Μουσείο του Λούβρου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
μ Αναστροφή της επεξεργασίας από τον 94.69.209.114 (συνεισφ.), επιστροφή στην τελευταία εκδοχή υπό [[Χρή... |
||
Γραμμή 1:
{{coord|48.8625|2.3364|type:landmark|format=dms|display=title}}
{{Πληροφορίες κτιρίου|ονομασία=Μουσείο του Λούβρου|τοπική ονομασία=Louvre|εικόνα=Louvre Museum Wikimedia Commons.jpg|λεζάντα=Ο προαύλιος χώρος του μουσείου.|λογότυπο=Musee du Louvre 1992 logo.png|λεζάντα λογότυπου=Το λογότυπο του μουσείου.|άλλες ονομασίες=Λούβρο|διεύθυνση=99, rue de Rivoli 75001|πόλη=Παρίσι|χώρα=Γαλλία|συντεταγμένες=|σημάδι χάρτη=|περιγραφή χάρτη=Η τοποθεσία που βρίσκεται το μουσείο.|ημερομηνία έναρξης κατασκευής=10 Αυγούστου 1793|είδος=Μουσείο|δημιουργός=Ναπολέων Α΄ της Γαλλίας|ιδιοκτήτης=Κυβέρνηση της Γαλλικής Δημοκρατίας|ιστοσελίδα=http://www.louvre.fr/}}[[Αρχείο:Louvre at night centered.jpg|right|thumb|300px|Μουσείο του Λούβρου]]
{{Location map start|Παρίσι |float= right
|width= 220
Γραμμή 21 ⟶ 22 :
== Η ονομασία ==
[[Αρχείο:Louvre - Les Très Riches Heures.jpg|thumb|right|Το Λούβρο ως φρούριο]]
Το Λούβρο αρχικά ήταν αμυντικό φρούριο και υπάρχουν διάφορες εκδοχές για την ονομασία του. Σύμφωνα με την πρώτη, ονομάστηκε Λούβρο λόγω του τοπωνυμίου της περιοχής όπου οικοδομήθηκε - αυτή λεγόταν Lupara.
== Οι πρώτες συλλογές ==
Το Λούβρο έγινε μουσείο μετά την [[Γαλλική επανάσταση]]. Μέχρι τότε ήταν ανάκτορο των βασιλέων της [[Γαλλία]]ς και πιο πριν απλώς φρούριο. Συγκεκριμένα το κτίριο που σήμερα στεγάζει το μουσείο οικοδομήθηκε σταδιακά στο πέρασμα των αιώνων αλλάζοντας σημαντικά μορφή ανάλογα με τις χρήσεις του.
[[Αρχείο:Mona Lisa, by Leonardo da Vinci, from C2RMF retouched.jpg|thumb|right|[[Μόνα Λίζα|Τζοκόντα]]]]
Αρχικά, το 1190, οικοδομήθηκε εκεί ένα μεγάλο οχυρό από τον βασιλιά [[Φίλιππος Β΄|Φίλιππο Β΄ Αύγουστο]]. Άλλαξε πολύ η αρχιτεκτονική και η μορφή του απ'τους διαδόχους προκειμένου να το χρησιμοποιήσουν ως ανάκτορο, καθιστώντας το σημαντικά πολυτελέστερο και πιο καλλιτεχνικό. Παράλληλα, με το πέρασμα των αιώνων, οι βασιλείς της Γαλλίας φρόντιζαν να αποκτούν και διάφορα πολύτιμα αντικείμενα - άλλα ήταν λάφυρα πολέμων και άλλα αγορές ή δωρεές προς αυτούς. Τα αντικείμενα αυτά, στην πλειοψηφία τους ζωγραφικοί πίνακες, αποτέλεσαν σταδιακά τη λεγόμενη "βασιλική συλλογή" που υπήρξε και ο αρχικός πυρήνας του μουσείου όταν αυτό από ανάκτορο μεταβλήθηκε σε κέντρο τέχνης και μουσείο μετά τη γαλλική επανάσταση.
Τα πρώτα έργα σε είδος συλλογής άρχισαν ουσιαστικά να συγκεντρώνονται γύρω στο 1500 από τον [[Φραγκίσκος Α΄ της Γαλλίας|Φραγκίσκο Α΄]]. Ο Φραγκίσκος ήταν εκείνος που απέκτησε (το 1519) τη [[Μόνα Λίζα|Τζοκόντα]] του [[Λεονάρντο ντα Βίντσι]] όπως και την "Ωραία Κηπουρό" και την "Αγία Οικογένεια" του [[Ραφαήλ]]. Επί Φραγκίσκου αποκτήθηκε η προσωπογραφία του (έργο του [[Τιτσιάνο]]) και ο "Ευαγγελισμός" του [[Φρα Μπαρτολομέο]]. Ο Φραγκίσκος επίσης επέκτεινε σημαντικά τις πτέρυγες του χώρου για να προβάλλεται πιο λαμπρά η βασιλική συλλογή. Το 1549 δημιουργήθηκε μια μεγάλη αίθουσα εορτασμών (αλλά που χρησίμευσε αργότερα και ως δικαστήριο) και που είναι σήμερα η "Αίθουσα των Καρυάτιδων" - φιλοξενεί πιστά αντίγραφα των Καρυάτιδων και πολλά πρωτότυπα έργα της αρχαιότητας. Το 1553 ολοκληρώθηκε η αίθουσα που οδηγούσε τότε στον προθάλαμο του βασιλιά και που σήμερα είναι η αίθουσα ετρουσκικών αρχαιοτήτων. Το Λούβρο ξαναπήρε ώθηση το 1600 επί Ερρίκου Δ', ο οποίος αύξησε τη συλλογή (κυρίως πινάκων ζωγραφικής) και έφτασε αυτή να αριθμεί τότε 200 ξεχωριστά έργα.
Αυτό που σήμερα στο μουσείο ονομάζεται "Στοά του Απόλλωνα" δημιουργήθηκε περίπου το 1602 από την σύζυγο του [[Ερρίκος Δ΄|Ερρίκου Δ΄]], τη [[Μαρία των Μεδίκων]], που θέλησε εκεί να διαμορφώσει μια αίθουσα τέχνης με προσωπογραφίες βασιλέων και την ονόμασε "Αίθουσα των Πινάκων". Το 1639 προστέθηκε στο κτίσμα ο "Πύργος του Ρολογιού".
Η "βασιλική συλλογή" αυξήθηκε σημαντικά και επί Λουδοβίκου ΙΓ΄, χάρη όμως μάλλον στον [[καρδινάλιος Ρισελιέ|καρδινάλιο Ρισελιέ]] παρά στον ίδιο. Ο Ρισελιέ είχε αποκτήσει μια μεγάλη προσωπική συλλογή έργων τέχνης και με το θάνατό του το [[1642]] αυτή πέρασε ως κληροδότημα στον βασιλιά της Γαλλίας και από αυτόν στη βασιλική συλλογή. Ανάμεσα στα έργα που είχε αποκτήσει ο Ρισελιέ και σήμερα ανήκουν στο Λούβρο ήταν και το "Δείπνο στην Εμμαούς", του [[Βερονέζε]]. Το 1625 στη βασιλική συλλογή (και σήμερα στου μουσείου του Λούβρου) προστέθηκαν 24 πίνακες του [[Πέτερ Πάουλ Ρούμπενς]] με θέμα τη ζωή της [[Μαρία των Μεδίκων|Μαρίας των Μεδίκων]] συζύγου του [[Ερρίκος Δ΄ της Γαλλίας|Ερρίκου Δ΄]].
== Σημαντική ώθηση ==
Όταν πέθανε ο [[Λουδοβίκος ΙΓ΄]] ανέλαβε τα ηνία της χώρας ουσιαστικά ο [[καρδινάλιος Μαζαρέν]] (Μαζαρίνος), ο οποίος κατάφερε να εμπλουτίσει σημαντικά το Λούβρο. Το 1661 πέθανε ο Μαζαρέν και την ίδια χρονιά εκδηλώθηκε στα ανάκτορα μεγάλη πυρκαϊά που απείλησε και τη βασιλική συλλογή. Στη συνέχεια ανέλαβε πλήρως τη διακυβέρνηση της χώρας ο [[Λουδοβίκος ΙΔ΄]] που ήταν επίσης φιλότεχνος. Θεωρείται ότι για τη βασιλική συλλογή σημαντικότεροι υπήρξαν ο Φραγκίσκος ο Α΄, ο [[Λουδοβίκος ΙΔ΄|Λουδοβίκος ο ΙΔ΄]] και αργότερα ο [[Ναπολέων]]. Ο Λουδοβίκος ΙΔ΄ ανέθεσε στον πρωθυπουργό του [[Ζαν Μπατίστ Κολμπέρ]] να κάνει συστηματικά αγορές και να ψάχνει ευκαιρίες. Επί της βασιλείας του το Λούβρο απέκτησε, το [[1662]], τη συλλογή του τραπεζίτη Jabach -σε αυτήν περιλαμβάνονταν 60 έργα τέχνης, μεταξύ των οποίων πολλά έργα των [[Βερονέζε]] και Τιτσιάνο. Δέκα χρόνια αργότερα η βασιλική συλλογή εμπλουτίστηκε με άλλα 101 έργα, ανάμεσα στα οποία ήραν "Η Υπαίθρια συναυλία" και "Ο άνθρωπος με το γάντι" του [[Τισιανός|Τιτσιάνο]] καθώς και "Η κοίμηση της Θεοτόκου", του [[Καραβάτζο]]. Το 1678 ολοκληρώθηκε η μεγάλη Τετράγωνη Αυλή ύστερα από εργασίες 18 ετών. Αυτό ήταν πολύ σημαντικό για το μετέπειτα μουσείο του Λούβρου, όμως παράλληλα ο Λουδοβίκος αποφάσισε να μετακινηθεί στο [[Παλάτι των Βερσαλλιών|ανάκτορο των Βερσαλλιών]]. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα το κτίριο του Λούβρου να παραμεληθεί -κάποιες πτέρυγές του κυριολεκτικά αφέθηκαν να καταρρεύσουν. Ο Κολμπέρ προσπάθησε να περισώσει τη βασιλική συλλογή αλλά ματαιοπονούσε γιατί άλλα κομμάτια μεταφέρθηκαν τότε στις [[Βερσάιγ|Βερσαλλίες]] και άλλα σε ιδιωτικές κατοικίες ευγενών.
Όταν πέθανε ο Λουδοβίκος ο ΙΔ΄ η κατάσταση επιδεινώθηκε, γιατί ο διάδοχός του [[Λουδοβίκος ΙΕ΄|Λουδοβίκος ο ΙΕ΄]] καθιέρωσε να δανείζει ή να νοικιάζει σπουδαία έργα τέχνης σε διάφορους αριστοκράτες ώστε να διακοσμούν τις αίθουσες των κατοικιών τους.
== Προεπαναστατικά ==
Το 1750 ο αδελφός του Πομπαντούρ, μαρκήσιος Ντε Μαρινί (De Marigny) κατάφερε να συγκεντρώσει περίπου 110 από τα διάσπαρτα αριστουργήματα και το 1769, ο κόμης De Angiviller, υπεύθυνος τότε της "Βασιλικής Αίθουσας Πινάκων" έπεισε τον Λουδοβίκο ΙΕ' ότι η συλλογή θα έπρεπε πια να αξιοποιηθεί και για το κράτος. Επίσης τον έπεισε ότι το Λούβρο θα έπρεπε σταδιακά να μετατραπεί σε μουσείο. Το σχέδιο δεν προχώρησε ιδιαίτερα, ώσπου ανέβηκε στο θρόνο ο Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ που άφησε περισσότερες πρωτοβουλίες στον κόμη και αυτός τότε άρχισε νέες αγορές και διοργάνωσε "Σαλόνια" ή εκθέσεις. Από αυτές το Λούβρο απέκτησε πολλά έργα του [[Ζακ Λουί Νταβίντ]] και γενικά χάρη στον κόμη η συλλογή εμπλουτίστηκε με 250 έργα Φλαμανδών και Ολλανδών δημιουργών.
== Η Γαλλική Επανάσταση ==
Η επανάσταση υπήρξε σταθμός για το Λούβρο, αφού χάρη σε αυτήν αποφασίστηκε το κτιριακό συγκρότημα να μετατραπεί οριστικά σε μουσείο και να ονομαστεί "Κεντρικό Μουσείο των Τεχνών", "Μουσείο της Δημοκρατίας" και μετά "Γαλλικό Μουσείο". Άρχισε να λειτουργεί ως μουσείο τον Αύγουστο του 1793. Τα ¾ των εκθεμάτων του προέρχονταν από τις βασιλικές συλλογές του παρελθόντος και το υπόλοιπο 1/4 προερχόταν από την κατασχεθείσα εκκλησιαστική περιουσία και τη δήμευση της περιουσίας των ευγενών της χώρας.
== Ο Ναπολέων ==
Ο [[Ναπολέων]] ονειρευόταν να δημιουργήσει στο [[Παρίσι]] το μεγαλύτερο μουσείο στον κόσμο. Τα εκθέματα του μουσείου εμπλουτίστηκαν πράγματι εντυπωσιακά με τους Ναπολεόντειους πολέμους οι οποίοι απέφεραν αναρίθμητες αρχαιότητες από την [[Ιταλία]], την [[Αυστρία]], τη [[Γερμανία]], την [[Ελλάδα]], την [[Αίγυπτος|Αίγυπτο]], τη [[Μέση Ανατολή]] και άλλες περιοχές. Ο Ναπολέων καθιέρωσε μάλιστα στους όρους ειρήνης να προβλέπεται η πολεμική αποζημίωση σε είδος και, συγκεκριμένα, σε έργα τέχνης που εκτιμούνταν από Γάλλους ειδικούς.
Ανάμεσα σε όσα πήρε ο Ναπολέοντας ήταν και μια τεράστια ελαιογραφία του Πάολο [[Βερονέζε]] σε καμβά, «Ο Γάμος στην Κανά», διαστάσεων 9 Χ 6 μέτρων, που κοσμούσε ιταλικό μοναστήρι και την οποία ο Γάλλος ηγέτης έκοψε στα δυο ώστε να μπορέσει να τη μεταφέρει στο Παρίσι –το έργο δεν επιστράφηκε ποτέ στην [[Ιταλία]] παρά τις πιέσεις που ασκήθηκαν αργότερα στο Λούβρο. Πέρα από όσα πήρε ο Ναπολέοντας κάνοντας «αφαίμαξη» ειδικά στις ιταλικές συλλογές γλυπτών και ζωγραφικής, σημαντική εισροή εκθεμάτων σημειώθηκε και χάρη στις ανασκαφές που έγιναν με πυρετώδεις ρυθμούς από Γάλλους αρχαιολόγους κατά τον 19ο αιώνα στην [[Ελλάδα]], στην [[Τουρκία]], στην [[Αίγυπτος|Αίγυπτο]] και στη [[Μέση Ανατολή]].
Το 1797 άνοιξε η "Στοά του Απόλλωνα" και δύο χρόνια αργότερα η "Μεγάλη Στοά" με έργα κυρίως [[Φλαμανδία|Φλαμανδών]] και Ολλανδών ζωγράφων, ενώ το 1800 λειτούργησε για πρώτη φορά και το τμήμα έργων τέχνης που δεν είχε συγκροτηθεί αποκλειστικά από ζωγραφικούς πίνακες -ουσιαστικά το τμήμα ελληνικών αρχαιοτήτων. Το [[1803]], το μουσείο διέθετε 19 αίθουσες και ονομαζόταν "Μουσείο Ναπολέοντα" -όμως αυτή η ονομασία δεν άντεξε στο χρόνο. Μετά την ήττα του Ναπολέοντα στο [[Βατερλό]] το [[1815]], οι περισσότεροι λαοί που είχαν χάσει έργα τέχνης, απαίτησαν να τους επιστραφούν. Οι επιμελητές του Λούβρου έκρυψαν τότε πολλά έργα τέχνης στις ιδιωτικές συλλογές τους, ώστε να μην απογυμνωθεί το Λούβρο πλήρως από τα ξένα έργα τέχνης που εξέθετε. Τα άλλα κράτη πληροφορήθηκαν τον "ελιγμό" των διευθυντών του Λούβρου και έστειλαν στο [[Λονδίνο]] διπλωματικές αποστολές με στόχο την αναζήτηση βοήθειας από τους Βρετανούς. Με την πίεση που ασκήθηκε, το Λούβρο αναγκάστηκε να αποδώσει αρκετά έργα, παρότι κάποια από αυτά είχαν ουσιαστικά διασωθεί ή αποκατασταθεί από τους φροντιστές του μουσείου. Τότε το Λούβρο αναγκάστηκε να αποδώσει πάνω από 5.000 αντικείμενα τέχνης. Μετονομάστηκε για άλλη μια φορά και τώρα λεγόταν "Βασιλικό Μουσείο".
Στη συνέχεια ο εμπλουτισμός του συνεχίστηκε, αλλά αυτή τη φορά όχι πλέον με πίνακες, αλλά με αποκτήματα από ανασκαφές που γίνονταν με πυρετώδεις ρυθμούς σε όλες τις μεσογειακές χώρες και στη [[Μέση Ανατολή]].
Το 1824 εγκαινιάστηκε το Μουσείο Γαλλικής Γλυπτικής που σήμερα λέγεται "Τμήμα Γλυπτικής του Λούβρου", όπου και εκτίθενται οι "Σκλάβοι" του [[Μιχαήλ Άγγελος|Μιχαήλ Αγγέλου]]. Το 1847 έγιναν τα εγκαίνια της "Ασυρριακής Αίθουσας"<ref>"Louvre", του Μάριο Μπονέτι</ref> που μετέπειτα αποτέλεσε τον πυρήνα του τμήματος Ανατολικής Τέχνης. Το 1850 το μουσείο διέθετε πλέον 44 αίθουσες.
Ο [[Ναπολέων Γ']] (1852-1857)προχώρησε σε ριζική ανακαίνιση του Λούβρου μετονομάζοντας το σε "Αυτοκρατορική Πόλη" και δημιουργώντας "Μουσείο Ηγεμόνων"
== Νεότερα χρόνια ==
Η συλλογή του Λούβρου εμπλουτίστηκε σημαντικά το 1863, με την απόκτηση της συλλογής του μαρκησίου Gian Pietro Campana, που έφερε από τη Ρώμη χιλιάδες αντικείμενα τέχνης -ανάμεσά τους 646 έργα ζωγραφικής, αρχαία ελληνικά αγγεία, ετρουσκικές τερακότες, γλυπτά κ.α. Λίγο αργότερα, το 1869, το Λούβρο αποκτά τη συλλογή του Louis la Caze, τμήμα της οποία ήταν και "Η Βηθσαβέε με το γράμμα του Δαβίδ" του [[Ρέμπραντ]].
Πολλά έργα προστέθηκαν μεταξύ 1852 και 1870, με αποτέλεσμα το Λούβρο να βρεθεί στα τέλη του αιώνα αυτού με 20.000 νέα αποκτήματα στις διάφορες συλλογές του. Κάποια έργα αποτελούσαν και δωρεές ιδιωτών όπως η Πιετά της Villeneuve-lès-Avignon. Το 1863 μια εκστρατεία απέφερε στους Γάλλους τη [[Νίκη της Σαμοθράκης]]. Αν και το έργο τέχνης είχε καταστραφεί σημαντικά, θεωρήθηκε ένα από τα σημαντικότερα αποκτήματα και τέθηκε σε περίοπτη θέση από το 1884. Το μουσείο απέκτησε επίσης χιλιάδες έργα παίρνοντας τις συλλογές Durand, Salt και Drovetti.
Το 1870 με την ανακήρυξη της Γ Δημοκρατίας το Λούβρο έγινε κρατική περιουσία και ονομάστηκε "Εθνικό Μουσείο του Λούβρου". Η φωτιά της [[Παρισινή Κομμούνα|Κομμούνας]] κατά την εξέγερση του [[1871]] στο ανάκτορο του Κεραμεικού, το οποίο επικοινωνούσε με μουσειακούς χώρους, προκάλεσε αρκετές καταστροφές αλλά οι περισσότερες ζημίες ήταν αποκαταστάσιμες. Αποφασίστηκε έκτοτε να απομακρυνθούν από το μουσείο όλες οι ξένες προς αυτό υπηρεσίες - έμεινε μόνον μια υπηρεσία του υπουργείου Οικονομικών στην πτέρυγα Ρισελιέ.
Το 1888 προστέθηκαν τα ευρήματα του Γάλλου αρχαιολόγου Marcel Dieulafoy από τα Σούσα του [[Ιράν]].
Το 1914 λόγω του [[Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος|Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου]] το μουσείο έκλεισε για να ξανανοίξει σταδιακά μετά το 1918. Μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο η επέκταση του μουσείου επιβραδύνθηκε σημαντικά με εξαίρεση τη δωρεά του Ρότσιλντ Το [[1922]] άρχισε να λειτουργεί η πτέρυγα στην οποία εκτίθενται αντικείμενα Ισλαμικής τέχνης.Στο μεταξύ αποφασίστηκε το μουσείο να μη φιλοξενεί εκθέματα που είχαν φιλοτεχνηθεί μετά το 1848.
Όταν ξέσπασε ο [[Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος]] το Λούβρο άδειασε για άλλη μία φορά και έμειναν εκεί μόνον έργα που ήταν δευτερεύουσας αξίας ή ήταν αδύνατον να μετακινηθούν. Η Τζοκόντα λέγεται πως "πέρασε" 4 χρόνια μέσα σε ένα φορτηγό, το οποίο μετακινείτο διαρκώς. Γενικά όλα τα πολύτιμα εκθέματα πακεταρίστηκαν πυρετωδώς μέσα σε δύο μέρες και φορτώθηκαν σε εκατοντάδες φορτηγά που ξεκίνησαν προς πολλούς διαφορετικούς και μυστικούς προορισμούς ώστε τα έργα να μην καταστραφούν από βομβαρδισμούς αλλά και γενικά το μουσείο να μην απογυμνωθεί από λεηλασίες. Τα περισσότερα εκθέματα μεταφέρθηκαν κυρίως σε φρούρια (châteaux) της περιοχής του Λίγηρα (Loire). Με τη λήξη του πολέμου άρχισε και η επάνοδος των έργων στο Λούβρο.
Σε όλο αυτό το διάστημα συνεχιζόταν και ο εμπλουτισμός του μουσείου, με αξιολογότερο απόκτημα τη συλλογή Walter Guillaume το 1966, που περιλάμβανε 145 έργα των [[Ανρί Ματίς]], [[Πικάσο]], [[Αμεντέο Μοντιλιάνι]], [[Μορίς Ουτριλό|Ουτριλό]] κ.α.
Το [[1961]] η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι θα απομακρύνει οριστικά από τους χώρους του Λούβρου το Υπουργείο Οικονομικών, επεκτείνοντας έτσι τους χώρους του Μουσείου. Το [[1964]], με εντολή του τότε υπουργού Πολιτισμού [[Αντρέ Μαλρώ]] (André Malraux) εκσκάπτεται μια (ξηρή) τάφρος γύρω από το Μουσείο. Η οριστική αποχώρηση του Υπουργείου, ωστόσο, γίνεται το [[1981]] με εντολή του Προέδρου [[Φρανσουά Μιτεράν]] (Francois Mitterrand), ο οποίος παρουσιάζει και το μεγάλο σχέδιο ανασυγκρότησής του ολοκληρωτικά πλέον ως Μουσείου. Η επιμέλεια ανανέωσής του ανατίθεται στον σινοαμερικανό αρχιτέκτονα [[Ι.Μ. Πέι|Ιεό Μινγ Πέι]], στον οποίο ανήκει και η σχεδίαση της [[Πυραμίδα Λούβρου|γυάλινης πυραμίδας]] που κοσμεί σήμερα την είσοδο στο Μουσείο.
Η συλλογή του επαυξάνεται συνεχώς και το 1986 εμφανίζεται κρίση χώρου. Για την αντιμετώπισή της πολλά εκθέματα μεταφέρονται από το Λούβρο στο νεοδημιουργηθέν [[Μουσείο Ορσέ]] (Musée d'Orsay). Το [[1997]] ξεκινά η δεύτερη φάση αναδιοργάνωσης του Μουσείου με άνοιγμα νέων χώρων.
Το σημερινό Λούβρο διαθέτει τέσσερις πτέρυγες, οι οποίες ονομάζονται '''Denon''', '''Richelieu''', '''Sully''' και '''Napoléon'''. Η είσοδος των επισκεπτών γίνεται πλέον υπόγεια και όχι από τις θύρες των προσόψεων (πιθανότατα για λόγους ασφαλείας).
== Οι συλλογές του μουσείου ==
Σήμερα το μουσείο έχει κατηγοριοποιήσει τα έργα του σε διάφορα τμήματα και τα κομμάτια εκτίθενται σε πολλές και διαφορετικές αίθουσες. Οι συλλογές αυτές είναι οι εξής:
=== Τμήμα Ανατολικών Αρχαιοτήτων ===
[[Αρχείο:Human headed winged bull profile.jpg|thumb|Πτερωτός ταύρος με ανθρώπινη κεφαλή, από αλάβαστρο και γύψο, ύψος 4,40 μ. [[Ασσυρία]], 8ος αιώνας π.Χ.]]
Στο τμήμα αυτό ανήκουν έργα διαφόρων χωρών από την [[Ινδία]] και το [[Αφγανιστάν]] μέχρι την [[Τουρκία]], τη [[Συρία]] αλλά και την [[Κύπρος|Κύπρο]] Χωρίζεται σε τρεις συλλογές: της [[Μεσοποταμία]]ς (με εκθέματα Σουμερίων, Βαβυλωνίων, Ασσυρίων κ.ά,), του [[Ιράν]] και των χωρών της Μέσης Ανατολής. Στο τελευταίο τμήμα περιλαμβάνονται έργα από την [[Κύπρος|Κύπρο]], την [[Παλαιστίνη (ιστορική περιοχή)|Παλαιστίνη]], την αρχαία [[Φοίνικες|Φοινίκη]] ή το σημερινό Λίβανο, τη [[Συρία]], την [[Ιορδανία]] και τη [[Σαουδική Αραβία]]) Ξεχωρίζει ένα αγγείο του 4.000 π.Χ. από τα [[Σούσα]], ανδρική κεφαλή από ορείχαλκο του 2.100 π.Χ. ύψους 1,5 μέτρου, κιονόκρανο με τις κεφαλές δύο ταύρων από το ανάκτορο του [[Δαρείος Α'|Δαρείου]]από ασβεστόλιθο, του 500 π.Χ., ύψους περίπου 7,5 μ., η ζωοφόρος των τοξοτών, από τα Σούσα, ίδιας εποχής κ.α. Ως τμημα αυτονομήθηκε το 1881 και περιλάμβανε ευρήματα από τις ανασκαφές που έκανε το 1847 στο βόρειο Ιράκ ο Γάλλος πρόξενος εκεί Paul Emile Botta, ο Εrnest Renan στη Φοινίκη το 1862, ο Μorgan στα Σούσα, ο Schaeffer στην Εγκώμη της [[Κύπρος|Κύπρου]].
=== Τμήμα Αιγυπτιακής Τέχνης ===
[[Αρχείο:The seated scribe.jpg|right|thumb|upright|''[[Ο καθιστός γραφέας]]'', άγαλμα από την Σακάρα της Αιγύπτου. Χρονολογείται στο 2600 έως 2350 π.Χ.]]
Το τμήμα αυτό δημιουργήθηκε το 1826 και περιλαμβάνει 55.000 ευρήματα από τα οποία εκτίθενται τα 6.000. Ακολουθεί την αιγυπτιακή ιστορία από την φαραωνική εποχή μέχρι τους Κόπτες, τους Πτολεμαίους και τους Ρωμαίους. Πολλά από τα έργα αποκτήθηκαν από τον Ναπολέοντα το [[1798]] στην εκστρατεία που είχε κάνει έχοντας μαζί του τον Ντομινίκ Βιβάντ, που λίγο αργότερα ανέλαβε τη διεύθυνση του Λούβρου. Αρχικά το τμήμα είχε ως συντηρητή τον [[Ζαν-Φρανσουά Σαμπολιόν]], τον άνθρωπο που αποκρυπτογράφησε τη [[στήλη της Ροζέτας]]. Η συγκεκριμένη συλλογή πάντως αυξήθηκε σημαντικά και με την απόκτηση των συλλογών τριών συλλεκτών (των Durand, Salt και Drovetti) που προσέθεσαν 7.000 κομμάτια. Μετά από ανασκαφές που έγιναν στην Μέμφιδα, το Λούβρο απέκτησε και τον αριστουργηματικό "Καθιστό γραφέα". Το Λούβρο έχει επίσης στην κατοχή του πάρα πολλούς [[πάπυρος|παπύρους]], μούμιες, ρουχισμό, κοσμήματα, παιχνίδια, μουσικά όργανα και όπλα των αρχαίων Αιγυπτίων. Ξεχωρίζουν επίσης η μεγάλη Σφίγα που βρέθηκε στο [[Δέλτα του Νείλου]] και χρονολογείται στο 2.600 π.Χ. ύψους 1,83 και μήκους 4,80 μ., το άγαλμα του [[φαραώ]] Σέσωστρι Γ΄, τα αγαλματίδια [[Νεφερτίτη]] και Ακενατόν από ψαμμίτη, ύψους 22 εκατοστών, τα αγαλματίδια με την οικογένεια του Όσιρι, η [[σαρκοφάγος]] του Ιμενεμινέτ κ.α.
=== Τμήμα αρχαιοτήτων ελληνικών, ετρουσκικών και ρωμαϊκών ===
Αυτό είναι μετά τους ζωγραφικούς πίνακες το αρχαιότερο τμήμα του Λούβρου και λειτουργεί από το 1800 - τότε ως "Μουσείο Αρχαιοτήτων". Μεταξύ των εκθεμάτων ήταν και ο Λαοκόων που επιστράφηκε όμως το [[1814]] στην Ιταλία από όπου το είχε πάρει ο [[Ναπολέων]]. Επεκτάθηκε όμως ξανά το μουσείο με την απόκτηση της συλλογής των Μποργκέζε και του Campana. Οταν ο Campana χρεωκόπησε, αγόρασε τη συλλογή του ο Ναπολέων Γ΄ και απέκτησε έτσι πάνω από 300 αρχαία αγάλματα ελληνικά και ρωμαΪκά. Ανάμεσα στα εκθέματα που ξεχωρίζουν είναι:
* η [[Αφροδίτη της Μήλου]] Προσφέρθηκε από τον μαρκήσιο ντε Ριβιέρ στον Λουδοβίκο το 1821
* η [[Νίκη της Σαμοθράκης]] Το Λούβρο αναφέρει ότι ανακαλύφθηκε το 1863 από τον Σαμπουαζό
* κεφάλι γυναικείου ειδωλίου από τις [[Κυκλάδες]] (2700 - 2300 π.Χ.)
* ο "Ιππέας του Rampin", από την Αθήνα, μάρμαρο, χρονολογημένο στο 550 π.Χ. Αποκτήθηκε το 1896. Οι Γάλλοι είχαν μόνο το κεφάλι, αλλά αναπαρέστησαν τον Ιππέα όπως τον έχει το [[Μουσείο Ακρόπολης|Μουσείο της Ακρόπολης]]
* ανδρικός κορμός από τη [[Μίλητος|Μίλητο]], χρονολογημένος στο 475 π.Χ. ύψους 1,32 μ.
* ο "Ηρακλής και ο ταύρος της Κρήτης", από τη δυτική μετόπη του ναού του Δία στην [[Ολυμπία]] (460 π.Χ.), μάρμαρο, 1,60 Χ 1,50 μ. Προσφέρθηκε στο Λούβρο από την Ελληνική Γερουσία ως δώρο μετά την αρχαιολογική αποστολή των Ντιμπουά και Μπλουέ
* οι "Εργαστίνες", τμήμα της ζωοφόρου του [[Παρθενώνας|Παρθενώνα]], χρονολογείται στο 447-438 π.Χ., μάρμαρο, ύψος 96 εκ. Χ 2,07 μ. μήκος, το οποίο κάποιοι θεωρούν έργο του [[Φειδίας|Φειδία]] Αυτό το κομμάτι βρέθηκε στην κατοχή του κόμη ντε Σουαζέλ - Γκουφιέ, που ήταν πρεσβευτής των Γάλλων στην Κωνσταντινούπολη από το 1785 έως το 1792 και είχε συγκεντρώσει μεγάλη αρχαιολογική συλλογή. Είχε προμηθευτεί το ανάγλυφο από τον αριστοκράτη συλλέκτη Louis François Sébastien Fauvel, που ήταν πρόξενος των Γάλλων στην Αθήνα. Το ανάγλυφο στάλθηκε στη Γαλλία και βρέθηκε στο Λούβρο αλλά δεν εκτέθηκε αμέσως. Το 1801 ο Φοβέλ βρέθηκε στο Παρίσι και υποστήριξε ότι ήταν εκείνος που είχε ανακαλύψει το ανάγλυφο σε ερείπια στο ναό της Αθηνάς και ότι τώρα τα έβλεπε ανάμεσα σε διάφορα γλυπτά σχεδόν παραπεταμένο στον κήπο του μουσείου του Λούβρου. Ο [[Ναπολέων|Ναπολέοντας]] παρενέβη και ρώτησε αν μεταξύ των γλυπτών υπήρχαν έργα του [[Φειδίας|Φειδία]] και ο διευθυντής του απάντησε ότι «αποδίδεται στο Φειδία ένα έργο από τη συλλογή Γκουφιέ», ο Ναπολέων διέταξε την έκθεσή του. Από τότε, δηλαδή το 1802, έως σήμερα το «ανάγλυφο των Παναθηναίων», στο οποίο διασώζονταν ακόμη και ίχνη έγχρωμης διακόσμησης, εκτίθεται με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους στις αίθουσες του Λούβρου.
* "Κενταυρομαχία", κομμάτι από μετόπη του [[Παρθενώνας|Παρθενώνα]]. Φιλοτεχνήθηκε σε πεντελικό μάρμαρο γύρω στο 440-447 π.Χ. Το εντόπισε στην Ακρόπολη των Αθηνών το 1788 ο Φοβέλ. Το έργο, όπως αναφέρει το Λούβρο, αγοράστηκε το 1818. Το κεφάλι του κένταυρου εξαφανίστηκε και το δεξί του χέρι βρίσκεται το [[Μουσείο Ακρόπολης|Μουσείο της Ακρόπολης]].
* ο Αγασίας ο [[Έφεσος|Εφέσιος]], γυμνός παλαιστής, από τη συλλογή Μποργκέζε
* η [[Αφροδίτη της Κνίδου]] που είναι ρωμαϊκό αντίγραφο ελληνικού έργου του [[Πραξιτέλης|Πραξιτέλη]]
* αρχαϊκά εκθέματα από την Άσσο που δόθηκαν από τον σουλτάνο Μαχμούτ το Β΄
* εκθέματα από το ναό της [[Άρτεμις|Αρτέμιδας]] στη [[Μαγνησία]]
* αρχαιότητες από τη Σάμο που αποκτήθηκαν το 1881 (αποστολή Miller),
* αρχαιότητες από τάφους της [[Τανάγρα]]ς το και τη Μύρινα, αμφορείς μέσω του βαρώνου de Witte
* κεφαλή αττικού αλόγου του 6ου π.Χ. αιώνα (αγοράστηκε σε δημοπρασία τον Οκτώβριο του 2004)
* 25 επιγραφές που καλύπτουν χρονολογικά το διάστημα περίπου από το 400 π.Χ. μέχρι το 250 μ.Χ. και δείχνουν την εξέλιξη της ελληνικής γραφής αλλά και τον τρόπο με τον οποίο γραφόταν (και μιλιόταν) η ελληνική γλώσσα σε διάφορες περιοχές (Ελλάδα, Ιωνία, Κριμαία, Λιβύη, Αφγανιστάν)
* σε άλλο χώρο εκτίθενται έργα του 480-450 π.Χ., κυρίως κορμοί κορών και [[αρχαιοελληνική μνημειακή γλυπτική|κούρων]] και μικρά χάλκινα αγαλματίδια
* στην αίθουσα της [[Ολυμπία]]ς υπάρχει μακέτα του αρχαίου ναού του Ολυμπίου Διός με αναπαράσταση του αγάλματος του Δία με χρυσό, μεγέθους περίπου 1Χ2 μέτρα, και εκθέματα από τον αρχαιολογικό τόπο –κεφαλή [[Αθηνά]]ς, αγαλματίδια νικητή από τη Φωκίδα κ.α. Επίσης εκεί υπάρχουν και τμήματα μετώπης του ναού, που αποτελούν δωρεά της Ελληνικής Γερουσίας το 1830. Στα κομμάτια φαίνονται αλλού κεφαλές από τα άλογα του [[Διομήδης|Διομήδη]] και τμήματα παραστάσεων από άθλους του [[Ηρακλής|Ηρακλή]], όλα έργα που χρονολογούνται στο 460 π.Χ
* κομμάτια από την αρχαιολογική αποστολή των Heuzey και Daumet το 1863, όπως οι κόρες με το λουλούδι, σε μάρμαρο, έργο που αφιερώθηκε στο ναό του Ολυμπίου [[Δίας (μυθολογία)|Διός]] μάλλον από Θεσσαλούς
* ο "Απόλλων και οι Νύμφες", μαρμάρινο ανάγλυφο έργο διαστάσεων 1Χ2, της αρχαιολογικής αποστολής Miller, που αποκτήθηκε το 1865, όπως και το επόμενο
* "Ερμής Αγοραίος και Νύμφες", της ίδιας εποχής
* μαρμάρινος κορμός άνδρα του 480 π.Χ. που αποκτήθηκε με άγνωστο τρόπο από τον Ρότσιλντ και που δωρήθηκε στο Λούβρο το 1873
* "Κεφαλή Ίριδος" που επίσης προέρχεται από τον Παρθενώνα και που φιλοτεχνήθηκε σε πεντελικό μάρμαρο μεταξύ 448 και 432 π.Χ. –έχει ύψος 40 εκατοστά Μετά την κατάληψη της Αθήνας το 1687 από τον [[Φραντζέσκο Μοροζίνι|Μοροζίνι]], ο γραμματέας του, Σαν Γκάλλο, έφερε αυτό το κεφάλι στη Βενετία. Το βρήκε εκεί και το πήρε ή το αγόρασε ο συλλέκτης Weber το 1824. Το κεφάλι βρέθηκε το 1844 στην κυριότητα του μαρκήσιου του Laborde και το 1928 πουλήθηκε στο Λούβρο.
* μαρμάρινο άγαλμα της Αθηνάς ύψους 2,60 μ.-λείπει το κεφάλι του Το άγαλμα στάλθηκε στο Παρίσι από τον ζωγράφο Ενγκρ που ήταν υπεύθυνος της συλλογής στη βίλα των Μεδίκων στη Ρώμη
* στην "Αίθουσα των Καρυάτιδων" εκτίθενται 59 έργα ελληνιστικών και ρωμαϊκών χρόνων, άλλα από τα οποία αποτελούν ρωμαϊκά αντίγραφα ελληνικών αγαλμάτων και άλλα αποτελούν ελληνικά έργα τέχνης που οι [[Ρώμη|Ρωμαίοι]] μετέφεραν στην Ιταλία από όπου και τα πήρε το Λούβρο.
* στην 18η αίθουσα του Λούβρου εκτίθενται 159 έργα αρχαϊκής εποχής, κούροι, ανάγλυφα, αμφορείς κ.α.
<gallery>
Αρχείο:Psi-figurine Tiryns Louvre CA589.jpg|μυκηναϊκό έργο από την Τίρυνθα
Αρχείο:Nike of Samothrake Louvre Ma2369 n4.jpg|Η Νίκη της Σαμοθράκης, Ελληνιστικό έργο
Αρχείο:Venus de Milo Louvre Ma399 n3.jpg|Η Αφροδίτη της Μήλου
Αρχείο:Eos Memnon Louvre G115.jpg|Ο Μέμνων από τον αγγειογράφο του 5ου π.Χ. αιώνα Δουρίδα
</gallery>
=== Τμήμα Γλυπτικής ===
''βλέπε και λήμμα'' [[Κατάλογος έργων του Λούβρου]]
Στην αρχή το μουσείο εξέθετε αποκλειστικά αγάλματα που ανήκαν στην περίοδο της αρχαιότητας με εξαίρεση γλυπτά του [[Μιχαήλ Άγγελος|Μιχαήλ Άγγελου]] Μετά το 1824 όμως άρχισε να εκθέτει και γλυπτά άλλων εποχών, στις οποίες έχει αφιερώσει πέντε αίθουσες –έργα από την Αναγέννηση μέχρι τον 18ο αιώνα. Το 1850 η διεύθυνση του μουσείου άνοιξε και αίθουσα για γλυπτά του Μεσαίωνα. Πάντως μέχρι και τότε τα γλυπτά ανήκαν ως τμήμα στον τομέα Αρχαιοτήτων και μόλις το 1871 ή το 1893 αποφασίστηκε να αποδεσμευτούν και να αυτονομηθεί ο τομέας γλυπτικής. Εκεί είναι τοποθετημένα εν γένει γλυπτά που δεν ανήκουν στο ελληνικό, ετρουσκικό ή ρωμαϊκό τμήμα. Το 1986 όλα τα έργα που ήταν μεταγενέστερα του 1850 μεταφέρθηκαν στο [[Μουσείο Ορσέ]] (Musée d'Orsay). Ξεχωρίζουν ο "Δανιήλ και οι λέοντες",΄η "Ανάσταση του Χριστού", "Η Λουομένη" όπως και το "[[Έρως και Ψυχή (Μουσείο του Λούβρου αρ. MR 1777)|Έρως και ψυχή]]" του [[Αντόνιο Κανόβα]].
=== Τμήμα Ισλαμικής τέχνης ===
[[Αρχείο:Casket ivory Louvre UCAD4417.jpg|thumb|right|ελεφαντόδοντο και ασήμι από την Ισπανία του 966 μ.Χ.]]
Αυτό το τμήμα δημιουργήθηκε το 2003 συγκεντρώνοντας έργα που προέρχονται από την Ισπανία και την βόρεια Αφρική, τη Μέση Ανατολή, την Αραβία και την Ινδία. Τα έργα είναι διαφόρων περιόδων, αλλά πάντως από το 622 μ.Χ μέχρι τον 19ο αιώνα. Στη βασιλική συλλογή που λεγόταν και "συλλογή του στέμματος" ξεχωρίζει το "Βαπτιστήριο του Αγίου Λουδοβίκου", μια κολυμπήθρα που φιλοτεχνήθηκε στη Συρία ή στην Αίγυπτο στο μεταίχμιο του 13ου και 14ου αιώνα,που είναι ανάγλυφος ορείχαλκος με ασήμι και χρυσό και διάμετρο μισό μέτρο, ένας αστρολάβος ινδοπερσικής προέλευσης του 18ου αιώνα, η πυξίδα (από ελεφαντόδοντο) του al-Mughira που βρέθηκε στην Κόρδοβα και είχε φιλοτεχνηθεί το 968
[[Αρχείο:Diptych Barberini Louvre OA3850.JPG|thumb|right|Βυζαντινό έργο του 6ου αιώνα από ελεφαντόδοντο -είχε και μαργαριτάρια -34Χ 26 εκατοστά]]
=== Τμήμα Καλλιτεχνικών Αντικειμένων ===
- Μεταξύ των εκθεμάτων που ανήκουν στο τμήμα αυτό είναι και κοσμήματα ή μπιμπελό και αγαλματίδια, βιτρώ, κασετίνες, γενικά μικρά αντικείμενα τέχνης. Επίσης στον τομέα αυτό περιλαμβάνονται και μεγαλύτερα αντικείμενα τέχνης, όπως έπιπλα εποχής –από το μεσαίωνα μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα. Αρχικά ήταν υποκατηγορία του τμήματος γλυπτικής αλλά αυτονομήθηκε. Η συλλογή Durant το 1825 απέφερε όμως στο Λούβρο πολλά βιτρό και έργα τέχνης που δεν μπορούσαν πια να εντάσσονται στη γλυπτική ενώ 800 αντικείμενα ποικίλων χρήσεων δόθηκαν και από τον Pierre Révoil. Προστέθηκε ύστερα η δωρεά Sauvageot με 1.500 μεσαιωνικά έργα και το 1862 προστέθηκαν επίσης χρυσά κοσμήματα και άλλα αντικείμενα του 15ου και 16ου αιώνα με τη συλλογή Campana. Τα περισσότερα αντικείμενα τέχνης εκτίθενται στην πτέρυγα Ρισελιέ και στην Στοά ή Γκαλερί του [[Απόλλωνας|Απόλλωνα]] -αυτή ονομάστηκε έτσι από το ζωγράφο Charles Le Brun στον οποίο ο [[Λουδοβίκος ΙΔ΄]] (γνωστός και ως "Βασιλιάς Ήλιος") ανέθεσε να διακοσμήσει το χώρο με θέματα εμπνευσμένα από τον ήλιο.
=== Τμήμα πινάκων ζωγραφικής ===
''βλέπε και λήμμα'' [[Κατάλογος έργων του Λούβρου]]
Στο τμήμα αυτό ανήκουν σήμερα γύρω στους 6.000 πίνακες που φιλοτεχνήθηκαν από το μεσαίωνα μέχρι το 1848. Τα 2/3 των έργων αυτών είναι Γάλλων καλλιτεχνών, όπως του [[Ντελακρουά]], του [[Νταβίντ]] και άλλων.
Στα εκθέματα περιλαμβάνεται μία από τις μεγαλύτερες συλλογές (1.200 έργα) βόρειων καλλιτεχνών –της Ολλανδίας, της Φλάνδρας και της Γερμανίας- με 15 έργα του [[Ρέμπραντ]], 51 έργα του [[Πέτερ Πάουλ Ρούμπενς]], έργα του [[Γιοχάννες Βερμέερ]], του [[Άλμπρεχτ Ντύρερ]], του [[Χανς Χολμπάιν ο νεότερος|Χανς Χολμπάιν του νεότερου]] κ.α. Πολύ πλούσια είναι και η ιταλική σχολή, με περίπου 1.100 έργα Ιταλών ζωγράφων, ανάμεσα στα οποία είναι η [[Τζοκόντα]] (και άλλα έργα) του [[Λεονάρντο Ντα Βίντσι]], 15 έργα του [[Πάολο Βερονέζε]], 15 πίνακες του [[Τιτσιάνο]], 10 του [[Ραφαήλ]] κ.α.
Η ισπανική συλλογή περιλαμβάνει έργα του Βελάσκεθ, του [[Μουρίλο]] του [[Ριβέρα]] και του [[Γκόγια]]. Οι Γάλλοι στην ισπανική συλλογή περιλαμβάνουν και τα έργα του [[Ελ Γκρέκο]], τον οποίο έχουν σε περίοπτη θέση.
== Τμήμα χαρακτικής και σχεδίων ==
[[Αρχείο:Trois têtes d'hommes en relation avec le lion.jpg|thumb|left|''Κεφαλές ανδρών σε σχέση με του λέοντα'', σχέδιο του Charles Le Brun, μαύρο μελάνι[[1671]]]]
Σε αυτό το τμήμα ανήκουν σχέδια σε χαρτί και χαλκογραφίες, όπως και γραμματόσημα και καλλιτεχνικά βιβλία.
== Πρόσβαση ==
Το Λούβρο βρίσκεται στο κέντρο του Παρισιού στη δεξιά όχθη του ποταμού [[Σηκουάνας|Σηκουάνα]] (La Seine) και στο 1ο Δημοτικό διαμέρισμα (1re Arrondissement). Πλάι του βρίσκονται οι κήποι του Κεραμεικού (Jardins des Tuilleries), που δημιουργήθηκαν το 1564 από την [[Αικατερίνη των Μεδίκων]] (το παλάτι του Κεραμεικού, που επίσης βρισκόταν δίπλα, καταστράφηκε από πυρκαϊά το 1871). Πρόσβαση στο Μουσείο είναι δυνατή είτε με λεωφορειακές γραμμές είτε με το [[Μετρό Παρισιού|μετρό]] (σταθμοί Musée du Louvre και Louvre-Rivoli). Η είσοδος (2010) στοιχίζει 9,5 ευρώ.
== Η περιοδικότητα ==
Ένας από τους λόγους που μπορεί κάποιος να επισκεφθεί το Λούβρο και να μη δει το έκθεμα για το οποίο ταξίδεψε, είναι και η συντήρηση των εκθεμάτων –για να μη φθείρονται, εκθέτουν κάθε απόκτημα για περίπου 3 μήνες και μετά το ξαναφυλάσσουν προσεκτικά σε κατάλληλες συνθήκες, εναλλάσσοντάς τα με άλλα. Όσα έργα δεν εκτίθενται ποτέ είναι είτε σε κακή κατάσταση είτε έχουν δευτερεύουσα αξία είτε συντρέχουν και άλλοι λόγοι.
== Τα οικονομικά του ==
Το Μουσείο του Λούβρου το 2006 είχε προϋπολογισμό 186 εκατομμύρια ευρώ -για τους μισθούς των 2.000 ατόμων που απασχολεί (οι 1.100 είναι φύλακες και φρουροί), αγορές νέων έργων, επεκτάσεις ή επισκευές των πτερύγων του. Από το ποσό αυτό το 60% διατέθηκε από κρατική επιχορήγηση και το 40% από άλλες πηγές: τα εισιτήρια εισόδου<ref>το 2002 το μουσείο είχε 5.500.000 επισκέπτες</ref>, τις δωρεές, τον επί πληρωμή δανεισμό συλλογών του σε άλλα μουσεία για διαφόρους περιόδους έκθεσης σε αυτά κ.λπ. Επίσης έχει προσόδους και από άλλες πηγές –π.χ. πήρε<ref>Businessweek, 28 Ιουλιου 2008, στηριζόμενο σε άρθρο του "Der Spiegel"</ref> 2,5 εκατομμύρια δολάρια για να επιτρέψει να γίνουν στους χώρους του τα γυρίσματα της ταινίας «Κώδικας ντα Βίντσι». Σημαντικό εισόδημα προσδοκούν οι διευθυντές του και από ένα καινοτόμο σχέδιο, την ίδρυση του «Λούβρου του Άμπου Ντάμπι», το οποίο προγραμματίζουν να ανοίξει για το κοινό το 2013 και για το οποίο πάντως έχει ασκηθεί πολεμική και έχουν εκφραστεί αρκετές διαφωνίες<ref>« Les musées ne sont pas à vendre », Le Monde, 13 Δεκεμβρίου 2006</ref>.
== Σημαντικά εκθέματα ==
[[Αρχείο:Niki Samothrakis Louvre 09.jpg|right|thumbnail|200px|Νίκη της Σαμοθράκης]]
* '''''[[Αφροδίτη της Μήλου]]''''': Ένα από τα γνωστότερα γλυπτά της [[ελληνιστική εποχή|ελληνιστικής εποχής]], έχει τοποθετηθεί με θεατρικό τρόπο στο τέλος ενός μεγάλου διαδρόμου. Χρονολογείται στα τέλη του 2ου αιώνα π.Χ. και βρέθηκε στη [[Μήλος|Μήλο]] το 1820.
* '''''[[Νίκη της Σαμοθράκης]]'''''
* '''''[[Λεονάρντο ντα Βίντσι]]''''' Πορτραίτο της Lisa Gherardini, συζύγου του Francesco del Giocondo. Ο πίνακας είναι γνωστός ως Mona Lisa ή La Gioconda.
* '''[[Έρως και Ψυχή (Μουσείο του Λούβρου αρ. MR 1777)|Έρως και Ψυχή]]''', γλυπτό του [[Αντόνιο Κανόβα]] (Antonio Canova)
== Παραπομπές ==
<references />
== Πηγές ==
{{Commonscat}}
* Παύλου Δρανδάκη, ''Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια'''
* ''Λούβρο'', των Mario Bonetti και Sylvia Bruno
* Η επίσημη ιστοσελίδα του μουσείου του Λούβρου
{{Authority control}}
{{Ενσωμάτωση κειμένου|en|Louvre|}}
| |||