Παΐσιος του Χιλανδαρίου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο '''Παΐσιος του Χιλανδαρίου''' ({{lang-bg|Свети Паисий Хилендарски}}, 1722–1773) ήταν [[Βούλγαροι|Βούλγαρος]] κληρικός της [[Μονή Χιλανδαρίου|μονής Χιλανδαρίου]], σημαντική μορφή της βουλγαρικής εθνικής αναγέννησης, και αποτελεί [[Άγιος|άγιοάγιος]] της [[βουλγαρικής ορθόδοξης εκκλησίας]] από το 1962.<ref>{{Cite news|url=http://www.pravoslavie.ru/english/94638.htm|title=Venerable Paisius of Hilandar, Bulgaria / OrthoChristian.Com|accessdate=2017-04-17}}</ref> Είναι κυρίως γνωστός ως ο συγγραφέας του έργου ''Ιστορία Σλαβγιανομπολγκάρσκαγια'' (История славяноболгарская, ''σλαβοβουλγαρική ιστορία'') το οποίο αποτέλεσε το 2οδεύτερο βουλγαρικό ιστορικό έργο της νεότερης εποχής μετά την ''Ιστορία της Βουλγαρίας'' του 1667 του [[Πέταρ Μπόγκνταν Μπάξεβ]].<ref>{{cite book

Ο Παΐσιος γεννήθηκε στην επαρχία του [[Σάμοκοβ]], πιθανώς στο χωριό του [[Μπάνσκο]] στην νοτιοδυτική Βουλγαρία.<ref>"История на България", Издателство на Българската академия на науките, т. 5, София 1985, с. 128.</ref><ref>[https://books.google.com/books?id=JmFetR5Wqd8C&pg=PA85 ''The Encyclopedia of Eastern Orthodox Christianity''], John Anthony McGuckin, John Wiley & Sons, 2011, ISBN 1405185392, p.85.</ref> Έγινε κληρικός στην [[μονή Χιλανδαρίου]] του [[Άγιο Όρος|Αγίου Όρους]] το 1745, και μετέπειτα εξελίχθηκε σε ιερομόναχο και αναπληρωτή ηγούμενο. Για το έργο της σλαβοβουλγαρικής ιστορίας του, συγκέντρωσε υλικό επί 2δύο έτη, ταξιδεύοντας και σε μέρη όπως η Γερμανία, πριν ολοκληρώσει την συγγραφή του βιβλίου το 1762 στην [[μονή Ζωγράφου]]. Τα περιεχόμενα του βιβλίου κάλυπταν την πλήρη ιστορία των Βουλγάρων έως τότε και την περιγραφή της εθνικής τους ταυτότητας.<ref>{{cite book

Το πλέον διάσημο σημείο του βιβλίου του είναι στο σημείο όπου παρακινεί τους ομοεθνείς του να χρησιμοποιούν την δική τους γλώσσα και έθιμα, έναντι των ελληνικών:<blockquote>"''Ω, ανόητο έθνος! Γιατί ντρέπεστε να αποκαλείτε τον ευατόεαυτό σας Βουλγάρους και γιατί δεν γράφεται και δεν διαβάζεται στην μητρική σας γλώσσα; Δεν ήταν οι Βούλγαροι παντοδύναμοι και δοξασμένοι κάποτε; Δεν εισέπρατταν φόρους από τους δυνατούς Ρωμαίους και τους σοφούς Έλληνες; Από όλα τα σλαβικά έθνη ήταν το πιο γενναίο. Οι ηγεμόνες μας ήταν οι πρώτοι που αποκαλούσαν τους εαυτούς τους βασιλείς, οι πρώτοι που είχαν πατριάρχες, οι πρώτοι που βαπτίζανβάπτιζαν τον λαό τους(...) Γιατί ντρέπεστε για την μεγάλη σας ιστορία και για την μεγάλη σας γλώσσα και γιατί αφήνεστε στο να μετατρέπεστε σε Έλληνες; Γιατί νομίζετε πως είναι καλύτεροι σας; Λοιπόν, εδώ έχετε δίκιο γιατί είδατε ποτέ σας έναν Έλληνα να αφήνει την χώρα του και την καταγωγή του όπως κάνετε εσείς;''"</blockquote>

Τα διαγγέλματα αυτά του Παΐσιου επικεντρώνονταν στον τάση [[Εξελληνισμός|εξελληνισμού]] των Βουλγάρων η οποία γινόταν κυρίως από τους Έλληνες ιερωμένους και την παραδοσιακή ελληνική γραφή των ιερών κειμένων. Τα [[Μισελληνισμός|αντιελληνικάανθελληνικά]] αυτά γραπτά παρουσίαζαν τους [[Έλληνες]] ωςσαν κάποιο είδος εθνικού εχθρού των [[Βούλγαροι|Βουλγάρων]].<ref>The Formation of a Nationalist Bulgarian Intelligentsia, 1835-1878, Modern European history: a Garland series of outstanding dissertations, Thomas A. Meininger, Garland Pub., 1987, ISBN 0824080289, p. 75.</ref><ref>The Making of a Nation in the Balkans: Historiography of the Bulgarian Revival, Rumen Daskalov, Central European University Press, 2004, ISBN 9639241830, pp. 152-155.</ref><ref>Eastern Europe: an introduction to the people, lands, and culture. Vol. 2, Richard C. Frucht, ABC-CLIO, 2004, ISBN 1576078000, pp. 821-822.</ref> Το πρώτο αντίγραφο του βιβλίου έγινε το 1765.

Ως προς την οργάνωση του, το βιβλίο αποτελείται από 2δύο εισαγωγές, αρκετά κεφάλαια στα οποία περιγράφονται διάφορα ιστορικά γεγονότα, ένα κεφάλαιο σχετικά με τους Σλάβους διδασκάλους, τους μαθητές του Κυρίλλου και του Μεθόδιου, ένα κεφάλαιο για τους Βούλγαρους αγίους, και επίλογο. Ο Παΐσιος συνέχισε κατόπιν την διδασκαλία του ως μέλος [[Επαιτικά τάγματα|επαιτικού τάγματος]], ταξιδεύοντας σε διάφορες περιοχές της Βουλγαρίας. Θεωρείται πως πέθανε κατά την επιστροφή του από την Βουλγαρία στο [[Άγιο Όρος]], στην περιοχή του [[Ασένοβγκραντ]].