Γατόπαρδος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

 

Στις ερημικές περιοχές Τέρμιτ (Termit) του Νίγηρα, ζουν όχι περισσότερα από 10 άτομα. Στην Αλγερία υπολογίζεται ότι ζουν άλλα 50 άτομα, ενώ ο συνολικός αριθμός του υποείδους δε φαίνεται να ξεπερνά τα 250 άτομα. Το 2010 κυκλοφόρησαν σπάνιες φωτογραφίες του στο διαδίκτυο, τραβηγμένες από ''κάμερες παγίδευσης'' (σημ. φωτογραφικές μηχανές προτοποθετημένες σε στρατηγικά σημεία και ενεργοποιούμενες από την κίνηση μπροστά στον φακό). Οι περιοχές στις οποίες περιπλανάται είναι τόσο μεγάλες και αφιλόξενες που, οι επιστήμονες θεωρούν πρακτικά αδύνατο να το δουν και εναποθέτουν τις ελπίδες τους στις ''κάμερες παγίδευσης''. Δεν είναι τυχαίο ότι έχει το παρατσούκλι «το φάντασμα της Σαχάρας».<ref>http://news.bbc.co.uk/earth/hi/earth_news/newsid_9306000/9306399.stm</ref>

*(5) Ονομάζεται ανεπίσημα ''Ασιατικός γατόπαρδος'' (''Asiatic cheetah'') ή ''Ινδικός γατόπαρδος'' -αν και δεν υπάρχει πλέον στην Ινδία. Μέχρι τον Μάρτιο του 2013, μόνον 20 άτομα -εκ των οποίων 7 θηλυκά- είχαν καταγραφεί, αν και απέμεναν κάποιοι επί μέρους θύλακες προς διερεύνηση. Τα στοιχεία βασίστηκαν στην εξέταση φωτογραφιών από κάμερες παγίδευσης. <ref>Khosravifard</ref><ref>http://www.wildlifeextra.com/go/news/iran-cheetah-population013.html#cr</ref> Από την περιοχή του [[Βαλουχιστάν]] στο [[Πακιστάν]], υπήρχαν κάποιες καταγραφές, ωστόσο κάτοικοι αυτής της επαρχίας ανέφεραν ότι δεν έχουν δει το ζώο εδώ και 15 χρόνια. Τα ίδια ισχύουν και για κάποιες περιοχές στην Ινδία, όπου όμως οι αναφορές θεωρούνται αναξιόπιστες. Στο Ιράν, απαντούν κυρίως στις θαμνώδεις στέπες των κεντρικών οροπεδίων, διάσπαρτων με χορτολιβαδικές εκτάσεις, όπου είναι απλωμένο το σημαντικότερο οικιστικό δίκτυο των πόλεων της χώρας. <ref>Nowell & Jackson</ref>

==Βιότοπος==

Στο Ιράν, οι κύριοι οικότοποι είναι ερημικοί, με λιγότερα από 100 χιλιοστά κατακρημνισμάτων ετησίως. Η μορφολογία του εδάφους κυμαίνεται από πεδιάδες και αλυκές, σε διαβρωμένες πλαγιές και απόκρημνες περιοχές της ερήμου που φθάνουν τα 2.000-3.000μ. Η βλάστηση, εάν υπάρχει, αποτελείται από αραιή κάλυψη θάμνων, οι περισσότεροι λιγότερο από ένα (1) μέτρο ψηλοί, των [[γένος (βιολογία)|γενών]] ''Salsola'', ''Artemisia'', ''Zygophyllum'', ''Astragulus'', ''Aphaxis'', κ.α. <ref>http://www.iucnredlist.org/details/full/219/0</ref>

==Μορφολογία==

Οι γατόπαρδοι χωρίς να έχουν ιδιαίτερα εντυπωσιακές διαστάσεις, εν τούτοις, θεωρούνται μεγάλα αιλουροειδή, με τους ερευνητές να λένε χαρακτηριστικά ότι είναι οι ''μεγαλύτερες αγριόγατες και οι μικρότεροι πάνθηρες'', κάτι που αντικατοπτρίζει απολύτως την πραγματικότητα. Όλες, σχεδόν, οι σωματικές δομές του ζώου αντανακλούν και υπηρετούν, άμεσα ή έμμεσα, το κύριο στοιχείο που χαρακτηρίζει τον γατόπαρδο: την ''ταχύτητα''.

 

Το χρώμα και το μοτίβο του τριχώματος μπορεί να ποικίλλει, ανάλογα με το [[είδος|υποείδος]], με το ''A. j. hecki'' να διαφέρει τόσο πολύ που, η μορφολογία του δεν αντιστοιχεί σε έναν «τυπικό» γατόπαρδο (βλ. Σημειώσεις επί των υποειδών). Γενικά, το τρίχωμα ενός γατόπαρδου είναι κοντό και τραχύ/τεντωμένο στην αίσθηση, κάτι που οφείλεται στον αθλητικό του (sic) σωματότυπο, χωρίς την παρουσία περιττού λίπους. Καλύπτεται από πολλές, μαύρες κηλίδες, στρογγυλές, ημιστρογγυλές ή ελλειψοειδείς, διαστάσεων 2-3 εκατοστών, διάχυτες πάνω στο ξανθό-μπεζ υπόστρωμα της γούνας. Δεν υπάρχουν κηλίδες στην λευκή, κάτω επιφάνεια του σώματος, αλλά η ουρά διαθέτει κηλίδες, οι οποίες συνενώνονται για να σχηματίσουν 4-6 σκουρόχρωμους δακτυλίους προς το το άκρο της, που συνήθως καταλήγει σε λευκή, φουντωτή δέσμη.

Το κεφάλι του γατόπαρδου είναι μικρό, από τα μικρότερα σε αιλουροειδές αυτού του μεγέθους, με τους οφθαλμούς τοποθετημένους ψηλά, ενώ τα μικρά αυτιά είναι τοποθετημένα χαμηλά και πλάγια. Διαθέτει λίγες, μικρές κηλίδες στην περιοχή του μετώπου και στις παρειές και μακριά λευκά μουστάκια στα πλαϊνά του στόματος. Το πρόσωπό του είναι από τα πλέον χαρακτηριστικά στον κόσμο των [[αιλουροειδή|αιλουροειδών]], χάρη στις ''δύο χαρακτηριστικές, μαύρες γραμμοειδείς λωρίδες'', που ξεκινούν από την εσωτερική γωνία των οφθαλμών, κυρτώνονται πάνω από τα ζυγωματικά και, «τρέχοντας» στα πλαϊνά της μύτης, καταλήγουν πιο παχιές στην ''στοματική ραφή'' (''oral commisure'') (γωνία του στόματος), μία (1) σε κάθε πλευρά του προσώπου. Οι λωρίδες αυτές μοιάζουν με ''μαύρα αυλάκια χαρακωμένα από δάκρυα'', γι’ αυτό και οι ερευνητές τις έχουν ονομάσει χαϊδευτικά ''δακρυϊκές γραμμές/λωρίδες'' (''tear lines/stripes''), παρόλο που ουδόλως σχετίζονται με τα δάκρυα που εκκρίνονται.

*Πολλές φορές, ο γατόπαρδος συγχέεται με την [[λεοπάρδαλη]], ωστόσο με προσεκτική παρατήρηση, οι ''δακρυικές λωρίδες'' στο πρόσωπο διαφοροποιούν εύκολα τα δύο σαρκοφάγα και, από κοντινότερη απόσταση είναι ευδιάκριτες οι μελανές στίξεις του σώματος: ο γατόπαρδος διαθέτει απλές ''κηλίδες'', ενώ η λεοπάρδαλη έχει ''ροζέτες'', δηλαδή ανοικτόχρωμες στίξεις με μαύρη περιφέρεια. Άλλωστε το σώμα του γατόπαρδου είναι κομψό και «ελαφρύ», σε αντίθεση με το ογκώδες, «βαρύ» σώμα της λεοπάρδαλης. Σε σύγκριση με μια -παρομοίου μεγέθους- λεοπάρδαλη, ο γατόπαρδος έχει μικρότερο μήκος σώματος, αλλά έχει μακρύτερη ουρά και είναι ψηλότερος.

Στους γατόπαρδους ο [[φυλετικός διμορφισμός]] δεν είναι έντονος. Τα αρσενικά τείνουν να είναι ''ελαφρώς μεγαλύτερα και βαρύτερα από τα θηλυκά και έχουν ελαφρώς μεγαλύτερο κεφάλι'', αλλά δεν υπάρχει μεγάλη διακύμανση στα μεγέθη και είναι δύσκολο να διακρίνει κάποιος παρατηρητής τα φύλα από την εμφάνιση και μόνο.

===Γαμψώνυχες===

Εκτός από τις ''δακρυϊκές λωρίδες'', το κυριότερο ανατομικό στοιχείο του γατόπαρδου είναι οι γαμψώνυχές του. Για την ιδιότητά τους να είναι ''συσταλτοί ή όχι'', υπάρχουν αντίστοιχες, αντικρουόμενες απόψεις που, μάλλον περιπλέκουν την κατάσταση παρά την επιλύουν.

 

 

*Πολλά είναι τα ζώα που τρέχουν με υψηλές ταχύτητες αλλά ο γατόπαρδος είναι μακράν το ''μοναδικό σαρκοφάγο'' που ξεπερνά τα 100 χλμ/ώρα, με τα υπόλοιπα να υστερούν πολύ και να μη ξεπερνούν τα 72-75 χλμ/ώρα. Τα μοναδικά ζώα που μπορούν να φθάσουν ή να ξεπεράσουν τα 100 χλμ/ώρα είναι η ινδική αντιλόπη ''μπλάκμπακ'' (''Antilope cervicapra'') και η αμερικανική [[αντιλοκάπρα]] ή ''πρόγκχορν'' (''Antilocapra americana''), τα οποία είναι φυτοφάγα και, μάλιστα, μπορούν να διατηρήσουν αυτές τις οριακές ταχύτητες για περισσότερο χρόνο από ότι οι γατόπαρδοι. <ref>http://www.biology.ucr.edu/people/faculty/Garland/GarlandJanis1993.pdf</ref>

*Το εντυπωσιακό στοιχείο στον γατόπαρδο δεν είναι τόσο η [[ταχύτητα]] την οποία μπορεί να αναπτύξει, αλλά η [[επιτάχυνση|επιτάχυνσή]] του, δηλαδή το πόσο γρήγορα αλλάζει η ταχύτητά του σε δεδομένο χρονικό διάστημα ''dt'', ή αλλιώς η ''μεταβολή της ταχύτητας στη μονάδα του χρόνου''. Μπορεί η ταχύτητά του να είναι λίγο μεγαλύτερη από εκείνη που αναπτύσσουν τα πολύ γρήγορα φυτοφάγα (βλ. παραπάνω), αλλά στο φυσικό μέγεθος της επιτάχυνσης, ο γατόπαρδος δεν έχει «αντίπαλο» να τον συναγωνιστεί. Άλλωστε, αυτός είναι ο κύριος λόγος που συλλαμβάνει τα θηράματά του. Επιταχύνει τόσο γρήγορα που ''δεν τους επιτρέπει'' να αποκτήσουν υψηλή ταχύτητα.

 

Από τα παραπάνω καταγεγραμμένα στοιχεία γίνεται σαφές ότι, κατά την αναφορά διαφόρων πηγών στην «ταχύτητα» του γατόπαρδου πρέπει να διευκρινίζεται για το τί «είδους» ταχύτητα πρόκειται, κάτι που στην πλειονότητα των περιπτώσεων παραλείπεται. Έτσι αναφορές για ταχύτητες πάνω από τα 110 χλμ/ώρα <ref>cats.org</ref><ref>http://www.speedofanimals.com/animals/cheetah</ref><ref>http://www.biology.ucr.edu/people/faculty/Garland/GarlandJanis1993.pdf</ref> αποτελούν, πιθανότατα, υποθέσεις για την «μέγιστη ταχύτητα» που μπορεί να πετύχει το ζώο και δεν μπορούν να αποδειχθούν.

==Τροφή==

Οι [[αντιλόπη|αντιλόπες]] και, ειδικότερα, οι [[γαζέλα|γαζέλες]] αποτελούν την πλειονότητα των θηραμάτων του γατόπαρδου. Στην Α. Αφρική, τα προτιμώμενα [[είδος|είδη]] είναι η ''γαζέλα του Τόμσον'' (''Eudorcas thomsonii'') στις πεδιάδες (π.χ. στο Σερενγκέτι) και το ''ιμπάλα''(''Aepyceros melampus'') στις δασώδεις περιοχές. Στις άγονες εκτάσεις σαβάνας της Β. Κένυας, το ''μικρό κούντου'' (''Tragelaphus imberbis''), το ''γκέρενουκ'' (''Litocranius walleri'') και το ''ντικ-ντικ'' (''Madoqua spp.'') έχουν αναγνωριστεί ως τα σημαντικότερα θηράματα. Στη νότια Αφρική, σημαντικά θηράματα αποτελούν το ''σπρίνγκμποκ'' (''Antidorcas marsupialis'') (BA. Μποτσουάνα, Ναμίμπια, Νότια Αφρική), τα μικρά του ''μεγάλου κούντου'' (''Tragelaphus strepsiceros''), o [[φακόχοιρος ο Κοινός|αφρικανικός φακόχοιρος]] (''Phacochoerus africanus'') (Ναμίμπια), το ''ιμπάλα'' και το ''πούκου'' (''Kobus vardonii''). Οι γατόπαρδοι, είναι επίσης γνωστό ότι, συλλαμβάνουν και μικρότερα θηράματα, κυρίως [[λαγός|λαγούς]]. Ωστόσο, εάν στο κυνήγι πάρουν μέρος πολλά αρσενικά, συχνά συλλαμβάνουν πολύ μεγαλύτερα θηράματα, όπως [[γκνου]] (''Connochaetes spp.''). Στο Νίγηρα, τα θηράματα περιλαμβάνουν ''γαζέλες του Άριελ'' (''Gazella dorcas''), τις πολύ σπάνιες νεαρές ''γαζέλες ντάμα'' (''Nanger dama''), ''βερβερικά πρόβατα'' (''Ammotragus lervia'') και λαγούς. <ref>Claro & Sissler</ref>

 

 

Όταν ο γατόπαρδος πλησιάσει σε απόσταση αναπνοής το θήραμα, παίρνει θέση στην οπίσθια πλευρά του ζώου και το ανατρέπει, βάζοντάς του «τρικλοποδιά» (sic) απλώνοντας το ένα από τα μπροστινά του πόδια, ανάμεσα στα πισινά πόδια του θηράματος. Η θανάτωση επέρχεται με δάγκωμα στο κάτω μέρος του λαιμού για να επέλθει ασφυξία, ή για να διατρηθεί κάποια ζωτική αρτηρία. Άλλωστε, το μυικό σύστημα του γατόπαρδου δεν είναι αρκετά ισχυρό για να σπάσει τον λαιμό του θηράματος. Στη συνέχεια, ο γατόπαρδος προχωράει στην άμεση κατανάλωση της λείας, το συντομότερο δυνατόν πριν η θανάτωση γίνει αντιληπτή από άλλα αρπακτικά, στην αντιπαράθεση με τα οποία, ο γατόπαρδος βγαίνει πάντοτε χαμένος (βλ. Ανταγωνισμός με άλλα αρπακτικά)

Αντίθετα από ότι πιστεύεται, η επιτυχία του γατόπαρδου στο κυνήγι ''δεν εξαρτάται τόσο από την ταχύτητά'' του. Πολλά ζώα, ιδιαίτερα οι γαζέλες και άλλα οπληφόρα θηλαστικά, μπορούν να αναπτύξουν πολύ μεγάλες ταχύτητες, αρκετά μάλιστα από αυτά εκτελούν πολύ μεγάλα άλματα, υπερπηδώντας εμπόδια ανυπέρβλητα για τον γατόπαρδο ή αλλάζουν πορεία ταχύτατα. Γι’ αυτό οι γατόπαρδοι προτιμούν να κυνηγάνε σε ανοικτές εκτάσεις χωρίς φυσικά εμπόδια.

 

Η κοινωνική ζωή των γατόπαρδων παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον, διότι είναι διαφορετική για τα αρσενικά και τα θηλυκά, με τα πρώτα να είναι πολύ δεμένα μεταξύ τους.

===Αρσενικά===

Οι ''αρσενικοί γατόπαρδοι είναι πολύ κοινωνικοί'' και σχηματίζουν στην πλειονότητα των περιπτώσεων, ομάδες, που οι ερευνητές αποκαλούν χαρακτηριστικά, ''συνασπισμούς'' (''coalitions'') και των οποίων τα μέλη είναι συνήθως αδέλφια που μένουν στενά συνδεδεμένα, πιθανότατα, για όλη τους τη ζωή. Οι αρσενικοί ενός ''συνασπισμού'' είναι τόσο κοινωνικοί που, δέχονται στην ομάδα τους ακόμη και κάποιο «ξένο» αρσενικό που ήταν το μοναδικό -αυτού του φύλου- σε μια γέννα. Εάν συναντηθούν πολλά μοναχικά αρσενικά, από διαφορετικές γέννες, τότε σχηματίζουν την δική τους ομάδα «εργένηδων». Ένας ''συνασπισμός'' έχει 6 φορές περισσότερες πιθανότητες να αποκτήσει τον δικό του ζωτικό χώρο από ό, τι ένα (1) μοναχικό αρσενικό.

 

 

Τα θηλυκά γεννούν μέχρι και 9 γατάκια μετά από περίοδο κύησης 90 έως 98 ημερών, αν και το μέσο μέγεθος της γέννας είναι, συνήθως, 4 μικρά, τα οποία έχουν κλειστά τα μάτια και ζυγίζουν 150-300 γραμ. κατά τη γέννηση. Σε αντίθεση με κάποιες άλλες «γάτες», ο γατόπαρδος γεννιέται με τις χαρακτηριστικές κηλίδες του, μόνο που το τρίχωμα είναι γκριζωπό. Μέσα σε 2 εβδομάδες, τα μικρά αρχίζουν να βλέπουν και το τρίχωμα στην πλάτη τους μεγαλώνει, ενώ στις 6 εβδομάδες ήδη αποκτούν μακρύ, μαυρωπό τρίχωμα. <ref>cats.org</ref>

Οι πρώτοι 18 μήνες της ζωής των κουταβιών είναι πολύ σημαντικοί, διότι πρέπει να μάθουν αφ΄ενός να κυνηγούν, αφ’ ετέρου πώς να αποφεύγουν τα άλλα αρπακτικά. Οι νεαροί γατόπαρδοι αφήνουν τη μητέρα τους, 13-20 μήνες μετά τη γέννησή τους και, συνήθως, σχηματίζουν ομάδες από αδέλφια που μένουν μαζί για ακόμη έξι μήνες. Στα 2 χρόνια, περίπου, τα θηλυκά από τα αδέλφια αφήνουν την ομάδα, η οποία απαρτίζεται πλέον από αρσενικά, τα οποία παραμένουν δεμένα για όλη τη ζωή τους.

*Τα μικρά του γατόπαρδου αποκτούν χαρακτηριστικό μακρύ τρίχωμα στην περιοχή του τραχήλου (''dorsal crest''/ ''mantle''), το οποίο εκτείνεται μέχρι την αρχή της ράχης και μοιάζει με επίμηκες λοφίο, τύπου ''Μοχώκ'' (sic). Από αυτό το μορφολογικό στοιχείο, που αργότερα αποπίπτει στα ενήλικα άτομα, πήρε την ονομασία του το β’ συνθετικό στην ονομασία του είδους, ''A. jubatus''. <ref>cats.org</ref> Για τον λόγο ύπαρξής του εικάζεται ότι, προσδίδει στα κουτάβια εμφάνιση παρόμοια με εκείνην του αφρικανικού ''ασβού του μελιού'' (''Mellivora capensis''), τον οποίο, παρά το μικρό του μέγεθος, αποφεύγουν τα αρπακτικά. <ref>Eaton</ref>

==Μορφές και ποικιλίες==

===Βασιλικός γατόπαρδος===

Ο βασιλικός γατόπαρδος (παλαιότερα ''Acinonyx rex'') είναι μια σπάνια μετάλλαξη που χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερο μοτίβο του τριχώματος. Παρατηρήθηκε για πρώτη φορά στην -τότε- Ροδεσία (σημερινή Ζιμπάμπουε), το 1926. Το 1927, ο Βρετανός ζωολόγος Ρέτζιναλντ Πόκοκ (Reginald Innes Pocock, 1863-1947) τον κατέταξε ως ξεχωριστό [[είδος]], αλλά ανακάλεσε το 1939 λόγω έλλειψης αποδεικτικών στοιχείων. Το 1928, ένα δέρμα που αγοράστηκε βρέθηκε να είναι ενδιάμεσο στο μοτίβο μεταξύ του βασιλικού και του κοινού γατόπαρδου, και ο Ά. Τσάπμαν (Abel Chapman) θεώρησε ότι είναι κάποια χρωματική ''μορφή'' (''form'') του κοινού γατόπαρδου. Είκοσι-δύο τέτοια δέρματα βρέθηκαν μεταξύ 1926 και 1974. Από το 1927, ο βασιλικός γατόπαρδος καταγράφηκε μόνον πέντε φορές στην άγρια φύση. Αν και, «παράξενα» κηλιδωτά δέρματα είχαν έλθει από την Αφρική, το ζώο δεν φωτογραφήθηκε, παρά μόνον το 1974, στο Εθνικό Πάρκο Κρούγκερ της Νότιας Αφρικής. Οι [[κρυπτοζωολογία|κρυπτοζωολόγοι]] Π. και Λ. Μπότριλ κατάφεραν να φωτογραφήσουν ένα (1) άτομο κατά τη διάρκεια μιας αποστολής το 1975, και να αποκτήσουν κάποια δείγματα. Ήταν μεγαλύτερο από τον κοινό γατόπαρδο και η γούνα του είχε διαφορετική υφή. Υπήρχε μία (1) ακόμη παρατήρηση το 1986, η πρώτη σε επτά χρόνια. Μέχρι το 1987, τριάντα οκτώ δείγματα είχαν καταγραφεί, πολλά από δέρματα.

 

*Κάποιες νόσοι αποτελούν δυνητική απειλή για τους γατόπαρδους (Anon. 2007), όπως και η μειωμένη γενετική ποικιλότητα, που μπορεί να αυξήσει την ευαισθησία ενός πληθυσμού (O'Brien 1983 et al.). Αυξημένη θνησιμότητα μέχρι σήμερα έχει τεκμηριωθεί, σε άγρια αιλουροειδή, από τη νόσο του ''άνθρακα'' στο Εθνικό Πάρκο Ετόσα (Etosha National Park) της Ναμίμπια. Οι γατόπαρδοι, σε αντίθεση με άλλους θηρευτές δεν τρώνε θνησιμαία, οπότε εάν κάποια από αυτά τα σφάγια είχαν την ασθένεια, τα αιλουροειδή θα ανέπτυσσαν με την πάροδο του χρόνου αντισώματα έναντι αυτής. Έτσι, η κατανάλωση κάποιων μολυσμένων από άνθρακα ζώων, τους κάνει εξαιρετικά ευάλωτους (Lindeque et al. 1998). Βέβαια, η χαμηλή πυκνότητα των γατόπαρδων μπορεί να τους προσφέρει κάποια προστασία έναντι μολυσματικών ασθενειών. Για παράδειγμα, οι γατόπαρδοι δεν επηρεάστηκαν από την Επιδημία του Ιού των Κανιδών (Canine Distemper Virus) στο Εθνικό Πάρκο Σερενγκέτι, που σκότωσε πάνω από το 1/3 του πληθυσμού των λιονταριών.

==Κατάσταση πληθυσμού==

Η γενική κατάσταση του παγκόσμιου πληθυσμού δεν θεωρείται καλή, γι’ αυτό και η IUCN κατατάσσει τον γατόπαρδο στα Ευάλωτα Είδη (VU), <ref> http://www.iucnredlist.org/details/full/219/0</ref> με δύο υποείδη να θεωρούνται Κρισίμως Κινδυνεύοντα (CR).

 

Επειδή δεν είναι επιθετικά ζώα, τα μικρά του μερικές φορές πωλούνται παράνομα ως κατοικίδια ζώα. Πάντως, ακόμη και σήμερα, πολλοί αγρότες πιστεύουν ότι επιτίθενται στα κατοικίδια ζώα και τους κυνηγούν. Δυστυχώς αυτό συμβαίνει κυρίως με τον -απειλούμενο με εξαφάνιση- ασιατικό γατόπαρδο (''Acinonyx jubatus venaticus''). Μελέτη που εκπονήθηκε μεταξύ 2004-2009 στο ΒΑ. Ιράν, όπου τα θηράματα έχουν μειωθεί λόγω λαθροθηρίας και στηρίχθηκε στην ανάλυση περιττωμάτων έδειξε ότι, ότι τα ασιατικά αιλουροειδή βασίζονται κυρίως στα μεσαία οπληφόρα για την διατροφή τους. Ωστόσο, λόγω της χαμηλής πυκνότητας σε γαζέλες, μέρος των απαιτήσεων τους καλύπτεται από οικόσιτα, γεγονός που φέρνει τους γατόπαρδους σε άμεση σύγκρουση με τους ντόπιους. <ref>http://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S0140196312001504 </ref> Επειδή το υποείδος απειλείται άμεσα, πολλές εκστρατείες ξεκίνησαν για την ενημέρωση των αγροτών και να τους ενθαρρύνουν να διατηρούν τους γατόπαρδους.

===Εξημέρωση===

Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι συχνά διατηρούσαν γατόπαρδους ως κατοικίδια ζώα, καθώς επίσης, τους εκπαίδευαν για το κυνήγι. Συνήθως μεταφέρονταν μαζί με σκυλιά στις κυνηγετικές περιοχές, δεμένοι σε κάρα, με κουκούλα και δεμένα τα μάτια και παρέμεναν έτσι, μέχρις ότου τα σκυλιά ξετρύπωναν το θήραμα. Όταν πλησίαζε αρκετά κοντά, τους έλυναν και τους αφαιρούσαν την κουκούλα και οι γατόπαρδοι επιτίθενταν και συνελάμβαναν τη λεία. Η παράδοση αυτή πέρασε στους αρχαίους Πέρσες και στην Ινδία, και συνεχίστηκε από τους μαχαραγιάδες και τους πρίγκηπες, σχεδόν μέχρι τα μέσα του 20ού αιώνα. Οι γατόπαρδοι εξακολουθούσαν να «συνδέονται» με τη βασιλική καταγωγή και την κομψότητα. Διάσημοι που τους διατηρούσαν ως κατοικίδια ζώα, ήσαν ο Τζένγκις Χαν και ο Καρλομάγνος, ενώ ο Μογγόλος ηγεμόνας της Ινδίας Άκμπαρ (Akbar 1556-1605), περηφανευόταν ότι είχε 1.000 (!) γατόπαρδους στην κατοχή του. <ref> O'Brien et al</ref> Αλλά και ο αυτοκράτορας της Αιθιοπίας [[Χαϊλέ Σελασιέ A' |Σελασιέ]] είχε φωτογραφηθεί, συχνά, να κρατάει έναν γατόπαρδο με λουρί.