Ερρίκος της Φλάνδρας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 1:
{{Infobox Royalty
| όνομα = Ερρίκος της Φλάνδρας
Γραμμή 32 ⟶ 31 :
}}
[[Αρχείο:Henry Flandry.jpg|μικρογραφία|Αναπαράσταση σε νόμισμα του Ερρίκου της Φλάνδρας]]
Ο '''Ερρίκος της Φλάνδρας''' (''Henri Ier de Hainaut'', [[1176]] - [[11 Ιουνίου]] [[1216]]) δεύτερος [[Λατινική Αυτοκρατορία|Λατίνος αυτοκράτορας της Κωνσταντινούπολης]] ([[1206]] - [[1216]]]) ήταν νεώτερος γιος του [[Βαλδουίνος Ε΄ του Αινώ|Βαλδουίνου της Φλάνδρας]], E' κόμη του Αινώ και της [[Μαργαρίτα Α΄ της Φλάνδρας|Μαργαρίτας του Μετς]] αδελφής του Φιλίππου της Αλσατίας, κόμητος της Φλάνδρας διάδοχος στην Λατινική Αυτοκρατορία του μεγαλύτερου αδελφού του ιδρυτή της Λατινικής Αυτοκρατορίας [[Βαλδουίνος Α΄ της Κωνσταντινούπολης|Βαλδουίνου Α΄]].
==Συμμετοχή στην κατάληψη της Κωνσταντινούπολης με τον αδελφό του==
Συμμετείχε στην [[Δ΄ Σταυροφορία]] (1201) η οποία είχε αρχικά προορισμό τους Αγίους Τόπους αλλά εξετράπη τελικά στην [[Κωνσταντινούπολη]], το τελικό αποτέλεσμα ήταν η κατάληψη της Βυζαντινής πρωτεύουσας από τους Σταυροφόρους και η ίδρυση της Λατινικής Αυτοκρατορίας της Κωνσταντινούπολης. Οι πρωταγωνιστές στο κατόρθωμα αυτό των Σταυροφόρων ήταν ο ίδιος ο Ερρίκος της Φλάνδρας, ο μεγαλύτερος αδελφός του Βαλδουίνος, ο [[Βονιφάτιος ο Μομφερρατικός]], ο υπέργηρος δόγης της Βενετίας [[Ενρίκο Ντάντολο]] ο οποίος ήταν η ψυχή της επιχείρισης και ο [[Λουδοβίκος του Μπλουά]] οι οποίοι αποφάσισαν να διανέμουν τα λάφυρα. Στην διάρκεια της πολιορκίας του 1204 ο Ερρίκος επί κεφαλής μιας ομάδας 30 ευγενών προκειμένου να κερδίσει προμήθειες σύμφωνα με τον Ροβέρτο του Κλαρί λεηλάτησε ένα κάστρο στην [[Χηλή]] κοντά στην [[Μαύρη Θάλασσα]] το οποίο περιείχε πολύτιμα θρησκευτικά αντικείμενα όπως λείψανα του Χριστού και στην συνέχεια επέστρεψε στο στρατόπεδο των Σταυροφόρων.
==Επιτυχίες απέναντι στους αντιπάλους του σε Βουλγαρία και Νίκαια==
Όταν ο μεγαλύτερος αδελφό του Βαλδουίνος Α΄ ηττήθηκε και συνελήφθη αιχμάλωτος στην μάχη της Ανδριανούπολης από τον τσάρο των Βουλγάρων Καλογιάννη (Απρίλιος 1205) ο Ερρίκος ορίστηκε αντιβασιλιάς, όταν έφτασαν τα νέα ότι ο Βαλδουίνος πέθανε στην αιχμαλωσία ο Ερρίκος ορκίστηκε νέος Λατίνος αυτοκράτορας στις 20 Αυγούστου 1206. Οι Λομβαρδοί ευγενείς του [[Βασίλειο της Θεσσαλονίκης|Βασιλείου της Θεσσαλονίκης]] αρνήθηκαν να του δηλώσουν την υποταγή τους, <ref>Nicol 2002, p. 12.</ref> ακολούθησε διετής πόλεμος στον οποίο τελικά ο Ερρίκος νίκησε τους Λομβαρδούς και τους συμμάχους τους Ναΐτες ιππότες, ο Ερρίκος έκανε κατάσχεση στους ναούς των [[Ναΐτες Ιππότες|Ναΐτών]] στην [[Ραβέννικα]] και στο [[Λαμία|Ζητούνι.]] <ref>Coureas 2015, p. 175.</ref>
Ο Ερρίκος της Φλάνδρας ήταν ευσεβέστατος αυτοκράτορας στα πρώτα χρόνια της βασιλείας του ασχολήθηκε έντονα με πολέμους τόσο με τον τσάρο των Βουλγάρων Καλογιάννη όσο και με τον αντίπαλο του [[Αυτοκρατορία της Νίκαιας|Αυτοκράτορα της Νίκαιας]] [[Θεόδωρος Α΄ Λάσκαρης|Θεόδωρο Α΄ Λάσκαρη,]] αργότερα πολέμησε με τον τσάρο της Βουλγαρίας Μπορίλ διάδοχο του Καλογιάννη (1207 - 1217) και τον νίκησε στην μάχη της Φιλιππούπολης. Συμμετείχε στην πολιορκία της Θεσσαλονίκης με 2000 άντρες (2007) νικώντας τους Βουλγάρους, στην μάχη αυτή σκοτώθηκε και ο [[Καλογιάν της Βουλγαρίας|Καλογιάννης.]] Πραγματοποίησε επιτυχείς εκστρατείες στην Νίκαια (1207, 1211 - 1212) όπου κυρίευσε πολλές περιοχές στην περιοχή του Νυμφαίου αλλά επειδή ήθελε να ασχοληθεί περισσότερο με τα Ευρωπαϊκά προβλήματα αποφάσισε να κλείσει ειρήνη με τον Θεόδωρο Λάσκαρη αναγνωρίζοντας την ανεξαρτησία του (1214). <ref>Akropolites 2007, p. 148-151.</ref>
==Ευσεβής και δίκαιος αυτοκράτορας==
==Γενεαλογία Λατίνων αυτοκρατόρων Κωνσταντινουπόλεως==▼
Ο Ερρίκος της Φλάνδρας έδειξε διαφορετικό χαρακτήρα από τους υπόλοιπους Σταυροφόρους με έντονα φιλική συμπεριφορά στο Ελληνικό στοιχείο, σύμφωνα με τον σύγχρονο του Βυζαντινό ιστορικό [[Γεώργιος Ακροπολίτης|Γεώργιο Ακροπολίτη]] είχε μεγαλώσει με τα Ελληνικά και τα Βυζαντινά ιδεώδη όπως οι Έλληνες Βυζαντινοί αυτοκράτορες, οι σημαντικότεροι ευνοούμενοι του ήταν Έλληνες όπως και οι διοικητές των στρατευμάτων του. <ref>Akropolites 2007, p. 153.</ref> Χαρακτηριστικό παράδειγμα όταν έφτασαν οι απεσταλμένοι του πάπα [[Πάπας Ιννοκέντιος Γ΄|Ιννοκέντιου Γ΄]] να φυλακίσουν Ορθόδοξους κληρικούς επειδή δεν υπάκουσαν τις εντολές του, ο ίδιος ο Βαλδουίνος με την ιδιότητα του αυτοκράτορα δεν τους επέτρεψε να το κάνει. <ref>Akropolites 2007, p. 155-6.</ref>
Ο Ερρίκος ήταν πολύ γενναίος χαρακτήρας αλλά ποτέ βίαιος και πάντοτε ήταν ελεήμων στους αδύνατους, πέθανε στις 11 Ιουνίου 1216 σε ηλικία 40 ετών πιθανότατα δηλητηριασμένος από την δεύτερη σύζυγο του Μαρία της Βουλγαρίας κόρη του Καλογιάννη την οποία είχε παντρευτεί το 1213. <ref>Gardner 1912, p. 85-6.</ref> Διάδοχος του στην συνέχεια εξελέγη ο γαμπρός του [[Πέτρος Β΄ του Κουρτεναί]] (1217) ο οποίος τελικά δεν θα φτάσει στην Κωνσταντινούπολη να κυβερνήσει επειδή αιχμαλωτίστηκε στον δρόμο από τον δεσπότη της Ηπείρου [[Θεόδωρος Κομνηνός Δούκας|Θεόδωρο Κομνηνό Δούκα]], στο διάστημα αυτό την αντιβασιλεία ασκούσε στην Κωνσταντινούπολη η σύζυγο του και αδελφή του Πέτρου [[Γιολάντα της Φλάνδρας]], οι δυο γιοι τους [[Ροβέρτος του Κουρτεναί]] και [[Βαλδουίνος Β΄ της Κωνσταντινούπολης|Βαλδουίνος Β΄]] θα είναι οι δυο τελευταίοι Λατίνοι αυτοκράτορες της Κωνσταντινούπολης.
==Κληρονόμοι==
Ο Ερρίκος της Φλάνδρας παντρεύτηκε στον πρώτο του γάμο (4 Φεβρουαρίου 1207) την [[Αγνή η Μομφερατική|Αγνή του Μομφερράτου]] κόρη του Λατίνου αντιπάλου του και αρχηγού στην [[Δ΄ Σταυροφορία]][[Βονιφάτιος ο Μομφερρατικός|Βονιφάτιου του Μομφερρατικού]] η οποία πέθανε τον ίδιο χρόνο πιθανότατα από επιπλοκές κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης της. <ref>Joinville and Villehardouin 1963, p. 146,148.</ref> Μετά την ειρήνη που σύναψε με τους Βουλγάρους και τον θάνατο του Καλογιάννη παντρεύτηκε στον δεύτερο γάμο του την ίδια την κόρη του Καλογιάννη Μαρία της Βουλγαρίας (1213) η οποία τελικά τον δηλητηρίασε τρία χρόνια αργότερα χωρίς να έχουν αποκτήσει παιδιά (1216). <ref>Fine 1994, p. 81-2.</ref>
Ο Ερρίκος είχε μόνο μια νόθη κόρη αγνώστου ονόματος, παντρεύτηκε τον Αλεξέι Σλαβ ο οποίος πήρε τον τίτλο του δεσπότη. <ref>Fine 1994, p. 94.</ref>
{{family tree/start |summary=Latin emperors of Constantinople}}
Γραμμή 55 ⟶ 65 :
{{family tree/end}}
==Παραπομπές==
{{παραπομπές}}
==Πηγές==
*Akropolites, George (2007). The History. Translated by Macrides, Ruth. Oxford University Press.
*Coureas, Nicholas (2015). "The Latin and Greek Churches in former Byzantine Lands under Latin Rule". In Tsougarakis, Nickiphoros I.; Lock, Peter. A Companion to Latin Greece. Brill.
*Fine, J. V. A. (1994). The Late Medieval Balkans, A Critical Survey from the Late Twelfth Century to the Ottoman Conquest. University of Michigan Press.
*Gardner, A. (1912). The Lascarids of Nicæa, The Story of an Empire in Exile. Methuen.
*Harris, Jonathan (2014). Byzantium and the Crusades (2nd ed.). Bloomsbury.
*Joinville and Villehardouin (1963). Chronicles of the Crusades. Translated by Shaw, M. R. B. Penguin.
*Nicol, Donald M. (2002). The Last Centuries of Byzantium, 1261-1453. Cambridge University Press.
*Sturdza, M. D. (1999). Dictionnaire Historique et Généalogique des Grandes Familles de Grèce, d'Albanie et de Constantinople (2e ed.). Chez l'auteur.
==Εξωτερικοί σύνδεσμοι==
{{Διαδοχή|[[Λατινική Αυτοκρατορία|Λατίνος Αυτοκράτορας της Κωνσταντινούπολης]]<br>[[1205]]–[[1216]]|[[Βαλδουίνος Α΄ της Κωνσταντινούπολης]]|[[Πέτρος Β΄ του Κουρτεναί]]}}
| |||