Το [[1905]] η [[επανάσταση]] στην Ρωσία προσέφερεπρόσφερε την ευκαιρία στους Φινλανδούς να κηρύξουν γενική απεργία, με την οποία κερδήθηκε η αποκατάσταση των παλαιότερων αυτοδιοικητικών δικαιωμάτων. Το [[1906]] στις εκλογές του [[κοινοβούλιο|κοινοβουλίου]] εγκαινιάστηκε το δικαίωμα της καθολικής ψηφοφορίας των Φινλανδών που περιλάμβανε και τις γυναίκες. Οι Φινλανδές υπήρξαν οι πρώτες Ευρωπαίες που απέκτησαν πλήρη [[πολιτική ισοτιμία]] προς τους άνδρες. Στα τέλη της δεκαετίας η καταπίεση επανήλθε και η [[γερουσία]] της χώρας στελεχώθηκε από Ρώσους. Καταργήθηκαν επίσης τα φινλανδικά στρατιωτικά σώματα και απαγορεύτηκε η στρατιωτική υπηρεσία στους Φινλανδούς. Επιπλέον, ο τσαρικός στρατός εγκαταστάθηκε μόνιμα στο φινλανδικό έδαφος και το κοινοβούλιο διαλύθηκε. Αρκετοί Φινλανδοί γνώρισαν την [[εξορία]] ή τη [[φυλάκιση]]. Κατά τον [[Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Α΄ παγκόσμιο πόλεμο]] αρκετοί είναι οι Φινλανδοί που κατέφυγαν στην [[Γερμανία]]. Η ρωσική [[κυβέρνηση]] του [[Κερένσκι]], μετά την πτώση του τσάρου, επέτρεψε τη σύγκληση του φινλανδικού κοινοβουλίου, το οποίο προχώρησε στην ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Φινλανδίας. Οι Ρώσοι αντέδρασαν με τη διάλυση του κοινοβουλίου. Με το ξέσπασμα της επανάστασης των μπολσεβίκων η Φινλανδία τελικά ανεξαρτητοποιήθηκε, ενώ το [[1918]] ξέσπασε εμφύλιος μεταξύ κομμουνιστών (κόκκινων) και συντηρητικών (λευκών). Οι λευκοί, με την καθοδήγηση του παλιού αξιωματικού του τσαρικού στρατού [[Καρλ Γκούσταφ Έμιλ Μάνερχαϊμ]], επικράτησαν και δολοφόνησαν αρκετούς από τους αντιπάλους τους. Το [[1919]] ψηφίστηκε το σύνταγμα της χώρας, ενώ πρώτος πρόεδρος της Φινλανδίας εκλέχτηκε ο [[Κάαρλο Στώλμπερυ]]. Το [[1920]] η επαναστατική κυβέρνηση της Ρωσίας και η Φινλανδία υπέγραψαν τη [[Συνθήκη του Ταρτού (Ρωσία - Φινλανδία)|συνθήκη του Ταρτού]], με την οποία οι Σοβιετικοί αναγνώρισαν τη φινλανδική ανεξαρτησία και τα σύνορα μεταξύ των δύο χωρών. Το [[Κρίση των Ώλαντ|ζήτημα των νησιών Όλαντ]] επιλύθηκε το [[1921]] στο πλαίσιο της Κοινωνίας των Εθνών, έπειτα από τη διάσκεψη του Λονδίνου, στην οποία αποφασίστηκε η παραμονή τους στην επικράτεια του νέου κράτους με την αναγνώριση αυτονομίας. Το [[1922]] πραγματοποιήθηκε αναδασμός υπέρ των ακτημόνων και των μικροκαλλιεργητών, στους οποίους στήριξε τη δύναμή του το «Αγροτικό Κόμμα». Το [[1925]] πρόεδρος εκλέχτηκε ο Λ. Κ. Ρελάντερ.
