Λουκίνο Βισκόντι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Το 1939, μετά το θάνατο της μητέρας του, ο Βισκόντι μετακομίζει από το Μιλάνο στη [[Ρώμη]].<ref name=lvnet/> Εκεί γνωρίζει ορισμένους νεαρούς διανοούμενους, μανιώδεις με τον κινηματογράφο και μαρξιστές.<ref>Luchino Visconti, Paul Louis Thirard 74</ref> Πρόκειται για τον Μάριο Αλικάτα, τον Τζουζέπε Ντε Σάντις, τον Τζιάνι Πουτσίνι και τον [[Μικελάντζελο Αντονιόνι]], μαζί με τους οποίους γράφει στο περιοδικό "Cinema", που διευθύνει ο Βιτόριο Μουσολίνι, γιος του [[Μπενίτο Μουσολίνι]]. Με τα άτομα της ομάδας αυτής ο Βισκόντι θα γυρίσει την πρώτη του ταινία, ''[[Διαβολικοί Εραστές]] (Ossessione)'' (1943). Βασισμένη πάνω στο μυθιστόρημα του Τζέιμς Μ. Κέιν, ''Ο Ταχυδρόμος Χτυπάει πάντα δυο Φορές'', αποτελεί τη γενέθλια ταινία του ιταλικού νεορεαλισμού, ενός όρου που καθιερώθηκε χάρη στον μοντέρ του φιλμ, Μάριο Σεραντρέι.<ref name=emm/><ref name="Luchino Visconti, 102">Luchino Visconti, 102</ref> Τα γυρίσματα λαμβάνουν χώρα κατά τη διάρκεια του [[Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος|πολέμου]], με αποτέλεσμα οι συντελεστές της ταινίας να αντιμετωπίζουν σημαντικές δυσχέρειες: όλο το υλικό ελέγχεται από τη λογοκρισία του [[φασισμός|φασιστικού καθεστώτος]], ενώ μεγια να καλυφθούν τα έξοδα βαρύνεταιτης κιταινίας ο ίδιος ο Βισκόντι αναγκάζεται να διαθέσει ένα μέρος της οικογενειακής του περισουσίας.<ref name="Luchino Visconti, 102"/><ref>{{Cite book|title=A screen of time: A study of Luchino Visconti|last=Stirling|first=Monica|publisher=Harcourt Brace Jovanovich; 1st edition|year=1979|isbn=978-0151796847|location=ΗΠΑ|page=74}}</ref> Το ''[[Διαβολικοί Εραστές|Ossessione]]'' ταράζει τα νερά στον ιταλικό κινηματογράφο και γρήγορα απαγορεύεται από τη λογοκρισία.<ref name=bfi"Luchino Visconti, 7">{{citeLuchino webVisconti, 7</ref>

Τρία χρόνια αργότερα, το 1963, ο Βισκόντι βραβεύεται με το [[Χρυσός Φοίνικας|Χρυσό Φοίνικα]] στο [[Φεστιβάλ των Καννών]] για την ταινία ''Ο Γατόπαρδος'', βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα του [[Τζουζέππε Τομάζι ντι Λαμπεντούζα]]. Ο Ιταλός σκηνοθέτης εστιάζει, για ακόμη μια φορά, σε ένα από τα αγαπημένα του θέματα: την παρακμή της αριστοκρατίας και την άνοδο της μεγαλοαστικής τάξης με φόντο τη [[Σικελία]] κατά τον δεύτερο μισό του 19ου αιώνα.<ref>''Ταινίες-σταθμοί και νέα ταλέντα'', Ιστορικό Λεύκωμα 1963, σελ. 153-154, Καθημερινή (1997)</ref> Χαρακτηριστικό στοιχείο της ταινίας είναι τα εντυπωσιακά σκηνικά, καθώς ακόμη και τα συρτάρια ήταν γεμάτα με αυθεντικά αντικείμενα εποχής.<ref name="Luchino Visconti, 7"/> Ξεχωριστή η ερμηνεία του [[Μπαρτ Λάνκαστερ]] που ενσαρκώνει τον ξεπεσμένο αριστοκράτηπρίγκιπα Φαμπρίτσιο Σαλίνα.

Το 1974 ο Βισκόντι, παρά την ήδη κλονισμένη υγεία του ολοκληρώνει μια ακόμα ταινία, τη ''Γοητεία της Αμαρτίας'', που αποτελεί ίσως την πιο αυτοβιογραφική δημιουργία του.<ref>Luchino Visconti, 100</ref> Οι παραγωγοί είχαν ορίσει ως "εφεδρικό" σκηνοθέτη τον πρωταγωνιστή [[Μπαρτ Λάνκαστερ]], σε περίπτωση που η υγεία του Βισκόντι δεν του επέτρεπε να συνεχίσει τα γυρίσματα.<ref>Luchino Visconti, 97</ref> Η πλοκή του έργου περιστρέφεται γύρω από έναν ηλικιωμένο και μοναχικό καθηγητή, ο οποίος αναστατώνεται όταν μια οικογένεια νεόπλουτων αστών και ένας διεφθαρμένος αλλά γοητευτικός νέος εισβάλλουν στη μονότονη ζωή του. Πρόκειται για μια σκληρή κριτική της πολιτικής και κοινωνικής κατάστασης της μεταπολεμικής [[Ιταλία]]ς, ενώ σε δεύτερο επίπεδο η ταινία πραγματεύεται τον κρυφό ομοφυλοφιλικό ερωτισμό μεταξύ του καθηγητή και του νεαρού Κόνραντ.

Η τελευταία ταινία του Βισκόντι είναι ''Ο Αθώος'' (1976), που γυρίζεται ενώ ο σκηνοθέτης είναι πλέον σχεδόν παράλυτος. Βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Γκαμπριέλε ντ' Ανούντσιο<ref>{{cite web

ΟΗ Λουκίνοτελευταία Βισκόντι πεθαίνει στις 17 Μαρτίουταινία του 1976 στη Ρώμη, ενώ ''Ο Αθώος'' βρίσκεται ήδη στη φάση του μοντάζ. Ολοκληρώνεταιολοκληρώνεται από τους συνεργάτες του, με βάση τις δικές του υποδείξεις, και προβάλλεται στο Φεστιβάλ των Καννών της ίδιας χρονιάς ως φόρος τιμής στο σκηνοθέτη.<ref>Luchino Visconti, 51</ref>

Εκτός από τον κινηματογράφο, σημαντική είναι η προσφορά του Βισκόντι και στο [[θέατρο]]. Η πρώτη του θεατρική παράσταση που ανέβασε ως σκηνοθέτης είναι το έργο ''Τρομεροί Γονείς'' του [[Ζαν Κοκτώ]], που ανεβαίνει στο θέατρο Ελιζέο της Ρώμης τον Ιανουάριο του 1945. Η επαναστατική σκηνοθεσία του έργου, βασισμένη στο μοντέλο του νεορεαλισμού του ''Ossessione'', προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση.<ref>Luchino Visconti, 44</ref> Ακολούθως, και ιδίως στα πρώτα χρόνια της καριέρας του, ο Βισκόντι σκηνοθετεί αρκετές θεατρικές παραστάσεις, κυρίως έργα των [[Άντον Τσέχωφ|Τσέχωφ]], [[Σαίξπηρ]], [[Τενεσί Ουίλιαμς]] και [[Άρθουρ Μίλερ]], ενώ το 1953 ανεβάζει τη [[Μήδεια]] του [[Ευριπίδης|Ευριπίδη]]. Συνεργάζεται επίσης με το θίασο της Ρίνα Μορέλι και του Πάολο Στόππα αλλά και με τον διάσημο ηθοποιό [[Βιτόριο Γκάσμαν]].

Η αγάπη του Βισκόντι για την [[όπερα]] είναι εμφανής από την ταινία του 1954 ''[[Έτσι Τελείωσε Μια Μεγάλη Αγάπη|Senso]]'', η οποία ξεκινά με την τέταρτη πράξη του [[Τροβατόρε]], γυρισμένη στο Θέατρο Λα Φενίτσε της [[Βενετία]]ς. Η πρώτη του όπερα που σκηνοθέτησε ήταν η ''Βεστάλε'' του Gaspare Spontini που ανέβηκε στη [[Σκάλα του Μιλάνου]] τον Δεκέμβριο του 1954. <br />

|accessdate = 9 Μαρτίου 2012}}</ref> Η [[Τραβιάτα]] το 1955 και η [[Άννα Μπολένα]] το 1957, με πρωταγωνίστρια και στις δύο τη [[Μαρία Κάλλας]]. Ο Βισκόντι, άλλωστε, επηρέασε βαθύτατα την καριέρα της μεγάλης ντίβας, αφού μέσα από τη συνεργασία τους τη βοήθησε να τελειοποιήσει το υποκριτικό της ταλέντο.<ref name=bfiVima/><ref>{{Cite namebook|title=VimaLuchino Visconti, The Flames of passion|last=Laurence|first=Schifano|publisher=HarperCollins Publishers Ltd|year=1990|isbn=978-0002154789|location=UK|page=286}}</ref> Μετά την Ελβίρα ντε Χιντάλγκο, πρώτη δασκάλα της [[Μαρία Κάλλας|Κάλλας]] στο Ωδείο Αθηνών,  και τον μαέστρο Τούλιο Σεραφίν, κανένας άλλος δεν επηρέασε τόσο την καλλιτεχνική εξέλιξη της Κάλλας όσο ο Βισκόντι.<ref>{{Cite book|title=A screen of time: A study of Luchino Visconti|last=Stirling|first=Monica|publisher=Harcourt Brace Jovanovich; 1st edition|year=1979|isbn=978-0151796847|location=ΗΠΑ|page=74}}</ref>

Ο Λουκίνο Βισκόντι δεν έκρυψε ποτέ πως είναι [[ομοφυλοφιλία|ομοφυλόφιλος]], όπως και ο πατέρας του, Τζιουζέπε.<ref name="bfi">{{cite web|url=http://www.bfi.org.uk/features/visconti/biography.html|title=Luchino Visconti: Biography|date=6 Μαΐου 2009|publisher=BFI|accessdate=5 Μαρτίου 2012}}</ref> Η ομοφυλοφιλία του εκφράζεται ανοιχτά για πρώτη φορά την περίοδο που ζει στο Παρίσι,<ref name=NYT/> ενώ σύντροφοι του υπήρξαν ο σκηνοθέτης και συνεργάτης του [[Φράνκο Τζεφιρέλι]] <ref>{{Cite book|title=Luchino Visconti: The Flames of Passion|last=Schifano|first=Laurence|publisher=HarperCollins Publishers Ltd; 1st UK ed edition|year=1990|isbn=978-0002154789|location=UK|page=431}}</ref> και ο [[Αυστρία|Αυστριακός]] ηθοποιός [[Χέλμουτ Μπέργκερ]] <ref name=":2">{{Cite book|title=Luchino Visconti: The Flames of Passion|last=Schifano|first=Laurence|publisher=HarperCollins Publishers Ltd; 1st UK ed edition|year=1990|isbn=978-0002154789|location=UK|page=404}}</ref> που πρωταγωνιστεί στις ταινίες ''Οι Καταραμένοι'', ''Το Λυκόφως των Θεών'' και ''Η Γοητεία της Αμαρτίας''. Η ομοφυλοφιλία είναι ένα θέμα που απαντά σε αρκετές ταινίες του Βισκόντι, κυρίως σε αυτές της τελευταίας περιόδου. Πάντως, σε κανένα έργο του δεν πρωταγωνιστεί κάποιος ανοιχτά ομοφυλόφιλος χαρακτήρας, αλλά συχνά παρατηρείται ένας υφέρπων ομοφυλοφιλικός ερωτισμός και ανεκδήλωτα ομοφυλοφιλικά ένστικτα μεταξύ των ηρώων.<ref name=bfi":2" />