/books?id=WvGGAgAAQBAJ&pg=PA86&dq=enrico+berlinguer&hl=en&sa=X&redir_esc=y#v=onepage&q=enrico%20berlinguer&f=false|title=Encyclopedia of Contemporary Italian Culture|last=Moss|first=David|date=2000|publisher=Routledge|year=|isbn=0-203-44025-0|location=London and New York|page=86|chapter=Berlinguer, Enrico}}</ref> ο Μπερλίνγκουερ οδήγησε το κόμμα κατά τη διάρκεια μιας τεταμένης περιόδου στην ιστορία της Ιταλίας, που σημαδεύτηκε από τα [[Μολυβένια χρόνια]] και κοινωνικές συγκρούσεις, όπως το [[Θερμό Φθινόπωρο]] του 1969-1970.<ref>{{Cite book|url=https://books.google.co.uk/books?id=Eu40SLcxCaAC&pg=PA163&dq=enrico+berlinguer&hl=en&sa=X&redir_esc=y#v=onepage&q=enrico%20berlinguer&f=false|title=Visions of the End of the Cold War in Europe, 1945-1990|last=Fasanaro|first=Laura|publisher=Berghahn Books|year=2012|isbn=978-0-85745-370-9|location=New York|page=163|chapter=Neither in One Bloc, Nor in the Other: Berlinguer's Vision of the End of the Cold War}}</ref> Ως ηγέτης του ΙΚΚ ακολούθησε μια μετριοπαθή στάση, επιδίωξε τη χειραφέτηση του κόμματος από τη Μόσχα, τον συγχρονισμό του κόμματος με τα δεδομένα της ιταλικής πολιτικής σκηνής και υποστηρίζοντας τον συμβιβασμό και την εθνική ενότητα.<ref>{{Cite book|url=https://books.google.co.uk/books?id=kSr4AfrFAQUC&pg=PA130&dq=enrico+berlinguer&hl=en&sa=X&redir_esc=y#v=onepage&q=enrico%20berlinguer&f=false|title=Italy in Transition: Conflict and Consensus|last=Lange|first=Peter|date=1980|publisher=Frank Cass & Co.|year=|isbn=9781136280139|location=Abingdon|page=110|chapter=Crisis and Consent, Change and Compromise: Dilemmas of Italian Communism in the 1970s}}</ref><ref name=":0">{{Cite book|url=https://books.google.co.uk/books?id=B8iJNlWcdIUC&pg=PA32&dq=enrico+berlinguer&hl=en&sa=X&redir_esc=y#v=onepage&q=enrico%20berlinguer&f=false|title=Political Leaders of Contemporary Western Europe: A Biographical Dictionary|last=Weinberg|first=Leonard|date=1995|publisher=Greenwood Press|year=|isbn=0-313-28623-X|location=Westport|page=36|chapter=Enrico Berlinguer and Bettino Craxi}}</ref> Η στρατηγική αυτή κατέληξε να ονομαστεί [[ευρωκομμουνισμός]], και αυτός θεωρήθηκε ως ο κύριος εκπρόσωπος της.<ref>{{Cite book|url=https://books.google.co.uk/books?id=Fdw8AAAAQBAJ&pg=PA539&dq=enrico+berlinguer+eurocommunism&hl=en&sa=X&ved=0ahUKEwj9_dqD94_OAhUMDMAKHSF4A_MQ6AEIKDAC#v=onepage&q=enrico%20berlinguer%20eurocommunism&f=false|title=Europe in the Twentieth Century|last=Paxton|first=Robert O.|date=2012|publisher=Cengage Learning|year=|isbn=|location=Wadsworth|page=539}}</ref> Στη συνέχεια υιοθετήθηκε από άλλα σημαντικά κομμουνιστικά κόμματα της Δυτικής Ευρώπης, όπως της Ισπανίας, της [[Πορτογαλικό Κομμουνιστικό Κόμμα|Πορτογαλίας]], και αργότερα της [[Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα|Γαλλίας]], η σημασία της ως πολιτική δύναμη εδραιώθηκε σε μια συνάντηση το 1977 στη Μαδρίτη μεταξύ των Μπερλίνγκουερ, [[Ζορζ Μαρσέ|Ζωρζ Μαρσέ]] και Σαντιάγκο Καρίγιο.<ref>{{Cite book|url=https://books.google.co.uk/books?id=P7-2AgAAQBAJ&pg=PT161&dq=enrico+berlinguer&hl=en&sa=X&redir_esc=y#v=onepage&q=enrico%20berlinguer&f=false|title=Europe Since 1945: An Encyclopedia|last=Cook|first=Bernard A.|publisher=Routledge|year=2001|isbn=978-0-815-31336-6|location=London|page=116|chapter=Berlinguer, Enrico (1922-84)}}</ref> Ο Μπερλίνγκουερ ο ίδιος περιέγραψε αυτό το «εναλλακτικό» μοντέλο σοσιαλισμού, το οποίο διακρίνεται τόσο από το σοβιετικό μπλοκ και τον καπιταλισμό που εφαρμοζόταν από τις δυτικές χώρες κατά τη διάρκεια του [[Ψυχρός πόλεμος|Ψυχρού Πολέμου]], ως ''terza via'' ή «τρίτο δρόμο»,<ref>{{Cite book|url=https://books.google.co.uk/books?id=Eu40SLcxCaAC&pg=PA163&dq=enrico+berlinguer&hl=en&sa=X&redir_esc=y#v=onepage&q=enrico%20berlinguer&f=false|title=Visions of the End of the Cold War in Europe, 1945-1990|last=Fasanaro|first=Laura|publisher=Berghahn Books|year=2012|isbn=978-0-85745-370-9|location=New York|page=1664|chapter=Neither in One Bloc, Nor in the Other: Berlinguer's Vision of the End of the Cold War}}</ref> παρόλο που η χρήση του όρου δεν έχει σχέση με τον πιο κεντρώο [[Τρίτος Δρόμος|τρίτο Δρόμο]] που εφαρμόστηκε από τους μεταγενέστερους πρωθυπουργούς [[Ρομάνο Πρόντι]] και [[Ματέο Ρέντσι]].
Υπό την ηγεσία του Μπερλίνγκουερ, το ΙΚΚ έφθασε στο απόγειο της δύναμης του, κερδίζοντας σημαντικές νίκες στις περιφερειακές και τοπικές εκλογές του 1975, και το 34,4% των ψήφων στις γενικές εκλογές του 1976, το υψηλότερο ποσοστό του σε εκλογές και αριθμό εδρών.<ref name=":0" /><ref name=":1">{{Cite book|url=https://books.google.co.uk/books?id=prUfOcIon3YC&pg=PA363&dq=enrico+berlinguer&hl=en&sa=X&redir_esc=y#v=onepage&q=enrico%20berlinguer&f=false|title=Europe Today: National Politics, European Integration, and European Security|last=McCarthy|first=Patrick|publisher=Rowman & Littlefield Publishers|year=2004|isbn=0-7425-2804-9|location=Lanham|page=363|chapter=Italy: A Society in Search of a State}}</ref> Με αυτή την αύξηση ισχύος, ο ίδιος διαπραγματεύτηκε τον Ιστορικό Συμβιβασμό με τους Χριστιανοδημοκράτες, υποστηρίζοντας την κυβέρνησή τους σε αντάλλαγμα για διαβούλευση σχετικά με πολιτικές αποφάσεις<ref>{{Cite book|url=https://books.google.co.uk/books?id=9kAbOwB9tYQC&pg=PA307&dq=enrico+berlinguer&hl=en&sa=X&redir_esc=y#v=onepage&q=enrico%20berlinguer&f=false|title=Machiavelli's Children: Leaders and Their Legacies in Italy and Japan|last=Samuels|first=Richard J.|publisher=Cornell University Press|year=2003|isbn=0-8014-8982-2|location=Ithaca|page=307|chapter=Choices on the Left: Achile Occhetto and Fuwa Tetsuzō}}</ref> και κοινωνικές μεταρρυθμίσεις<ref name=":1" />. Έλαβε μια σθεναρή στάση κατά της τρομοκρατίας μετά την απαγωγή και δολοφονία του [[Άλντο Μόρο]], και χρησιμοποίησε την επιρροή του ΙΚΚ ώστε να κατευθύνει τα ιταλικά εργατικά συνδικάτα για την συγκράτηση των μισθολογικών διεκδικήσεων, προκειμένου να αντιμετωπιστεί το σοβαρό ποσοστό πληθωρισμού της χώρας, μετά την [[πετρελαϊκή κρίση του 1973]].
Ωστόσο, αυτές οι θέσεις δεν ανταπέδωσαν με επαρκείς παραχωρήσεις από την κυβέρνηση [[Τζούλιο Αντρεότι]], οδηγώντας το ΙΚΚ να εγκαταλείψει τον κυβερνητικό συνασπισμό το 1979. Ο συνδυασμός της υπεράσπισης της λιτότητας, η σκληρή στάση εναντίον των Ερυθρών Ταξιαρχιών και οι προσπάθειες σε καταλύματα με τον DC επηρέασαν την ψήφο του ΙΚΚ κατά την εκλογή του 1979, και ο συμβιβασμός αυτός τελικά έληξε το 1980. Η DCI παρέμεινε στην εθνική αντιπολίτευση για το υπόλοιπο της θητείας του Μπερλίνγκουερ, διατηρώντας ένα στερεό πυρήνα υποστήριξης στις εκλογές του 1979 και του 1983, αλλά η κύρια δύναμη του από εκείνο το σημείο, θα παραμείνει σε περιφερειακό και τοπικό επίπεδο.
Η θητεία του σημαδεύτηκε από τη ρήξη του κόμματος με τη [[Σοβιετική Ένωση]], ειδικά μετά τη [[σοβιετική εισβολή στο Αφγανιστάν]] το 1980. Ήταν εξαιρετικά δημοφιλής και κατά τη διάρκεια της αρχηγίας του το ΙΚΚ υπήρξε το μεγαλύτερο κομμουνιστικό κόμμα της Δύσης, καθώς έφτασε να έχει 1,8 εκατομμύρια μέλη.
==Επιρροή στην Ελλάδα==
| |||