Μπαϊμπάρς: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο '''Μπαϊμπάρς''' (αλ-Μαλίκ αλ Ζαχίρ Ρουκν αλ-ντιν Μπαϊμπάρς αλ ΜπουντουγκταρίΜπουντουγκνταρί, [[19 Ιουλίου]] [[1223]] - [[2 Μαΐου]] [[1277]]), με καταγωγή από το [[Τουρκικά φύλα|τουρκικό φύλο]] των [[Κιπτσάκοι|Κιπτσάκων]] και με το προσωνύμιο '''Αμπού αλ-Φουτούχ'''<ref>Το προσωνύμιο Αμπού αλ-Φουτούχ σημαίνει ''Πατέρας των Κατακτήσεων'', ως αναφορά στις νίκες του.</ref>, ήταν ο τέταρτος [[Μαμελούκοι|Μαμελούκος]] [[σουλτάνος]] της [[Αίγυπτος|Αιγύπτου]].

Αρχικά πωλήθηκε ως σκλάβος στους [[Ιλχανάτο|Μογγόλους]]. Ο εμίρης της [[ΧάμαθΧάμα]] ήταν καχύποπτος απέναντι στον Μπαϊμπάρ, λόγω της ασυνήθιστης εξωτερικής του εμφάνισης: πολύ ψηλός, μελαχροινός, με καταρράκτη στο ένα του μάτι. Πουλήθηκε στονσε έναν Αιγύπτιο απεσταλμένο και στάλθηκε στην Αίγυπτο, όπου έγινε σωματοφύλακας του [[Αγιουβίδες|Αγιουβίδη]] κυβερνήτη [[Ας Σαλίχ Αγιούμπ]].

Ήταν στρατιωτικός διοικητής των Μαμελούκων ([[1250]]), όταν ηττήθηκε στη [[Ζ' Σταυροφορία]] από τον βασιλιά της Γαλλίας [[Λουδοβίκος Θ' της Γαλλίας|Λουδοβίκο Θ' τον Άγιο]], και στρατιωτικός διοικητής υπό τον σουλτάνο [[Κουτούζ]] στην [[μάχη του Άιν Τζαλούτ]]. Μετά τη μάχη, ο σουλτάνος δολοφονήθηκε κατά τη διάρκεια ενός κυνηγιού και τον διαδέχθηκε ο ίδιος ο Μπαϊμπάρ, που λέγεται ότι ήταν μπλεγμένοςαναμεμειγμένος στη δολοφονία του, γιατί ο Κουτούζ δεν του έδινεανέθετε ψηλέςυψηλές διοικητικές θέσεις λόγω φόβου.

Συνέχισε τους πολέμους με τους Σταυροφόρους, ιδιαίτερα με τηντο [[ΑντιόχειαΠριγκηπάτο της Αντιόχειας]], που είχε συμμαχήσει με τους [[Ιλχανάτο|Μογγόλους]] εναντίον του στην μάχη του Άιν Τζαλούτ. Επιτέθηκε ([[1263]]) στην [[Άκρα]], το μόνο τμήμα που είχε απομείνει από το [[βασίλειο της Ιερουσαλήμ]]: απέτυχε να το καταλάβει, αλλά νίκησε τους Σταυροφόρους σε μια σειρά από άλλες μάχες: ([[Αρσούφ]], [[Χάιφα]], [[Ασκαλών]], [[Καισάρεια]]), παίρνοντας πολλούς αιχμαλώτους, ανάμεσα στους οποίους [[Ναΐτες]] και [[Ιωαννίτες Ιππότες]].

Επιτέθηκε ([[1266]]) στους [[Αρμένιοι|Αρμένιους]] στην [[Κιλικία]], τους μόνους συμμάχους της Αντιόχειας, πολιόρκησε την [[Αντιόχεια]] και την κατέλαβε στις [[18 Μαΐου]] [[1268]], σφάζοντας τους κατοίκους, αν και είχε υποσχεθεί να τους χαρίσει τις ζωές. Ο πρίγκηπας της πόλης [[Βοϊμόνδος ΣΤ' της Αντιόχειας|Βοϊμόνδος]] κατάφερε να δραπετεύσει, ενώ λίγο αργότερα έφτασεκατέφτασαν ηοι δυνάμεις της [[Η' Σταυροφορία|Η' Σταυροφορίας]] ([[1271]]) υπό τον βασιλιά της Αγγλίας [[Εδουάρδος Α' της Αγγλίας|Εδουάρδο Α']], που συμμάχησε αμέσως με τους Μογγόλους εναντίον του.

Ο Εδουάρδος δεν κατάφερε να κάνει τίποτα το σημαντικό για να τον απειλήσει, επιστρέφοντας άπρακτος πίσω στην [[Αγγλία]] ([[1272]]), αφού λίγο πριν είχε αποτύχει προσπάθεια του ΜπαϊμπάρΜπαϊμπάρς να τον δολοφονήσει. Παίρνοντας θάρρος, ο Μπαϊμπάρς προχώρησε ακόμα περισσότερο: επιτέθηκε στο [[σουλτανάτοΣουλτανάτο του Ρουμ]] των [[Σελτζούκοι|Σελτζούκων]]. Εκεί νίκησε τους Μογγόλους στη [[μάχη του Ελμπιστάν]] ([[1277]]) και αποσύρθηκε στη [[Συρία]]. Παντρεύτηκε πολλές γυναίκες, αφήνοντας συνολικά 7 κόρες και 3 γιους, δύο από τους οποίους ([[αλ Σαΐντ Μπαρακάχ]] και [[Σολαμίς]]) έγιναν σουλτάνοι.