Πόλεμος των Έξι Ημερών: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ Αντικατάσταση παρωχημένου προτύπου με references tag |
→Τα Στενά του Τιράν: βελτίωση γλώσσας |
||
Γραμμή 99:
Τα αραβικά κράτη αμφισβήτησαν το δικαίωμα του Ισραήλ για δίοδο μέσω των στενών. Τόνισαν πως δεν είχαν υπογράψει την Σύμβαση περί Χωρικών Υδάτων και Κοινής Συνοριακής Ζώνης κυρίως εξαιτίας του άρθρου 16 (4) το οποίο έδινε αυτό το δικαίωμα στο Ισραήλ. Όμως, εδώ και καιρό ήταν πρακτική των κρατών και του συνήθη διεθνούς δικαίου πως όλα τα πλοία έχουν ένα δικαίωμα αβλαβούς διέλευσης μέσω των χωρικών υδάτων. Συνεπώς γι’ αυτό η Αίγυπτος είχε επιτρέψει την δίοδο ως ζήτημα κρατικής πρακτικής ώσπου αργότερα υπέβαλε πως η opinio juris της σ’ αυτό το θέμα ήταν σύμφωνη με την πρακτική της. Περαιτέρω, όταν η Αίγυπτος κατείχε τα Σαουδαραβικά νησιά του Sanafir και του Tiran το 1950, παρείχε εγγυήσεις στις ΗΠΑ πως η στρατιωτική κατοχή δεν θα χρησιμοποιούνταν για να εμποδίσει την ελεύθερη δίοδο, και πως η Αίγυπτος αναγνωρίζει πως τέτοια ελεύθερα περάσματα είναι «σε συμφωνία με την διεθνή πρακτική και τις αναγνωρισμένες αρχές του διεθνούς δικαίου». Το 1949 το Διεθνές Δικαστήριο κράτησε την [[Επεισόδιο Στενών Κερκύρας|Υπόθεση του Πορθμού της Κέρκυρας]] (Ηνωμένο Βασίλειο εναντίον Αλβανίας) όπου ένα στενό υπερκαλύφθηκε από ξένα πλοία σε χωρικά ύδατα, ακόμα και πολεμικά, τα οποία είχαν αναφαίρετο δικαίωμα αβλαβούς περάσματος μέσω τέτοιων στενών χρησιμοποιημένων για διεθνή ναυσιπλοΐα μεταξύ μερών ανοιχτής θάλασσας, αλλά καθόρισε όρο για το αθώο πέρασμα μέσω στενών μέσα σε χωρικά ύδατα ενός ξένους κράτους. Αυτά τα όρια δεν είχαν κωδικοποιηθεί ως την Σύμβαση περί Χωρικών Υδάτων και Κοινής Συνοριακής Ζώνης.
Στην Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ μετά τον πόλεμο, τα Αραβικά κράτη και οι υποστηρικτές τους είπαν πως ακόμα κι αν το διεθνές δίκαιο έδινε το δικαίωμα περάσματος στο Ισραήλ, αυτό σε καμία περίπτωση δεν νομιμοποιούσε το Ισραήλ να το διεκδικήσει με επίθεση κατά της Αιγύπτου, επειδή το κλείσιμο δεν συνιστούσε «ένοπλη επίθεση» όπως προσδιορίζεται από το Άρθρο 51 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Συμφώνως μ’ αυτό το σημείο, ο καθηγητής διεθνούς δικαίου John Quigley υποστηρίζει πως υπό το δόγμα της αναλογικότητας, το Ισραήλ θα είχε την νομιμοποίηση να χρησιμοποιήσει ένοπλη βία μόνο αν ήταν απαραίτητο να εξασφαλίσει το δικαίωμα για δίοδο. Άλλοι διαφώνησαν: μετά την εκστρατεία του 1956 στην οποία το Ισραήλ κατέκτησε το Sharm el-Sheikh και άνοιξε τα κλειστά Στενά, αναγκάστηκε ν’ αποσυρθεί και να επιστρέψει την περιοχή στην Αίγυπτο.
Το Ισραήλ έβλεπε το κλείσιμο των στενών με κάποιο φόβο και ζητήθηκε από τις Η.Π.Α. με το Ηνωμένο Βασίλειο ν’ ανοίξουν τα στενά του Τιράν, όπως εγγυήθηκαν πως θα έκαναν το 1957. Η πρόταση του [[Χάρολντ Ουίλσον]] για μία διεθνή ναυτική δύναμη για να αντιμετωπίσει την κρίση υιοθετήθηκε από τον πρόεδρο Τζόνσον, αλλά πήρε μικρή υποστήριξη, και μόνο η Βρετανία με την Ολλανδία προσφέρθηκαν να δώσουν πλοία.
|