Βολιβία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Μετά από 12 χρόνια στην εξουσία, το κίνημα παρουσίασε τις πρώτες εσωτερικές εντάσεις, με συνέπεια το [[1964]] να ανατραπεί ο πρόεδρος Εστενσόρο από μία στρατιωτική δικτατορία. Αν και η Βολιβία ανήκει σ' εκείνη τη σπάνια κατηγορία χωρών για τις οποίες ένα στρατιωτικό πραξικόπημα μάλλον δεν αποτελεί είδηση πρώτης γραμμής, οι αιματηρές ταραχές του φθινοπώρου του 1964 συνιστούν τη χειρότερη κρίση που γνώρισε η χώρα από την επανάσταση του 1952, όταν οι εξεγερμένοι εργάτες και φοιτητές ανέτρεψαν το δικτατορικό καθεστώς και έφεραν στην εξουσία το Εθνικό Επαναστατικό Κίνημα, υπό την ηγεσία του Βίκτορ Παζ Εστενσόρο. Το τελευταίο δεκαήμερο του Οκτωβρίου του 1964 οι εργάτες και οι φοιτητές βρέθηκαν ξανά στα οδοφράγματα σε όλες σχεδόν τις μεγάλες πόλεις της Βολιβίας, αυτή τη φορά όμως όχι για να στηρίξουν αλλά για να ανατρέψουν τον Εστενσόρο, ο οποίος από τις [[31 Μαΐου]] εκτούσεέκτιε την τρίτη προεδρική του θητεία. Στις εκλογές αυτές, ο 56χρονος Εστενσόρο ήταν ο μοναδικός υποψήφιος καθώς όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, από την ακροδεξιά "Σοσιαλιστική Φάλαγγα" μέχρι το μαρξιστικό "Επαναστατικό Κόμμα της Πατριωτικής Αριστεράς" του Χουάν Λεχίν, απείχαν από την ψηφοφορία καταγγέλοντάς την ως "τη μεγαλύτερη φάρσα στην ιστορία της χώρας". Η ένταση κλιμακώθηκε μετά την κήρυξη της χώρας σε κατάσταση πολιορκίας, με πρόσχημα την αποκάλυψη συνωμοσίας για τη δολοφονία του Εστενσόρο. Το πενθήμερο [[26 Οκτωβρίου|26]]-[[30 Οκτωβρίου]], οι φωτιές της εξέγερσης απλώθηκαν σε όλα τα αστικά κέντρα: στην πρωτεύουσα [[Λα Πας]] το υπουργείο Υγείας πυρπολήθηκε από διαδηλωτές. Στην Κοχαμπάμπα χιλιάδες φοιτητές έστησαν οδοφράγματα και έδωσαν φονικές μάχες με δυνάμεις του στρατού και της αστυνομίας. Στο [[Σούκρε]] εκατοντάδες διαδηλωτές λεηλάτησαν τα τοπικά γραφεία του M.N.R. Αλλά το επίκεντρο της εξέγερσης ήταν η βιομηχανική πόλη Ορούρο, όπου βρίσκονταν τα μεγαλύτερα ορυχεία κασίτερου -ένα προϊόν από το οποίο η Βολιβία προσποριζόταν άνω του 50% των ετήσιων εσόδων της. Οι σκληροτράχηλοι εργάτες των ορυχείων, που καθοδηγούνταν από τον παλιό τους συνάδελφο, πρώην αντιπρόεδρο της χώρας και νυν γενικό γραμματέα της Εργατικής Συνομοσπονδίας, Χουάν Λεχίν, είχαν πάντα μεγάλη πολιτική δύναμη λόγω του πρωταγωνιστικού τους ρόλου στην επανάσταση του 1952. Πλέον ήταν η ώρα να την χρησιμοποιήσουν: με δυναμίτες στα χέρια παρήλασαν στους δρόμους του Ορούρο, σε μία εντυπωσιακή πορεία στις [[28 Οκτωβρίου]], που προοριζόταν να ενωθεί με μία φοιτητική διαδήλωση. Δεν πρόλαβαν, όμως, καθώς ισχυρές δυνάμεις του στρατού τούς διέλυσαν με δακρυγόνα και σφαίρες, για να ακολουθήσει ένα όργιο βίας και συλλήψεων σ' όλη τη χώρα, όπως των φοιτητών της Λα Πας. Πάνω από πενήντα οι νεκροί, εκατοντάδες τραυματίες, χιλιάδες συλληφθέντες. Την επομένη, ο Εστενσόρο διέκοψε τις διπλωματικές σχέσεις της χώρας του με την [[Τσεχοσλοβακία]], καταγγέλοντας την ανάμιξή της στον εξοπλισμό των εργατών του Ορούρο. Οι σημαίες της εξέγερσης συνέχισαν να κυματίζουν στους δρόμους της Λα Πας μέχρι τις [[3 Νοεμβρίου]], όταν εκδηλώθηκε σχεδόν αναίμακτο πραξικόπημα με επικεφαλής τον αντιπρόεδρο της χώρας, στρατηγό Ρενέ Μπαριέντος. Ο Εστενσόρο, ακολουθώντας τη μοίρα πολλών Λατινοαμερικανών προέδρων, κατέφυγε αεροπορικώς μετά της οικογενείας του στη [[Λίμα]] την ώρα που οι στρατιωτικές δυνάμεις των κινηματιών προσπαθούσαν να αποκαταστήσουν δια πυρός και σιδήρου την ηρεμία στις εξεγερμένες βολιβιανές πολιτείες<ref>''Χούντα των στρατηγών στη Βολιβία'', Ιστορικό Λεύκωμα 1964, σελ. 122-125, Καθημερινή (1997)</ref>.