Βαλδουίνος Α΄ της Κωνσταντινούπολης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο '''Βαλδουίνος Α΄ της Κωνσταντινούπολης''' ή '''Βαλδουίνος ΣΤ΄ του Αινώ''' ή '''Βαλδουίνος Θ΄ της Φλάνδρας''' (Ιούλιος [[1171]] - περί το [[1205]]), ένας από τους ηγέτες της Δ΄ Σταυροφορίας και ο πρώτος αυτοκράτορας της [[Λατινική αυτοκρατορία|Λατινικής αυτοκρατορίας της Κωνσταντινούπολης]], ήταν πρωτότοκος γιος του [[Βαλδουίνος Ε΄ του Αινώ|Βαλδουίνου Ε΄, κόμη του Αινώ]] και της [[Μαργαρίτα Α΄ της Φλάνδρας|Μαργαρίτας Α΄ της Φλάνδρας]]. <ref>Wolff 1952, p. 281.</ref> Όταν ο άτεκνος αδελφός της μητέρας του [[Φίλιππος της Αλσατίας]] αναχώρησε για Σταυροφορία (1177) άφησε ως διάδοχο τον γαμπρό του Βαλδουίνο Ε΄, με την επιστροφή του μετά την ανεπιτυχή πολιορκία του [[Πριγκιπάτο της Αντιόχειας|Πριγκιπάτου της Αντιόχειας]] (1179) ορίστηκε σαν ένας σύμβουλος του διαδόχου [[Φίλιππος Β΄ της Γαλλίας|Φιλίππου Αυγούστου]] από τον άρρωστο πατέρα του βασιλιά της Γαλλίας [[Λουδοβίκος Ζ´ της Γαλλίας|Λουδοβίκο Ζ΄.]] <ref>Wolff 1952, pp. 281–282.</ref>

 

 

Το 1180 ο βασιλιάς της Γαλλίας Φίλιππος Αύγουστος παντρεύτηκε την μεγαλύτερη αδελφή του Βαλδουίνου Α΄ [[Ισαβέλλα του Αινώ]] παίρνοντας σαν προίκα την κομητεία του [[Αρτουά]] και πολλές άλλες Φλαμανδικές πόλεις. Στην συνέχεια ξέσπασε πόλεμος ανάμεσα στον βασιλιά της Γαλλίας Φίλιππο Αύγουστο και στον θείο του Φίλιππο της Αλσατίας που είχε σαν αποτέλεσμα την λεηλασία της [[Πικαρδία|Πικαρδίας]] και της Ιλ ντε Φράνς, ο πατέρας του Βαλδουίνος Ε΄ αρχικά υποστήριξε τον κουνιάδο του Φίλιππο της Αλσατίας και στην συνέχεια πήγε στο πλευρό του γαμπρού του Γάλλου βασιλιά για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της κόρης του (1184). <ref>Wolff 1952, p. 282.</ref>

 

 

Η σύζυγος του Φιλίππου της Αλσατίας [[Ελισσάβετ, κόμισσα του Βερμαντουά]] πέθανε (1183) και ο Φίλιππος Αύγουστος κυρίευσε την επαρχία του Βερμαντουά στο πλευρό της αδελφής της Ελισάβετ Ελεονώρας, ο Φίλιππος ξαναπαντρεύτηκε την Ματθίλδη της Πορτογαλίας και της έδωσε ως προίκα έναν μεγάλο αριθμό από Φλαμανδικές πόλεις. Ο Φίλιππος τελικά εξαναγκάστηκε να κλείσει ειρήνη τόσο με τον κόμη του Αινώ όσο και με τον Γάλλο βασιλιά στις 10 Μαρτίου 1186 αναγνωρίζοντας την παραχώρηση του Βερμαντουά στον Γάλλο βασιλιά αλλά στον ίδιο επετράπη να κρατήσει τον τίτλο του κόμη του Βερμαντουά μέχρι τον θάνατο του. Ο Φίλιππος της Αλσατίας πέθανε τελικά στην [[Άκρα]] (1191) από επιδημία ενώ βρισκόταν στην [[Γ΄ Σταυροφορία]] και η Φλάνδρα περιήλθε σύμφωνα με την συνθήκη του 1186 στην αδελφή του Μαργαρίτα και στον σύζυγο της Βαλδουίνο Ε΄ του Αινώ ο οποίος ορκίστηκε κόμης της Φλάνδρας ως Βαλδουίνος Η΄, μετά τον θάνατο της Μαργαρίτας (1194) και του συζύγου της Βαλδουίνου Η΄ τον επόμενο χρόνο (1195) ο γιος τους Βαλδουίνος ορκίστηκε κόμης της Φλάνδρας ως Βαλδουίνος Θ΄. <ref>Wolff 1952, p. 282.</ref>

Η οικογένεια του Βαλδουίνου είχε αναπτύξει επίσης έντονη Σταυροφορική δραστηριότητα, ο θείος του Φίλιππος είχε πεθάνει σε Σταυροφορία ενώ η γιαγιά του απο μητέρα ήταν μεγάλη θεία της βασίλισσας [[Ισαβέλλα Α΄ της Ιερουσαλήμ|Ισαβέλλας Α΄ της Ιερουσαλήμ,]] ο Βαλδουίνος συνέχισε την οικογενειακή παράδοση.

 

 

Ο Βαλδουίνος Θ΄ κληρονόμησε μια αρκετά εξασθενημένη κομητεία, ένα μεγάλο τμήμα της Φλάνδρας είχε δοθεί σαν προίκα από τον θείο του Φίλιππο της Αλσατίας στην αδελφή του Ισαβέλλα όταν παντρεύτηκε τον βασιλιά της Γαλλίας Φίλιππο Αύγουστο. Η Ισαβέλλα πέθανε (1190) ο Φίλιππος Αύγουστος κράτησε τις περιοχές που του είχαν δοθεί ως προίκα οι οποίες πέρασαν υπό την κατοχή του γιου της Ισαβέλλας και δελφίνου Λουδοβίκου, τα 8 χρόνια του Βαλδουίνου σαν κόμης της Φλάνδρας χαρακτηρίζονται από την έντονη προσπάθεια του να φέρει ξανά υπό την κυριαρχία του τις συγκεκριμένες περιοχές. <ref>Wolff 1952, p. 283.</ref> Ο Γάλλος βασιλιάς αιχμαλώτισε τον αδελφό του [[Φίλιππος Α΄ του Ναμύρ|Φίλιππο του Ναμύρ]] και ο Βαλδουίνος αναγκάστηκε να διαπραγματευτεί μαζί του προκειμένου να εγγυηθεί την ασφάλεια του αδελφού του, με την Συνθήκη του Περόν (Ιανουάριος 1200) ο Βαλδουίνος δέχτηκε τις περιοχές που έχασε στον πόλεμο αλλά έγινε υποτελής του βασιλιά Φιλίππου Β. Ο Βαλδουίνος Θ΄ συμμάχησε εν τω μεταξύ με όλους όσους είχαν εχθρότητα απέναντι στον Γάλλο βασιλιά όπως τους βασιλείς της Αγγλίας Ριχάρδο τον Λεοντόκαρδο και Ιωάννη τον Ακτήμονα και τον [[Όθων Δ΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας]], έναν μήνα αργότερα στις 23 Φεβρουαρίου 1200 αποφάσισε να αναχωρήσει για Σταυροφορία όπου πέρασε τα επόμενα 2 χρόνια μέχρι τις 14 Απριλίου 1202. <ref> Kenneth M. Setton, Robert Lee Wolff and Harry W. Hazard eds., A history of the Crusades, Volume II: the later Crusades 1189-1311 (London and Madison, second edition 1969), 159.</ref>

 

 

Ο Βαλδουίνος με δυο χάρτες οι οποίοι βασίστηκαν στην κληρονομιά του πατέρα του και στους παραδοσιακούς Βελγικούς κανόνες διαδοχής προσπάθησε πριν αναχωρήσει για την Σταυροφορία να εγγυηθεί την κληρονομιά της κομητείας του Αινώ. <ref>Wolff 1952, pp. 283–287.</ref> Ο Βαλδουίνος άφησε την θυγατέρα του Ιωάννα σε νηπιακή ηλικία και την σύζυγο του [[Μαρία της Καμπανίας]] έγκυος στο δεύτερο παιδί τους, η σύζυγος του έμεινε στο [[Αινώ]] άλλα δύο χρόνο και στην συνέχεια αφού γέννησε την δεύτερη κόρη τους Μαργαρίτα αναχώρησε για τους Αγίους Τόπους για να συναντήσει τον σύζυγο της (1204). Η Μαρία άφησε τον κουνιάδο της [[Φίλιππος Α΄ του Ναμύρ|Φίλιππο Α΄ του Ναμύρ]] ως κηδεμόνα των δυο ανήλικων, ο θείος του πατέρα της Βαλδουίνου Γουλιέλμος του Τί ένας νόθος γιος του [[Βαλδουίνος Δ΄ του Αινώ|Βαλδουίνου Δ΄]] παρέμεινε αντιβασιλιάς του Αινώ. <ref>Wolff 1952, p. 288.</ref>

Οι ηγέτες της Δ΄ Σταυροφορίας ενώ είχαν σκοπό τους Αγίους Τόπους στην συνέχεια με πρόφαση τα οικονομικά προβλήματα και τις ενδοοικογενειακές διαμάχες στον αυτοκρατορικό θρόνο του Βυζαντίου άλλαξαν τον προορισμό τους. Ο πρίγκηπας [[Αλέξιος Δ΄ Άγγελος]] γιος του έκπτωτου Βυζαντινού αυτοκράτορα [[Ισαάκιος Β΄ Άγγελος|Ισαάκιου Β΄ Άγγελου]] ο οποίος είχε ανατραπεί και φυλακιστεί από τον αδελφό του [[Αλέξιος Γ´ Άγγελος|Αλέξιο Γ΄ Άγγελο]] υποσχέθηκε πολλά ανταλλάγματα και χρήματα στους Σταυροφόρους για να ανατρέψουν από τον Βυζαντινό θρόνο τον σφετεριστή θείο του, οι Σταυροφόροι με την πρόφαση ότι θα κατακτήσουν την πλουσιότερη πόλη στον κόσμο εκείνη την εποχή ξαφνικά άλλαξαν τον προορισμό τους.

 

 

Οι Σταυροφόροι ακολούθησαν τον ίδιο προορισμό με αυτόν που ακολούθησαν οι πρόγονοι τους στην [[Α΄ Σταυροφορία]], αρχικά πρόσφεραν το αυτοκρατορικό στέμμα στον Βενετό υπέργηρο [[Ενρίκο Ντάντολο]] ο οποίος ήταν ο οργανωτής της Σταυροφορίας, στην συνέχεια μετά την άρνηση του Ντάντολο το στέμμα προσφέρθηκε στον Βονιφάτιο τον Μομφερατικό ο οποίος βασικά ήταν ο οργανωτής της Σταυροφορίας. Οι Σταυροφόροι τελικά εξέλεξαν αυτοκράτορα τον Βαλδουίνο του Αινώ ο οποίος ήταν ο πιο νέος, έντιμος, ευσεβής και τηρούσε τους χριστιανικούς κανόνες περισσότερο από όλους τους υπόλοιπους επιπλέον ήταν ο πιο δημοφιλής, η εκλογή του έγινε στις 9 Μαΐου 1204 και η στέψη του στις 16 Μαΐου 1204 στον ιερό ναό της [[Αγία Σοφία (Κωνσταντινούπολη)|Αγίας Σοφίας]] σύμφωνα με το Βυζαντινό τελετουργικό. Στην πολυτελή τελετή ο Βαλδουίνος φορούσε ένα πολύ πλούσιο κόσμημα αξίας 62.000 ασημένιων μάρκων το οποίο είχαν πάρει ως δώρο από τον αυτοκράτορα [[Μανουήλ Α΄ Κομνηνός|Μανουήλ Α΄ Κομνηνό]], η σύζυγος του Μαρία η οποία δεν συμπαθούσε αυτές τις πολυτελείς τελετές αρνήθηκε να παραστεί και αναχώρησε για τους Αγίους Τόπους όπου περίμενε να έρθει ο σύζυγος της να την συναντήσει αλλά πέθανε πρόωρα στην Άκρα τον Αύγουστο του 1204 πριν συναντηθεί μαζί του.

Η [[Λατινική Αυτοκρατορία]] της Κωνσταντινούπολης οργανώθηκε σύμφωνα με τα πρότυπα της Δυτικής Ευρώπης μοιρασμένη σε φεουδαρχίες, ο Λατίνος αυτοκράτορας είχε υπό την πόλη της Κωνσταντινούπολης, με τμήματα της Ευρωπαϊκής και Ασιατικής πλευράς μαζί με τα νησιά [[Λέσβος|Λέσβο]], [[Χίος|Χίο]], [[Σάμος|Σάμο]] και [[Λήμνος|Λήμνο.]] Οι περιοχές αυτές θα έπρεπε να προστατευθούν από τους Έλληνες ιδιαίτερα η [[Θράκη]] και η [[Μακεδονία]] γι'αυτό ήρθε σε σύγκρουση με τον [[Βονιφάτιος ο Μομφερρατικός|Βονιφάτιο τον Μομφερρατικό]] ο οποίος ως αρχηγός της Σταυροφορίας απαιτούσε για τον εαυτό του το στέμμα της Λατινικής Αυτοκρατορίας. Ο Βαλδουίνος για να εξευμενίσει τον Βονιφάτιο τον Μομφερρατικό του έδωσε τα 3/8 της πόλης της Κωνσταντινούπολης ενώ ο ίδιος διατήρησε τα υπόλοιπα 5/8 την πόλη της Θεσσαλονίκης και την Μακεδονία με προοπτική να κατακτήσει ολόκληρη την ηπειρωτική Ελλάδα.

 

 

Την επόμενη χρονιά (1204 - 1205) οι Λατίνοι επιχείρησαν να κατακτήσουν την [[Βιθυνία]] με αρχηγό τον Ερρίκο νεώτερο γιο του Βαλδουίνου αλλά οι Έλληνες αγρότες της Θράκης δυσαρεστημένοι από την βαριά φορολογία επαναστάτησαν εναντίον των Λατίνων, κάλεσαν για βοήθεια τον τσάρο των Βουλγάρων [[Καλογιάν της Βουλγαρίας|Καλογιάννη]] και του υποσχέθηκαν ότι θα του επιτρέψουν ότι θα στεφθεί ο ίδιος αυτοκράτορας. Η φρουρά της Ανδριανούπολης εξεγέρθηκε και ο Βαλδουίνος Α΄ ετοιμάστηκε για επίθεση εναντίον της πόλης μαζί με τον [[Ενρίκο Ντάντολο]], τον [[Λουδοβίκος του Μπλουά|Λουδοβίκο του Μπλουά]] και τον [[Γοδεφρείδος Βιλλεαρδουίνος|Γοδεφρείδο Βιλλεαρδουίνο]]. Στην μάχη της [[Αδριανούπολη|Ανδριανούπολης]] έξω από τα τείχη της πόλης (14 Απριλίου 1205) ο αυτοκράτορας Βαλδουίνος και οι σύμμαχοι του γνώρισαν την συντριβή από τον Καλογιάννη, ο Λουδοβίκος του Μπλουά σκοτώθηκε και ο Βαλδουίνος Α΄ συνελήφθη αιχμάλωτος.

Η τύχη του Βαλδουίνου μετά από αυτό το τραγικό γεγονός ήταν βέβαιη, οι φήμες σχετικά με τον θάνατο του αυτοκράτορα διαφέρουν, μια φήμη λέει ότι τον σκότωσε ο Καλογιάννης όταν εξοργίστηκε από μια νέα εξέγερση στην [[Φιλιππούπολη]] άλλη φήμη έλεγε ότι τον σκότωσε ο Καλογιάννης όταν είδε τον Βαλδουίνο να γλυκοκοιτάζει την γυναίκα του, ο Καλογιάννης στην έγγραφη αναφορά του στον πάπα [[Πάπας Ιννοκέντιος Γ΄|Ιννοκέντιο Γ΄]] γράφει απλά ότι ο αυτοκράτορας Βαλδουίνος πέθανε στην φυλακή. Ο γνωστός Βυζαντινός ιστορικός [[Γεώργιος Ακροπολίτης]] έγραφε σύμφωνα με γνωστό θρύλο ότι ο Καλογιάννης χρησιμοποιούσε το κρανίο του Βαλδουίνου Α΄ σαν κύπελλο για να πίνει νερό όπως έκανε 3 αιώνες πιο πριν ο Βούλγαρος χάνος [[Κρούμος]] με τον Βυζαντινό αυτοκράτορα [[Νικηφόρος Α´|Νικηφόρο Α΄]].

 

 

Η πληροφορία στους Λατίνους της Κωνσταντινούπολης ότι ο αυτοκράτορας Βαλδουίνος έχει πεθάνει επιβεβαιώθηκε τον Ιούλιο του 1206 όταν ο νεώτερος αδελφός του Ερρίκος στέφθηκε αυτοκράτορας ενώ στην [[Φλάνδρα]] ο άλλος αδελφός του Φίλιππος του Ναμύρ αντιβασιλιάς για λογαριασμό των ανήλικων θυγατέρων του Ιωάννας και Μαργαρίτας.