Το Ισραήλ έβλεπε το κλείσιμο των στενών με κάποιο φόβο και ζητήθηκε από τις Η.Π.Α. με το Ηνωμένο Βασίλειο ν’ ανοίξουν τα στενά του Τιράν, όπως εγγυήθηκαν πως θα έκαναν το 1957. Η πρόταση του [[Χάρολντ Ουίλσον]] για μία διεθνή ναυτική δύναμη για να αντιμετωπίσει την κρίση υιοθετήθηκε από τον πρόεδρο Τζόνσον, αλλά πήρε μικρή υποστήριξη, και μόνο η Βρετανία με την Ολλανδία προσφέρθηκαν να δώσουν πλοία.
Ο Γιτζάκ Ράμπιν ανέφερε πως το υπουργικό συμβούλιο βρισκόταν σε πλήρη αδιέξοδο σχετικά με το ζήτημα του αποκλεισμού. Ο υπουργός Εσωτερικών ΜοσιέMoshe Haim Shapira συγκεκριμένα είχε τονίσει πως τα στενά ήταν κλειστά από το 1951 ως το 1956 χωρίς εκείνη η κατάσταση να θέσει σε κίνδυνο την ασφάλεια του Ισραήλ. Ωστόσο, στο Ισραήλ, η ένταση αύξανε την πολιτική ισχύ της φιλοπόλεμης μερίδας της πολιτικής σκηνής, με αιχμή του δόρατος τον ήρωα της κατάληψης του Σινά στον πόλεμο του 1956: τον μονόφθαλμο στρατηγό [[Μοσέ Νταγιάν]], ο οποίος δεν έπαυε σε ολόκληρο το διάστημα αυτό να πιέζει για άμεση έναρξη εχθροπραξιών και την [[1 Ιουνίου|1η Ιουνίου]] ανέλαβε το υπουργείο Άμυνας, χαρτοφυλάκιο που κρατούσε ο πρωθυπουργός Εσκόλ. Το κλείσιμο των στενών του Τιράν αποτελούσε άλλωστε για το Ισραήλ δεδηλωμένη αιτία πολέμου από το [[1960]]. Πέραν αυτού και από τα μέσα της δεκαετίας του 1950 ήδη, ο ιστορικός ηγέτης του Ισραήλ, Νταβίντ Μπεν Γκουριόν, είχε καταστήσει θεμέλιο της ισραηλινής πολιτικής την αντίληψη ότι μόνο η δύναμη των όπλων εξασφαλίζει την ασφάλεια της χώρας και ότι συνεπώς, έστω και διά της βίας, οι Άραβες θα πρέπει να υποταχθούν στους όρους του Ισραήλ, στόχος που περιελάμβανε την κατάκτηση επιπλέον εδαφών.
