Ελένη (μυθολογία): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
→Προ-Ομηρική Ελένη - θεότητα: + η παράδοση των κόκκινων αυγών |
|||
Γραμμή 46:
Στον εν λόγω μύθο η Λήδα, όπως κι η [[Λητώ]] της οποίας το όνομα φέρεται ίσως ταυτόσημο με το δικό της<ref>κατά Preller II, σ.90.</ref> γίνεται η προσωποποίηση της νύκτας όταν στο τελευταίο στάδιο ξεπροβάλει προς την ανατολή ως να κατατρέχεται ο λευκός κύκνος (η λευκή απόχρωση του ουρανού κατά το λυκαυγές) όπου παίρνοντάς τον στην αγκαλιά της λίγο αργότερα γεννιούνται οι δύο αστέρες που φωτίζουν τον κόσμο καθώς και η φωτεινή τους ενέργεια (η Ελένη) που επιδρά αντίστοιχα στη φύση.<br> Ως επίγειος τόπος της θαυμαστής αυτής γέννησης των Διοσκούρων και της Ελένης φέρονται είτε οι πρόποδες του Ταΰγετου<ref>Ύμν. ομηρ. ΛΘ΄,4</ref>, είτε "''εν Θεράπναις''"<ref>Πίνδαρος</ref>ε, είτε στις Αμύκλες<ref>Θεόκρ. ΚΒ΄ 122</ref><ref>Βιργίλ. ''Γεωργ. Γ΄, 89</ref>, είτε ακόμα πλησίον της νήσου Πέφνου στη δυτική ακτή της Λακωνίας, κατά εκδοχή του Αλκμάνου<ref>Παυσανίας Γ΄ 26,2</ref>, τόπος για τον οποίο οι αρχαίοι Μεσσήνιοι διατείνονταν ότι ανήκε άλλοτε σ΄ αυτούς και αντιποιούνταν τους Διόσκουρους.<ref>Παυσανίας Δ΄ 31,9</ref><br>
Ο συγκεκριμένος μύθος είναι ο επικρατέστερος στην αρχαία ελληνική γραμματεία και κυρίως στη λυρική ποίηση αλλά και στις τέχνες. Η δε επίδραση αυτού στον αρχαίο ελληνικό κόσμο υπήρξε τόσο έντονη ώστε πολλά σημεία αυτού πέρασαν ακόμα και στις παραδόσεις που δια μέσου των αιώνων διατηρούνται ακόμα μέχρι και σήμερα. Χαρακτηριστική περίπτωση η παράδοση της βαφής των κόκκινων αυγών, (παραδοσιακό χρώμα των Λακώνων) που υπαινίσσεται τον ερχομό του εαρινού Ηλίου<ref>Αδελβέρτος Κουν (A. Kuhn) στην "''Εφημερίδα της Συγκριτικής Γλωσσολογίας"'' (Zeitschrift für Vergleichende Sprachforschung) Ι σ.456</ref><ref>Βίλελμ Σβαρτς (Wilhelm Schwartz), "Der Ursprung der Mythologie" (Berlin: Hertz, 1860), σ.229</ref><ref>P. Decharme σ.597</ref>
=== Άλλοι μύθοι γέννησης ===
| |||